Ιδιόκτητα κόμματα: Η χλεύη της δημοκρατίας. Γράφει ο Κώστας Κούρκουλος*

Θυμάμαι τον Θόδωρο Μαργαρίτη να λέει σε τηλεοπτική εκπομπή στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, όταν η τελευταία πρωτοεμφανίστηκε στα κανάλια, ότι δεν την είχε συναντήσει πουθενά σε δράσεις από αυτές που η Αριστερά ονομάζει «αγώνες».

Τι σήμαινε η ρήση Μαργαρίτη; Ότι η εν λόγω κυρία είχε τοποθετηθεί στην πολιτική ελίτ «από το πουθενά». Αφού δεν υπήρχε καμία γνωστή δημόσια πράξη της η οποία να την κάνει μέρος της πολιτικής ελίτ.

Και ότι μοναδικό «εργαλείο» που την ανακήρυξε μέλος της πολιτικής ελίτ ήταν η συστηματική προβολή της από τους «καθεστωτικούς καναλάρχες» –όπως η ίδια αποκάλεσε τους ευεργέτες της στη συνέχεια– με κύριο πολιτικό ιστορικό την ιδιότητα της «κόρης». Ως τυπική δηλαδή περίπτωση νεοελληνικού νεποτισμού.

Η «απονομή» όμως από τα κανάλια της ιδιότητας μέλους της πολιτικής ελίτ, όχι λόγω πολιτικής δράσης αλλά λόγω καταγωγής, είναι πράξη βαθύτατα αντιπολιτική. Η οποία, σε σχήμα φαύλου κύκλου, στηρίζει την «αντιπολιτική» ταυτότητα του εκάστοτε εκλεκτού τους.

Διότι τους μεταβιβάζει την πεποίθηση ότι στην πολιτική «όλα γίνονται» και, κυρίως, ότι «όλα τους ανήκουν». Την ιδέα δηλαδή της «αντιπολιτικής».

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μόλις η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως η εκλεκτή των καναλιών, μπήκε στην πολιτική ελίτ, έγινε μάλιστα και πρόεδρος της Βουλής, συμπεριφερόταν ωσάν η Βουλή να ήταν ιδιοκτησία της που τη διαθέτει όπως θέλει.

Όταν προσπάθησε, με ανατριχιαστικά τεχνάσματα, να παρεμποδίσει την ψήφιση της δανειοδότησης της χώρας προκειμένου να οδηγηθούμε στην πτώχευση.

(Η σθεναρή στάση του Σπύρου Λυκούδη, μιας από τις ευγενέστερες φυσιογνωμίες της Αριστεράς, όταν η Κωνσταντοπούλου, με κατάχρηση της θέσης της, τον προκαλούσε να μαλώσουν, προκειμένου να περάσει ο χρόνος και να μην ψηφιστεί η σύμβαση για τη δανειοδότηση της χώρας ενώ εκείνος της απαντούσε «ό,τι και να κάνετε εγώ δεν μαλώνω…», δεν ξεχνιέται).

Όταν χρησιμοποιούσε την τηλεόραση της Βουλής σαν δικό της ΙΧ κανάλι προκειμένου να προβάλει συστηματικά τον εαυτό της.

Όταν, «βγαίνοντας από δεξιά» στους χρυσαυγίτες, κατασκεύασε ιδιωτική «επιτροπή αλήθειας» –θα πάθαινε εγκεφαλικό ο Όργουελ αν ζούσε– την οποία όμως φόρτωσε στη Βουλή, ωσάν η Βουλή να ήταν δικό της κατάστημα, για να ασκεί τις ιδιορρυθμίες της.

Όταν αντιμετώπιζε ακόμη και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες ως ιδιωτική της υπόθεση προκειμένου να επιβάλει την παρουσία των προφυλακισμένων τότε χρυσαυγιτών στη Βουλή, παρά την αντίθετη απόφαση του αρμόδιου εισαγγελέα.

Ώσπου, στην ίδια λογική, ότι δηλαδή τα πάντα της ανήκουν, θεώρησε ότι μπορεί να έχει και ΙΧ ιδιόκτητο κόμμα, όπως κάποιος άλλος έχει ένα κρεοπωλείο.

Και το βλέπουμε τώρα ζωντανά, σε απευθείας μετάδοση, τι σημαίνει για ένα τέτοιο άτομο η ιδιοκτησία κόμματος.

«Έβγαλε από τις λίστες τους πρώτους της κάλπης και έβαλε τους πρώτους της καρδιάς (και της παρέας) της», έγραψε στη Μεταρρύθμιση ο Γιάννης Μεϊμάρογλου. Κάτι που είναι ο Μεγάλος Εξευτελισμός των ψηφοφόρων.

Τους οποίους αφού παγιδεύει με παραπλανητικά μηνύματα για «αγώνες», στη συνέχεια τους περιφρονεί, όπως ακριβώς περιφρονεί τους πελάτες του ο συνοικιακός μικρέμπορος, που πουλάει «μαϊμού» εμπορεύματα, αφού πρώτα τους καλεί σε πανηγύρι.

Παλινδρομήσαμε έτσι δυναμικά, αλλά ακόμη πιο αποκρουστικά, στη φοβερή παράδοση που δημιούργησαν ιδιοκτήτες των ΙΧ κομμάτων, όπως ο Λεβέντης και ο Βελόπουλος.

Όπου ο ένας ιδιοκτήτης ΙΧ κόμματος διόριζε την οικογένειά του βουλευτές, διανέμοντας στους άλλους καρκίνους. Ο άλλος κατηγορείται ότι εισέπραττε «μίζα» (προμήθεια) από τους βουλευτές του για να τους διατηρεί βουλευτές. Και η άλλη, περιφρονώντας θεαματικά και τους ψηφοφόρους της, διορίζει βουλευτές την παρέα της και τους «εκλεκτούς της καρδιάς της».

Πράγμα που φέρνει αντιμέτωπους με τον εφιάλτη ότι τα χωρίς αρχές ιδιόκτητα ΙΧ κόμματα, όπως αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου, επειδή ακριβώς υπηρετούν τα ιδιωτικά συμφέροντα των ιδιοκτητών τους και της παρέας τους, δεν είναι μόνο προσβολή για όλους μας αλλά και η χλεύη της Δημοκρατίας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ιδιόκτητα κόμματα, τα οποία σε άλλη περίοδο διασκέδαζαν το ακροατήριο, μπήκαν και στη Βουλή την περίοδο της αμφισβήτησης της Δημοκρατίας.

Από πολίτες που νομίζουν ότι αν στείλουν στη Βουλή τέτοια μορφώματα και άτομα, θα «τιμωρήσουν» κάποιον.

Επειδή όμως στις δημοκρατίες δεν υπάρχει τρίτος να τιμωρήσουμε, διότι είμαστε εμείς υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, τιμωρούμε τελικά τον εαυτό μας.

Γι’ αυτό και είναι η μέγιστη αυτοτιμωρία, το να παραχωρήσουμε «επαγγελματική στέγη» μέσα στη Βουλή σε ιδιόκτητα «μαγαζιά», που εμφανίζονται με τη μορφή των ΙΧ κομμάτων.

* Ο Κώστας Κούρκουλος είναι νομικός
ΠΗΓΗ:booksjournal.gr