Αξίζει να μάθεις αυτή τη δωδεκάχρονη ιστορία! γράφει η Θάλλεια Λεκκάκου

.

.Με βλέπετε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του σταθμου τα Σαββατοκύριακα και σήμερα λέω να σας πω την ιστορία μου ως δημοσιογράφος.

 Θα σας πω ενδιαφέροντα πράγματα για μένα πράγματα ,που θα σας κανουν να χαμογελάσετε και ισως με εναν τρόπο να απορησετε …

Με λίγα λόγια την πορεία μου όσον αφορά την δημοσιογραφία από τα πιο νεαρά μου χρόνια ως το σήμερα. Ειναι μια ενδιαφέρουσα και αστεια στορία για το πως ακριβως ξεκίνησαν όλα …

    Από πολύ μικρή ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου πως ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Πρώτα δημοσιογράφος και αμέσως μετά ηθοποιός! Οι γονεις μου όμως, μου έλεγαν συχνα ,οτι αν δεν ειμαι καλός άνθρωπός, δεν θα γινω ποτέ τίποτα και αυτο το εχω κρατήσει ακομη και σήμερα.

  Παρόλαυτα,η δημοσιογραφία με την υποκριτική φαίνονται να μην έχουν καμία σχέση .Εγω ομως εγώ ,δώδεκα ετών σπόρος είχα ζητήσει από τον πατέρα μου να μου αγοράσει μια καλή κάμερα εκείνα τα Χριστούγεννα, χωρίς να του πω τη τη θέλω. Σαν τώρα το θυμάμαι…

 Ήθελα βλέπεις να μπορώ να πηγαίνω στην πάνω πλατεία τις ηλιόλουστες μέρες στην Κέρκυρα και να ρωτάω τους περαστικούς διαφορά για την αγορά του νησιού τα ψώνια που κάνανε κτλ.

Το μικρόφωνο που είχα αγοράσει από χρήματα του κουμπάρα μου ήταν πιο μεγάλο από εμένα ,αλλά αυτό δεν με πτωούσε καθολου .

  Για για να βγω έξω καθε φορά με την κάμερα, έβαζα πολύχρωμα λουλούδια στα μαλλιά, η καπέλα, τα τακούνια της μαμάς που δεν μπορούσα να περπατήσω καλά και φορούσα θυμάμαι πάντα τα καλά μου .

  Μεταγενέστερα στο σχολείο ως μαθήτρια ήμουν του 16 .Δεν το λες άσχημα, δεν το λες και άριστα… Λογικός ο μέσος όρος που έβγαζα, εφόσον στα δεκαοκτώ μου την ώρα του μαθήματος, ετοίμαζα τις ερωτήσεις που θα έκανα στην πρώτη μου συνέντευξη που είχα κανονισει κρυφά εκεινο το καλοκαιρι,  που είχα φαγωθεί να κατακτήσω το πολυπόθητο επαγγελμα.

Σκόπευα λοιπον να πάω στην Αθήνα ,και να κανω εκει συνέντευξη με γιατρό και μεγάλο όνομα στον χώρο της πλαστικής χειρουργικής!

Μπήκα μόνη μου πρώτη φορά σε αεροπλάνο και έτρεμε το φυλοκάρδι μου μου καθώς ολαυτα τα έκανα κρυφά από τον μπαμπά μου ,ο οποίος με ήθελε καταβάθος γραφίστρια, όπως και έγινα μετα ,επομένως ως τοτε δεν του είχα πει τι σκόπευα να κάνω.

Η πρώτη μου συνέντευξη πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, έχοντας κερδίσει την συμπάθεια του γιατρού κυρίως για το θάρρος μου! Μη φανταστείτε ότι δεν φοβόμουν η δεν ντρεπόμουν…Ας κρατήσουμε όμως οτι πήγα γιατί, αυτο ειναι που εχει σημασία και το έκανα σαν να είχα τελειώσει πράγματι σχολή δημοσιογραφιας!

