Το αναπάντεχο ανατρέπει την ροή των πολιτικών εξελίξεων. Γράφει ο Ηλίας Βαλάρης

«Στην πολιτική είναι το αναπάντεχο που συμβαίνει πάντα» έχει γράψει ο Adolf Thiers και να… που επιβεβαιώνεται η ρήση του μόλις μερικές μέρες πριν στην τοπική πολιτική σκηνή μας, με το δυστύχημα στα Τέμπη να φέρνει τα πάνω –κάτω και ν’ ανατρέπει βεβαιότητες και υπεροψίες που καδράρανε την πορεία προς τις κάλπες.
Για οποιοδήποτε λόγο, για οποιοδήποτε υπεύθυνο, αλλά και για οποιεσδήποτε ευθύνες, λάθη και παραλείψεις, τα δεδομένα από την τραγική Τρίτη έχουν αλλάξει δραματικά και πλέον δεν μιλάμε για εκλογές υπό «φυσιολογικές» συνθήκες (με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει πλέον μετά από τόσες κρίσεις), αλλά για μια περίοδο έντονης συναισθηματικής φόρτισης, οργής και απόγνωσης που δεν αφορούν μόνο την τραγωδία των Τεμπών, αλλά κι όλα τα υπόλοιπα που έχουν βασανίσει και εξακολουθούν να πιέζουν την κοινωνία μας.
Πέρα λοιπόν του γεγονότος του δυστυχήματος, που από μόνο του προκαλεί τον εύλογο θυμό όλων, πέρασε μια δεκαετία μνημονίων, διετής πανδημίας και στη συνέχεια ήρθε η ενεργειακή κρίση κι η ακρίβεια που δίνουν κάθε δικαίωμα στον πολίτη να αναζητά διέξοδο της απόγνωσής του, με την τραγωδία να λειτουργεί κι ως τον καταλύτη που έσπασε τη βαλβίδα συμπίεσης, απελευθερώνοντας την πίεση που νοιώθουν όλοι οι έλληνες μέσα τους.
Οπότε μοιραία τα δεδομένα άλλαξαν κι αλλάζουν άρδην καθημερινά. Η όποια αξιοπιστία μπορούσε να έχει το πολιτικό μας σύστημα εξανεμίστηκε, η εικόνα μια κυβέρνησης αξιοπρεπούς και παραγωγικής πήγε περίπατο κι η επιβεβαίωση περί του κάτι σάπιου υπάρχει και διαιωνίζεται με τον πλέον σκληρό τρόπο.
Οι προσπάθειες που έγιναν και γίνονται να εκσυγχρονιστεί το κράτος τίθενται υπό αμφισβήτηση και βέβαια πρόεκυψε δυστυχώς και πεδίο δόξης για τον κλασσικό λαϊκισμό και την μικροπολιτική (έστω και προς ώρας συγκαλυμμένα), οδηγώντας θέλοντας και μη τα πράγματα σε μια ταχεία οπισθοδρόμηση.
Θα μου πείτε βέβαια, πως αν είναι να διορθωθούν τα πράγματα ας κάνουμε τα αναγκαία βήματα προς τα πίσω, ώστε να στηθούν καθαρές βάσεις για το μέλλον. Όμως πρέπει να σημειώσω πως ακόμα κι αυτή η υπόθεση δεν στέκει με ιδιαίτερες αξιώσεις, μιας κι η αξιοπιστία έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.
Βλέπετε η εντύπωση πως η χώρα προχωρά με τα σωστά βήματα προς ένα αξιόπιστο αύριο ακυρώθηκε, για τον απλό λόγο που ακόμα κι αν η σημερινή κυβέρνηση δεν ευθύνονταν για την τραγωδία ή έστω είχε μικρό μερίδιο ευθύνης, το γεγονός ότι δεν διόρθωσε τα κακώς κείμενα την φορτώνουν με μεγάλο βάρος κι ενοχές.
Αυτός δε ο συλλογισμός, υπό τις παρούσες συνθήκες μάλιστα διευρύνεται σε όλες τις περιπτώσεις που η κοινωνία νοιώθει πιεσμένη, αδικημένη ή και εγκαταλειμμένη, είτε αφορά τις συντάξεις, τους πλειστηριασμούς, την οικονομία και την «εισαγόμενη» φτώχια, με την κυβέρνηση να καλείται πλέον να απολογηθεί για όλες τις αμαρτίες του πολιτικούς συστήματος, την αντιπολίτευση να προσέχει τα λόγια της ώστε να μην εκτεθεί και τους παράγοντες να κοιτάνε να μην εξωθήσουν τους πολίτες σε περισσότερο εξτρεμιστικές τάσεις και σκέψεις.
Πλέον η πολιτική πραγματικότητα είναι διαφορετική, όσο κι αν όλοι περιμένουν να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός και να υποχωρήσει η συναισθηματική φόρτιση, το τραύμα που προέκυψε είναι δύσκολο να επουλωθεί κι όποιος αντιληφτεί τα δεδομένα αν μη τι άλλο έχει πιθανότητες να διασωθεί της επαπειλούμενης οργισμένης κρίσης των ελλήνων στις προσεχείς κάλπες.
Αυτό σημαίνει λοιπόν μια νέα εικόνα της πολιτικής όπου το πρώτο που αναιρείται είναι το κλασσικό «εμπόριο ελπίδας» που συνοδεύει κάθε προεκλογική περίοδο και κάθε «ΘΑ» που θ’ ακούγεται θα κλείνει τη στρόφιγγα των ψήφων.
Υπό αυτά τα δεδομένα θα πορευτούμε στις εκλογές, με το βλέμμα των πολιτών πλέον να είναι γεμάτο καχυποψία, αμφιβολία και φόβο για τα επικείμενα, αλλά και τις στρατηγικές των κομμάτων (αλλά και των παρατάξεων για να μην ξεχνάμε και τις αυτοδιοικητικές) να υπόκεινται πρωτίστως στο δράμα της δικαιολόγησης των αμαρτιών του χθες και του σήμερα και με κύριο στοίχημα την αποκατάσταση της αξιοπιστίας τους, στοιχεία που ως και την τελευταία στιγμή θα τελούν υπό δραματική αμφισβήτηση.