Ο Αντρέ Μπρετόν και ο Ευριπίδης τώρα «δικαιώνονται»… Γράφει ο Σπύρος Ρίκος

Η αλήθεια είναι ότι ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές μιας νέας εποχής, όντας «πρωταγωνιστές» χωρίς να χάνουμε το χιούμορ μας, δικαιώνοντας όσους υποστηρίζουν ότι το χιούμορ είναι συστατικό στοιχείο της ζωής και συνυφασμένο με την ίδια την «τραγωδία». Είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που συνθέτουν τις εμπειρίες μας κάθε στιγμής, σε αυτή την αέναη διάρκεια του χρόνου, ως συνόλου. Δεν υπάρχει «τραγωδία» χωρίς χιούμορ και δεν υπάρχει χιούμορ χωρίς τραγωδία. Παράδειγμα η Μήδεια, η οποία ειρήσθω εν παρόδω παντρεύτηκε με τον Ιάσονα στην Κέρκυρα στον Υλαικό λιμένα, δηλαδή στην λίμνη Χαλικιόπουλου, όταν λοιπόν παραμύθιαζε τον Ιάσονα που την κεράτωσε με την Γλαύκη, για να της χαρίσει τον χιτώνα που την ξαπόστειλε και το κοινό μειδιά ή γελά, λίγο πριν τον τραγικό θάνατο της Γλαύκης. Μα και οι τραγωδίες του Ευριπίδη έχουν πολλά χιουμοριστικά στοιχεία σε σημείο που να λέγεται ότι είναι πιο αστείες, ας το πω έτσι από την Κωμωδία του Μένανδρου.
Ουσιαστικά βρισκόμαστε στο εσωτερικό μια «μαύρης τρύπας» αν ορίσουμε έτσι την τραγωδία, όπου ο χρόνος, όχι ο άχρονος, περνά βασανιστικά και όσο απομακρυνόμαστε από αυτή την «μαύρη τρύπα» νιώθουμε ασφαλείς και σε αυτό βοηθά και συνεισφέρει το χιούμορ που είναι ένδειξη της ανθρώπινης ευφυΐας. Άλλωστε ο Μαρκ Τουαίιν είχε πει ότι το «χιούμορ είναι τραγωδία συν χρόνος». Ο συγγραφέας του Τομ Σώγερ, ο οποίος είχε γράψει και το εγκόλπιο του αυνανισμού σοκάροντας τους πουριτανούς Γάλλους που τον είχαν προσκαλέσει σε μια φιλολογική λέσχη.
Βεβαίως το κάθε άτομο έχει την δική του αίσθηση του χιούμορ που είναι σε ένα βαθμό το πνευματικό του αποτύπωμα. Έτσι λοιπόν ο Αντρέ Μπρετόν είχε «ανακαλύψει» τον όρο «μαύρο χιούμορ» για να αποτυπώσει αυτές τις κωμικές καταστάσεις εντός των τραγικών γεγονότων, όπως είναι ακόμα και ο θάνατος.
Τραγωδία και χιούμορ πάνε μαζί, γιατί αποτυπώνουν την ίδια την ζωή σε κάθε της στιγμή.