«Ναι στα μη κρατικά Πανεπιστήμια…», του Σπύρου Ρίκου.

Ανήκω στη γενιά που αν υποστήριζες μέσα στο Πανεπιστήμιο την λειτουργία των μη κρατικών Πανεπιστημίων θα έπεφτε η σφαλιάρα σύννεφο ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θα έπεφτε γιαούρτι.

Τότε ήμουν στην άλλη «πλευρά» σε αυτή που θα έριχνε την σφαλιάρα ή το γιαούρτι, ληγμένο έτσι; προς επίρρωση ότι στο «άσυλο» δεν μπορούν να «κυκλοφορούν ελεύθερα» όλες οι απόψεις και οι ιδέες!!! Θέλω να λέω την αλήθεια, κάνοντας και την αυτοκριτική μου, είτε αρέσει, είτε όχι.

Είμαι υπερήφανος για το Πανεπιστήμιο που είχαν την τύχη να φοιτήσω, από ένα ίδρυμα που έχει αποφοιτήσει και περάσει η πνευματική, πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας. Όμως είχα από τότε την ωριμότητα να διακρίνω ότι η λειτουργία του έμοιαζε με μπάχαλο και ενώ οι καθηγητές ήταν οι κορυφαίοι, δυστυχώς, η συμπεριφορά τους με οδήγησε να τους απομυθοποιήσω και να απομυθοποιήσω και τον χώρο.

Ένα παράδειγμα για το μπάχαλο. Τις κόλες για τις εξετάσεις τις προμηθευόμαστε από το ΚΨΜ, που ήταν στο ισόγειο της εισόδου από την Σίνα ή τις περισσότερες φορές από το ψιλικατζίδικο, το οποίο βρισκόταν στα βόλτα, ακριβώς απέναντι από την κεντρική είσοδο της Νομικής, επί της Σόλωνος. Με το ψιλικατζίδικο ήμασταν «ερωτευμένοι» λόγω της πανέμορφης κόρης του ιδιοκτήτη και δεν χάναμε ευκαιρία να το επισκεπτόμαστε για να αγοράσουμε διάφορα πράγματα. Αντιλαμβάνεστε τι γινόταν μέχρι να παραδώσουμε την κόλα στους επιτηρητές, οι οποίοι τότε την σφράγιζαν. Α, και κάτι ακόμα για το μπάχαλο. Επιτηρητές δεν ήταν μόνο καθηγητές, κυρίως βοηθοί, αλλά και συμφοιτητές μας από την Επιτροπή Έτους. Καταλαβαίνετε, τι γινόταν. Κάπως έτσι κατοχύρωσα το δεύτερο έτος, τελευταία στιγμή. Με συγχωρείτε, αλλά δεν είναι λειτουργία σοβαρού Πανεπιστημίου. Και μιλάμε για το καλύτερο ή από τα καλύτερα Πανεπιστήμια της χώρας. Το Λύκειο λειτουργούσε πιο οργανωμένα. Ελπίζω όλα αυτά να έχουν αλλάξει.

Για τους καθηγητές.

Έχω να πω πολλά, αλλά δεν θα το κάνω. Κατ’ αρχήν πρέπει να πω ότι είχα καθηγητές, όσους σχεδόν αργότερα ενεπλάκησαν στο Σκάνδαλο Κοσκωτά και τότε είχαν χαρακτηριστεί «γραμματοκομιστές». Μάλιστα ο ένας από αυτούς, βοηθός στα χρόνια μου κορυφαίου Συνταγματολόγου καθηγητή, έκανε δυο χρόνια στη ψειρού. Αλλά ο.κ αυτά συμβαίνουν. Και συμβαίνουν πολύ χειρότερα όπως στο Πάντειο Πανεπιστήμιο που επίσης κλείστηκαν στη «μπουζού», κορυφαίοι καθηγητές.
Αλλά θα αναφερθώ και σε κάποια άλλα παραδείγματα, ενδεικτικά του κλίματος που επικρατούσε και ελπίζω να μην επικρατεί σήμερα στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, αν και δεν πιστεύω ότι κάτι έχει αλλάξει.
Μπαίνοντας στην αίθουσα για μάθημα, με καθηγητή, εκ των κορυφαίων Συνταγματολόγων σήμερα, τον είδα να κάθεται πάνω στην έδρα… οκλαδόν, όπως ο καθιστός ταύρος. Τι μήνυμα στέλνει σε έναν 19χρονο, λίγο επιρρεπή στη παραβατικότητα και στη τεμπελιά; «Μάμησε τα όλα». Και αυτό έκανα.

Να αναφερθώ σε άλλον καθηγητή, επίσης σήμερα από τους κορυφαίους, ο οποίος μας υποδεχόταν σε προφορικές εξετάσεις στο γραφείο του, χωρίς παπούτσια με τα πόδια πάνω στο γραφείο…
Ή να αναφερθώ στην περίπτωση άλλου καθηγητή, δίδασκε «δημοσιονομική πολιτική», ο οποίος έχει διατελέσει και στη Τράπεζα Ελλάδος και τον οποίο είδαμε για πρώτη φορά, κατά τις εξετάσεις και αναρωτιόμασταν «ποιος είναι αυτός». Ως και εγώ, που δεν ήμουν το πρότυπο του φοιτητή, είχα μπει περισσότερες φορές στην αίθουσα.
Θα μπορούσα να μιλώ ατέρμονα. Που καταλήγω. Ας αφήσουμε τις ιδεοληψίες, η λειτουργία μη κρατικών πανεπιστημίων, με έλεγχο και προϋποθέσεις και συγκεκριμένους όρους, θα βοηθήσει να αναβαθμιστούν και τα Ελληνικά Πανεπιστήμια.

Και όχι μόνο αυτό, θα έπρεπε να δούμε και να αντιμετωπίσουμε την τριτοβάθμια εκπαίδευση, εμείς που ζούμε σε μια χώρα που «γέννησε» τα γράμματα και τις τέχνες, ως έναν βραχίονα του αναπτυξιακού μας μοντέλου.