Η Τουρκία στην περιοχή της Αιθιοπίας ..γράφει ο Ιωάννης Χρυσογονίδης Νομικός
Η Τουρκία εδώ και χρόνια εφαρμόζει αφρικανική πολιτική και η Αιθιοπία είναι μια χώρα – κλειδί. Η αντιπαράθεση για τα ύδατα του Νείλου οδηγεί την Αιθιοπία στο να αναζητεί ένα αντίβαρο στην αραβική επιρροή της Αιγύπτου. Και η Τουρκία με την σειρά της βρέθηκε σε δύσκολη θέση μετά την άνοδο του Σίσι στην Αίγυπτο και την πτώση του «συμμάχου» Omar al-Bashir στο Σουδάν. Η νέα ηγεσία στο Χαρτούμ υποστηρίζεται από την Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Ένα από τα κεντρικά σημεία της σχέσης Τουρκίας – Σουδάν είναι και o δανεισμός για χρήση (leasing) του νησιού Suakin, στο οποίο η Τουρκία σχεδίαζε την ανακαίνιση των οθωμανικών μνημείων, καθώς ήταν ένα προκεχωρημένο λιμάνι των Οθωμανών, και να κατασκευάσει στρατιωτική βάση. Αυτό, ως είναι φυσικό, δημιούργησε ανησυχία στην Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο.
Οι τουρκικές εταιρείες είχαν εξασφαλίσει έργα αξίας 2,24 δισεκατομμυρίων δολαρίων στο Σουδάν μέχρι το 2019, καθώς ο Ερντογάν και ο Μπασίρ έθεσαν στόχο να αυξήσουν τον όγκο του διμερούς εμπορίου των 500 εκατομμυρίων δολαρίων στα 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Επίσης η Σουδανική ηγεσία είχε παραχωρήσει σε τουρκική εταιρεία την κατασκευή νέου διεθνούς αεροδρομίου στο Χαρτούμ με μια συμφωνία ύψους 1,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων[14]. Η συμφωνία δεν προχώρησε λόγω της πολιτικής αλλαγής.
Με την Αιθιοπία το διμερές εμπόριο αυξάνεται θεαματικά με την Τουρκία να έρχεται δεύτερη μετά την Κίνα[15]. Παράλληλα, η Τουρκία επικύρωσε στρατιωτική συμφωνία με την Αιθιοπία, ενώ, υποτίθεται, γίνονται προσπάθειες εξομάλυνσης των τουρκοαιγυπτιακών σχέσεων. Η συμφωνία περιλαμβάνει συμμετοχή σε διακλαδικές ασκήσεις, μη στρατιωτικές (non combat) επιχειρήσεις, όπως οι ειρηνευτικές και ανθρωπιστικές αποστολές, ενώ η συμφωνία προβλέπει την συνεργασία σε θέματα αμυντικής βιομηχανίας. Επίσης, υπάρχει πρόβλεψη για ανταλλαγή πληροφοριών (intelligence) και διοικητικής μέριμνας[16].Τέλος στη Σομαλία, στο Μογκαντίσου, η Τουρκία διατηρεί την μεγαλύτερη στρατιωτική της βάση στο εξωτερικό στην οποία εκπαιδεύονται στελέχη των Σομαλικών Ενόπλων Δυνάμεων. Παράλληλα έχουν υπογραφεί και στρατιωτικές συμφωνίες για τεχνικά, εκπαιδευτικά και αμυντικής βιομηχανίας θέματα.
Συμπέρασμα
Η Τουρκία έχει προωθήσει την αφρικανική της πολιτική και ιδιαίτερα αυτή στο λεγόμενο «Κέρας της Αφρικής». Αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία, η Ελλάδα οφείλει να αναπτύξει ασιατική αλλά και αφρικανική πολιτική. Αρχής γενομένης από πολιτιστικές αποστολές, η Ελλάδα θα μπορούσε να διαδραματίσει κάποιο ρόλο ως διαμεσολαβητής στα θέματα της Αφρικής, όπως αυτό των υδάτων του Νείλου. Στη συνέχεια, σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα ήταν δυνατόν να αναπτυχθεί μια συνεργασία στον στρατιωτικό τομέα και αυτόν των πληροφοριών. Ένα είναι βέβαιο: η Ελλάδα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι απούσα.
