«Θέλω ένα βράδυ να κάνω ένα πάρτι, πάρτι από εκείνα τα παλιά…». Γράφει ο Σπύρος Ρίκος

Ένα πάρτι με καλεσμένους όχι τον Τρυφώ, τον Φελίνι, τον Τσάρλι Τσάπλιν και τα άλλα καλά παιδιά, όπως τραγουδούσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, αλλά με τον Άρη, τον Σπύρο, τον Γιώργο, τον Τάσο, τον Φώτη … και τα άλλα καλά παιδιά.
Ένα πάρτι, όχι από εκείνα τα παλιά, αλλά ένα πάρτι, όπου ο χρόνος θα επιστρέψει και θα σταματήσει.
Το χθες να γίνει σήμερα. Το παρελθόν, να γίνει παρόν. Ο χρόνος να γίνει α-χρόνος.
Ο χρόνος ο «κλέφτης», ο χρόνος ο πανδαμάτωρ, αυτός που τα δαμάζει όλα, ο χρόνος που αφήνει τα αποτυπώματα του, ως αδιάψευστη μαρτυρία για το πέρασμα του. Μια διαδρομή – γεμάτη «λακκούβες» – ως το φως. Ο χρόνος ως «εικόνα» της αιωνιότητας είναι μια ατέρμονη σειρά διαδοχικών στιγμών, μια άπειρη διαδοχή από «νυν». Είναι μια ανοίκεια και καθησυχαστική κατάσταση όπου όλες οι «στιγμές», καλές και κακές, που αποτελούν τον χρόνο καταλήγουν εκεί από όπου ξεκίνησαν στον ασάλευτο και ψυχρό ωκεανό που αποκαλείται Αιών. Μέσα σε αυτόν συνυπάρχουν αενάως και ταυτοχρόνως όλες οι στιγμές του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος.
Όπως λέει ο Πλάτων στον Τιμαίο, ο πατέρας του Σύμπαντος, δηλαδή ο Κοσμικός Νους που ενυπάρχει και ταυτίζεται με τη Φύση, «σκέφτηκε να δημιουργήσει κάποια κινητή εικόνα της αιωνιότητας. Ενώ λοιπόν έβαζε τάξη στον ουρανό, έφτιαξε και τη ρυθμικά κινούμενη εικόνα της ακίνητης στην ενότητά της αιωνιότητας – το δημιούργημα που έχουμε ονομάσει χρόνο… Ο χρόνος λοιπόν γεννήθηκε μαζί με τον ουρανό και αφού γεννήθηκαν μαζί, θα διαλυθούν μαζί, αν βέβαια χρειαστεί ποτέ να διαλυθούν». Μέχρι τότε όμως «διαλύουν» τα πάντα στο πέρασμα τους. Ίσως παίρνουν ή κλέβουν «ζωή» απ’ όσα καταστρέφουν.
Ο χρόνος όπως ρέει, όπως κυλά, όπως κινείται, έχει ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά; Και βέβαια έχει, κάθε στιγμή που περνά η κλεψύδρα της ζωής χάνει και ένα κόκκο της. Έχει και ποιοτικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς βλέπεις τη κορυφή ενός βουνού από τους πρόποδες, αν η ζωή είναι βουνό, με άλλα συναισθήματα και άλλη οπτική από τη μέση του «βουνού» και αλλιώς πλησιάζοντας στο τέλος της διαδρομής. Αλλιώς βλέπεις τη ζωή στα 20 και αλλιώς στα 50. Όπως έχει πει ο, νομπελίστας Μπομπ Ντύλαν «τότε είχαμε ψυχή και δεν είχαμε μυαλό, τώρα έχουμε μυαλό, αλλά δεν το λέει η ψυχή μας».
Στην πρώτη εκδοχή, τον χρόνο σαν αντίπαλο τον αντιμετωπίζεις με υπεροψία και τσαμπουκά. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι δεν σε αγγίζει. Η φθορά, ένας από τους «συμμάχους» του αντιπάλου. είναι έννοια που δεν σου δημιουργεί φόβο.
Στη δεύτερη εκδοχή,  τον αντιμετωπίζεις με σεβασμό και ενίοτε με φόβο. Έχεις νιώσει τη βίαιη υπεροχή και τη δύναμη που ασκεί έναντι όλων των θνητών.
«Μα ο χρόνος ο αληθινός είναι ο γιός μας ο μεγάλος και ο μικρός», τραγουδούσε ο Νιόνιος. Μα ο χρόνος ο αληθινός, θα έλεγα εγώ ότι είναι, η συνισταμένη των όσων έχουμε κάνει και των όσων θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν τα καταφέραμε.
«Τέτοιο φώς που αιμορραγεί θέλω να αναστηθεί, με το τι και με το πώς σαν καρκίνος θα με τρως».
Το «πάρτι», αν γίνει κάποτε, δεν θα είναι το ίδιο όπως παλιά, ακόμα και αν συμμετέχουν τα ίδια πρόσωπα. Ο χρόνος για μια ακόμα φορά θα έχει κερδίσει την παρτίδα.