Τι κληροδοτείται στην επόμενη περίοδο; Γράφει Ηλίας Βαλάρης

Οι κρίσεις είναι για τους λεβέντες και τις λεβέντισσες λέει η ελληνική θυμοσοφία κι από μια άποψη είναι πολύ σωστή, μιας και στα δύσκολα κρίνονται όλοι κι όχι στη νηνεμία, όπου όλα πάνε πρίμα και ο ήλιος λάμπει!
Η αλήθεια είναι πως από τις κρίσεις βγαίνουν συμπεράσματα, όμως στην περίπτωση των τελευταίων χρόνων, καταλαβαίνουμε όλοι πως παραπήρε η ιστορία και πλέον οι αντοχές, τα περιθώρια κι η υπομονή έχουν εξαντληθεί. Τα τελευταία χρόνια, ίσα που καταφέραμε να βγάλουμε μια άκρη με τα μνημόνια, ήρθε ο κορωνοϊός και καπάκι ο πόλεμος στην Ουκρανία, με την ενεργειακή κρίση που ακολούθησε και το κύμα ακρίβειας που πλήττει τις κοινωνίες μας.
Σε αυτό το εξωφρενικό περιβάλλον καλούμαστε όλοι να διαχειριστούμε την καθημερινότητά μας, να διασώσουμε τις δουλειές μας, να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις και να διερευνήσουμε τους τρόπους επαναφοράς της κανονικότητας το δυνατόν συντομότερα. Αντιστοίχως και οι κυβερνώντες πασχίζουν, θέλω να πιστεύω, να βρουν τα εργαλεία ώστε να καταστεί η μάχη με τις απανωτές κρίσεις λιγότερο επώδυνη, αλλά και να κρατήσουν ζεστές τις μηχανές για να μην διαλύσει το σύμπαν.
Με την πανδημία τα πράγματα ήταν πολύ ευκολότερα, μιας κι ο συνδυασμός καραντίνας και επιδομάτων βοήθησε τα μάλα στο να περάσει σχετικά ανώδυνα το πρώτο σκέλος της κρίσης, όμως με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τα συνεπακόλουθά του δεν φαίνεται να υπάρχουν οι ανάλογες ευκολίες με το παρελθόν, για τον απλό λόγο ότι δεν υπάρχει καμία σταθερότητα στη βάση της οικονομικής ζωής και πολύ περισσότερο στις κοινωνικές ομάδες.
Πέραν αυτού, θα έλεγα ότι με την πανδημία χάθηκε και πολύτιμος χρόνος, που αν είχε γίνει σωστή εκμετάλλευσή του, τότε τα πράγματα ακόμα κι υπό τις παρούσες δύσκολες συνθήκες θα ήταν πολύ ευκολότερα, μιας και θα είχαν δρομολογηθεί δράσεις, παρεμβάσεις δουλειές, αλλά κι οικονομικές μεταβάσεις που σήμερα παρά την κρίση θα παρήγαγαν αποτελέσματα, θα είχαν αφήσει ένα θετικό αποτύπωμα κι εν κατακλείδι θα υπήρχε μια κινητικότητα δρομολογημένη κι όχι όπως επιχειρείται τώρα, να τρέξει και να αντισταθμίσει την ύφεση που μας απειλεί.
Το κενό που δημιουργήθηκε στις δημόσιες υποδομές, ουσιαστικά στα έργα που δεν έτρεξαν και λείπουν από τον παραγωγικό ιστό, αλλά και τα χρήματα που δεν έπεσαν στην αγορά πιέζουν σήμερα τον… γενικότερο ισολογισμό και μιας και σε λίγες μέρες μπαίνουμε επισήμως στην προεκλογική χρονιά, καλό είναι να βάλουμε στο τραπέζι αυτό το ζήτημα, για να δούμε πως θα καταφέρουμε να καλύψουμε το έλλειμμα.
Να σημειώσω βέβαια πως σε κεντρικό επίπεδο υπήρξαν πρωτοβουλίες, αλλά και με την επιδοματική πολιτική η κυβέρνηση δεν πηγαίνει άσχημα. Από την άλλη όμως οι τοπικές (ιδίως στα καθ’ ημάς κερκυραϊκά) τα πράγματα είναι λίαν δυσάρεστα.
Βέβαια όπως πάντα δικαιολογίες υπάρχουν, μιας κι αρχικώς ήταν ο covid και στη συνέχεια με μια αλλαγή του αφηγήματος, ο χρόνος που παρήλθε άπραγος μετονομάστηκε σε περίοδο προετοιμασίας ή ωρίμανσης των παρεμβάσεων, αφού… οι νυν δεν βρήκαν τίποτε έτοιμο από τους πρώην.
Η ελαφρότητα βέβαια αυτών των ισχυρισμών αποδεικνύεται εύκολα, αν σκεφτούμε ότι το εργοστάσιο της ολοκληρωμένης διαχείρισης που ακόμα πασχίζουμε να ξεκινήσει είναι έργο που παρέλαβαν ουσιαστικά έτοιμο από την ύστερη κινητοποίηση της προηγούμενης δημοτικής αρχής. Οι ασφαλτοστρώσεις επίσης είναι δρομολογημένες από τους προηγούμενους, ενώ ακόμα και το Διεθνές Φεστιβάλ πάλι είναι δουλειά των πρώην με τους νυν απλώς να το υλοποιούν και μάλιστα προσθέτοντας προβλήματα αντί να διασφαλίσουν την επάρκειά του και την εξέλιξή του στο μέλλον.
Έτσι λοιπόν πέραν του αγχώδους ερωτήματος για το τι πρέπει να γίνει για να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος και να καλυφτούν τα ελλείμματα, προκύπτει κι ο κρίσιμος προβληματισμός τι τελικά κληρονομείται στην προσεχή περίοδο, τόσο από τους τοπικούς, όσο κι από τους κεντρικούς πολιτικούς φορείς και καθώς θα μιλάμε για εκλογές, αυτά θα πρέπει να διευκρινιστούν, ώστε να αποφευχθεί μια μακρά κι εναλλασσόμενη προεκλογική εκστρατεία μεγαλόσχημων αλλά ανυπόστατων υποσχέσεων.