Ευρώπη ..ο μεγάλος χαμένος του ουκρανικού…γράφει ο Ιωάννης Χρυσογονίδης Νομικός
“Με το Ουκρανικό οι ΗΠΑ χώρισαν τον Κόσμο στα δυο, στη “σωστή” και στη “λάθος” πλευρά της Ιστορίας. Ο διπολισμός τους είχε βγει σε καλό. Ο κομμουνισμός ηττήθηκε στην Ευρώπη. Η επανάληψη όμως (της διπολικής σύγκρουσης)στην Ουκρανία έκρυβε μια έκπληξη: Νικητής, φαινομενικά τουλάχιστον, είναι και πάλι η Αμερική. Αλλά ο ηττημένος δεν είναι στη λάθος πλευρά, δεν είναι η Ρωσία που πασιφανώς κερδίζει. Ο ηττημένος βρίσκεται στη σωστή πλευρά.
Ο μεγάλος χαμένος είναι η Ευρώπη. Η ήττα δεν εντοπίζεται (μόνο) στα πεδία των μαχών, στην ουκρανική λάσπη, στον Ζελένσκι, στη γνωστή διαφθορά του καθεστώτος. Η ήττα της Ευρώπης είναι βαθύτερη. Είναι σε ό,τι της έδινε λόγο ξεχωριστής ύπαρξης. Δεν πήγαινε κανείς π.χ. στο Παρίσι απλώς για να δει τα ωραία του κτίρια και τους κήπους, αλλά για να αναπολήσει όσα συμβόλιζαν, για τον αέρα που είχαν τα σοκάκια του, την ιστορία τους, από το σπίτι του Ντ’ Αρτανιάν (και τους τρεις σωματοφύλακες) ως την Εντίθ Πιαφ και τον Αζναβούρ, για τις μέρες της “κομμούνας”, («εφόρμηση στον ουρανό» τις αποκάλεσε ο Μαρξ,) αλλά και την εκκλησία που έχτισαν οι νικητές των κομμουνάρων.
Το ίδιο στη Ρώμη ή στη Φλωρεντία κλπ. Για να μείνει στη “σωστή πλευρά” η Ευρώπη ευνουχίστηκε και αποστειρώθηκε. Το Παρίσι, από κορυφαίο σημείο της αστικής Επανάστασης, γίνεται το ύστατο δείγμα της αργόσυρτης παρακμής του αστικού ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Η στρατιωτική ήττα των ευρωπαϊκών, πάλαι ποτέ ισχυρών, Δυνάμεων καταγράφηκε πριν από περίπου 65 χρόνια, το 1956 στο Σουέζ, όταν η Αμερική (με την ανοχή της ΕΣΣΔ) υποχρέωσε τους Αγγλογάλλους να τα μαζέψουν και να αφήσουν ήσυχο τον Νάσερ, ηγέτη της Αιγύπτου. Έκτοτε με αργό, αλλά σταθερό ρυθμό, καταγράφεται η αποτίναξη της αποικιοκρατίας με τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, οχυρό τον Νίγηρα, όπου η Γαλλία εκδιώχθηκε χωρίς να στάξει μύτη. Οι ΗΠΑ χτίστηκε ως υπερδύναμη γκρεμίζοντας την ισχύ των φίλων και συμμάχων. Αλλά με την Ευρώπη βάρος (ή υπηρέτη) αντί για Σύμμαχο οι ΗΠΑ κινδυνεύουν να πάθουν ότι έπαθε, κατά τον Θουκυδίδη, η Αθήνα πριν από 2,5 χιλιάδες χρόνια: γκρεμίστηκε η αυτοκρατορία της.
Δεν υπάρχουν διάδοχοι. Ούτε Χίτλερ ούτε Τσώρτσιλ. Ο Ντε Γκωλ ήταν το τελευταίο χαρτί για μια ανεξάρτητη Ευρώπη. Η σημερινή ακροδεξιά ανά την Ευρώπη είναι χλωμές απομιμήσεις, αποσκελετωμένες, ομογάλακτες με συμμορίες κοινού εγκλήματος. Στην πραγματικότητα το κάθε κατεστημένο των ευρωπαϊκών χωρών βαφτίζει ως ακροδεξιά κάθε πολιτική δύναμη που ξεφεύγει έστω ελάχιστα από τον πλήρη έλεγχό του. Με στόχο να φοβίζουν το πόπολο και να στηρίζουν μικρούς και μικροπρεπείς που παριστάνουν τους ηγέτες, αλλά βασικό τους μέλημα είναι να αποχωρήσουν με γεμάτα πορτοφόλια χωρίς να πάνε φυλακή, όπως η Καϊλή”…
