Πατρίδα τότε, πατρίδα τώρα…

Γράφει ο Αλέξανδρος Σουλιώτης, Καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας

Η τόσο ταλαιπωρημένη και ξεχειλωμένη (σαν πολυφορεμένο πουλόβερ) στην ερμηνεία της έννοια της πατρίδας με το πέρασμα των αιώνων έχει  αλλάξει πολλά περιεχόμενα. Κάποτε ήταν κομμάτι γης, χώμα που χάριζε επιβίωση μετά από κοπιώδη φροντίδα. Σήμερα η επιβίωση εξασφαλίζεται(;) μέσα από οχτάωρη καθήλωση σε αποκρουστικά γραφεία, «συμφέρουσες» συμφωνίες, ύποπτες συναλλαγές… Τότε η πατρίδα ήταν εστία, φωλιά ζωής και συναισθημάτων, τώρα η «φωλιά» νοικιάζεται για να εξυπηρετήσει την ανάγκη περαστικών ενοίκων κι όχι να υπηρετήσει την ίδια τη ζωή. Κάποτε η κοινωνία βασιζόταν στη δημιουργική αλληλεπίδραση, υπήρχε κοινή συμμετοχή σε χαρές και λύπες, πρόγονοι και απόγονοι μια αρραγή αλυσίδα. Σήμερα φοβικότητα, αποστασιοποίηση, καχυποψία, λήθη για το παρελθόν, καμιά πυξίδα για το μέλλον. Άλλοτε η πατρίδα ήταν κάτι τόσο ιερό που οι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να θυσιαστούν για χάρη της. Κι όχι από φανατικό παροξυσμό, αλλά από άδολο έρωτα, από αγνή αγάπη.

Τώρα τα βιώματα μας μας αναγκά- ζουν να ταυτίσουμε την πατρίδα με το καθ’όλα διεφθαρμένο κράτος που «ευχαριστιέται» να μας ταλαιπωρεί, που στοχεύει στην εξαπάτησή μας, που δε δίνει δεκάρα για την επιβίωσή μας. Ποιός αλήθεια θα πειστεί να θυσιαστεί για χάρη της όταν επαληθεύεται αυτό που κάθε νοήμων άνθρωπος είχε υποψιαστεί εδώ και χρόνια, ότι δηλαδή τα προγράμματα για τον αμυντικό μας εξοπλισμό γίνονταν για καιρό υπερπολυτελείς βίλες με πισίνες, δερμάτινους καναπέδες και χρυσοποίκιλτες κουρτίνες; Ο Ελληνισμός απέκτησε κρατική υπόσταση και γεωγραφικά σύνορα μόλις πριν 200 χρόνια περίπου. Μέχρι τότε οι Έλληνες δεν είχαν ούτε κράτος, ούτε σύνορα. Είχαν όμως ιστορική συνείδηση, είχαν μεγαλείο ψυχής, είχαν πατρίδα. Σήμερα…;;;

Άρθρο από την Εφημερίδα “ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ”