Χάθηκε η επικοινωνία STOP!!!. Γράφει ο Σπύρος Ρίκος

Η πιο δύσκολη στιγμή είναι όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια λευκή σελίδα και έχεις την υποχρέωση να την γεμίσεις με αυτά τα μαύρα γραμματάκια που αντιστοιχούν σε σκέψεις.
Άραγε οι δικές σου σκέψεις, οι δικές σου απόψεις για ένα θέμα το οποίο το βρίσκεις ενδιαφέρον, ενδιαφέρουν και τον αναγνώστη; Ερώτημα πρώτον. Ερώτημα δεύτερον, ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που οι δικές σου απόψεις γίνονται ενδιαφέρουσες και για τους άλλους; Είναι οι σκέψεις ή το θέμα; Ναι αλλά όταν οι δικές σου σκέψεις κυριαρχούν και επικαλύπτουν το θέμα, που ενδεχομένως ενδιαφέρουν το κοινό τι κάνεις;
Σε αυτή τη διλημματική κατάσταση ίσως βρισκόμαστε πολλές φορές και στην προσωπική μας ζωή, στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Οι δικές μας σκέψεις και απόψεις για τους δικούς μας ανθρώπους και τους φίλους μας πρέπει να διατυπώνονται προς αυτούς; Ναι έτσι οικοδομούνται οι προσωπικές σχέσεις άλλωστε. Πρέπει να διατυπώνουμε τις απόψεις μας ακόμα και όταν γνωρίζουμε ότι θα φέρουμε τους άλλους σε δύσκολη θέση; Τι μας νομιμοποιεί να διατυπώνουμε τις σκέψεις μας και τις απόψεις μας για θέματα τα οποία ίσως νιώθουμε ότι απασχολούν η ότι ενδιαφέρουν αγαπημένα μας πρόσωπα; Το κριτήριο ότι θέλουμε να τους σταθούμε, ότι νοιαζόμαστε γι’ αυτούς ίσως είναι ένα επιχείρημα. Ναι αλλά αν δεν μας το έχουν ζητήσει νομιμοποιούμαστε να παρεμβαίνουμε στη ζωή τους; Ναι αν νιώθουμε ότι με τα δικά μας βιώματα, μπορούμε και έχουμε κάτι να πούμε που θα είναι χρήσιμο. Ακόμα και αν πονάει. Πολλές φορές υπάρχει ένα αόρατο νήμα που μας ενώνει με άλλους ανθρώπους. Ένα νήμα με μαγική δύναμη μας κάνει να τους νιώθουμε δικούς μας. Προσωπικά με παιδεύει τα γεγονός όταν θέλω να πω σε φίλους ή σε πρόσωπα που τα νιώθω δικά μου, πράγματα γι’ αυτούς αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι νομιμοποιούμαι να τους τα εκμυστηρευτώ. Τώρα πια που έχουμε γίνει ένα «παγκόσμιο χωριό» υπάρχει το διαδίκτυο, το inbox και τα κινητά με s.m.s και μπήκε τέλος στο δίλημμα. Ίσως τα πιο ωραία και τα πιο δυσάρεστα πράγματα τα λέμε μέσω του inbox ή με s.m.s και «καθαρίσαμε».
Με την ψυχή μας όμως «καθαρίζουμε»;
Η ζωή θέλει μαγκιά και οι διαπροσωπικές σχέσεις μέζεα. Σε κανέναν δεν χαρίζεται τίποτα. Κερδίζουν μόνο όσοι ανταποκρίνονται στις προκλήσεις. Όσοι αποτολμούν να διεκδικήσουν ανεξάρτητα από το όποιο κόστος. Κι αν όχι με ρίσκο, πώς; Πώς να επιτευχθούν το «μαζί» και το «εμείς»;
Να ανέβουν, λοιπόν, στη σκηνή όλοι εκείνοι που κρύβονται στα παρασκήνια. Να παίξουν κι ας είναι να ρεζιλευτούν που δεν θυμούνται τα λόγια τους. Και κάποια στιγμή, σε κάποια από τις πολλές αποτυχημένες παραστάσεις τους, θα τύχει να βρεθεί ένας άνθρωπος που δεν θα μείνει άπρακτος. Θα χειροκροτήσει. Και με τον τρόπο του θα τους επαναφέρει στο προσκήνιο για να παίξουν μαζί.
Όσο για την έκβαση είναι άνευ σημασίας. Η μαγεία βρίσκεται στο άγνωστο.