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά του σημερινού Ιασώ, συνειδητοποίησα ότι έχουμε συνέντευξη αλλά δεν έχουμε που να τη βάλουμε. Αυτό, συλλογίζόμουν σε όλη την επιστροφή μέσα στο λεοφωρειο .Κατεβαίνοντας και εφόσον είχα φθάσει στο κέντρο της Αθήνας ,περπατούσα και σκεφτόμουνα ότι δεν γίνεται να γυρίσω στην Κέρκυρα και να μην έχω βρει τρόπο να δημοσιεύσω καπου την πρώτη μου συνέντευξη!

Μέσα στις σκέψεις μου και έχοντας πάρει με τα πόδια από την στάση το δρόμο της επιστροφής, σιγά σιγά αρχίζει στ’αφτιά μου να έρχεται δυνατή μουσική! Ετσι ,σταματάω να δω από που .Στα πενήντα μέτρα πλουσιοπάροχος μπουφές! Ροζ σημαιούλες ,μπαλόνια και ο ραδιοφωνικός σταθμός με ανοιχτή πόρτα μπροστά μου! Ε ναι λοιπόν είχαν εγκαίνια και εγώ δεν έχασα λεπτό!

Μπαίνω μέσα και αντικρίζω πολυ κόσμο με όμορφα βραδινά ρουχα που μιλούσε και γελούσε δυνατά. Στην άκρη όμως διέκρινα μια πράσινη στριφογυριστη σκάλα και κάτι μου έλεγε ότι πρέπει να την ανέβω!

Παρόλα τα “Παναγία μου που πάω”,που έλεγα μέσα μου, έφερνα στο νου μου τα λόγια των γονιών μου ,που πάντα πίστευαν πολύ σεμενα και ότι μπορώ να κάνω πολλά αρκεί να το θέλω !

Τρελοκαιρκυραία ούσα, χτυπώ με θάρρος και με την συνέντευξη αγκαλιά, την πρώτη πόρτα που το ένστικτο μου έλεγε ότι πρέπει να χτυπήσω τρέμοντας…

Θυμίζω, πως ήμουν μόλις δεκαοκτώ!

Ναι! Ακούω μια αυστηρή φωνή και δίχως να χάσω καιρό περνάω μέσα με φορά!

Και λέω τα εξής:

– Γειά σας! Δεν έχουμε κάποιο ραντεβού είμαι η Θάλεια από την Κερκυρα είμαι νεα δημοσιογράφος, ( φυσικά και ημουν μονο μαθήτρια λυκείου και τίποτα παραπάνω )και ήρθα να σας δώσω την πρώτη μου συνέντευξη για να την προβάλλετε!

Ο άνθρωπος έμεινε. Ήταν ο διευθυντής και ακόμη δεν μπορώ να ξεχάσω είκοσι χρόνια μετά πως με κοίταξε.

Α …μου λέει, αλήθεια; και χαμογελά

Ναι λέω! Σε δύο ώρες πετάω ήρθα αυθημερόν για αυτή την συνέντευξη και θα φύγω ξανά!

Αυτό ήταν! Η πρώτη μου επαγγελματική συνεργασία είχε ξεκινήσει με εξαιρετικές συνθήκες και κράτησε δύο ολόκληρα χρόνια .

  Αργότερα ακολούθησαν πλήθος συνεντεύξεων με πολλά και γνωστά ονόματα της τηλεόρασης του θεάτρου,του χορού και γενικά των τεχνών ,αλλά και της ιατρικής του αθλητισμου κτλ.  .Εργαστικα σε σάιτ,εφημερίδες και περιοδικά και ύστερα από ολαυτα φοίτησα στην σχολή του Σκάι ,από την οποία τελείωσα με άριστα και μεγαλη έφεση στις συνεντεύξεις απ’οτι λένε. Τα έκανα δηλαδή ολα ανάποδα ομως το πρόσημο αυτής μου της πορείας ηταν θετικό.Απο το 2023 ,παρουσιάζω τις ειδήσεις στο Κερκυραϊκο καναλι .

Ακόμη και σήμερα ομως θυμάμαι εκείνο το κοριτσάκι…Το κοριτσάκι των δώδεκα ετών με την καμερα και την περίεργη τόλμη . Αυτό είναι κάτι που έχω φυλαγμένο βαθιά ακόμη και σημερα μέσα στην ψυχή μου …