“Ασπιρίνη” τα μέτρα της Κυβέρνησης για την πάταξη της βίας στα Πανεπιστήμια. Γράφει ο Σπύρος Ρίκος.

Διαβάζω τις προτάσεις ή τα μέτρα της Κυβέρνησης για την πάταξη της βίας στα Πανεπιστήμια και πραγματικά γελάω. Πως είναι δυνατόν να αποφασίζουν για την πάταξη αυτού του μοναδικού φαινομένου, τουλάχιστον στην Ευρώπη, που συναντάται στα Ελληνικά Πανεπιστήμια με τη βία και τις παραβατικές συμπεριφορές, από ανθρώπους που οι περισσότεροι από τους οποίους δεν έχουν φοιτήσει στα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
Η γιαγιά μου έλεγε ότι με «πορδές δεν βάφεις αυγά» και εν προκειμένω, σε αυτή την περίπτωση αυτή η ρήση ταιριάζει «γάντι».
Κατά την άποψη μου, που βεβαίως είναι «απόσταγμα» προσωπικής εμπειρίας, δεν θα ήθελα να εξιστορήσω τι έχω κάνει στα χρόνια μου, δεν θα ήμουν καθόλου υπερήφανος σήμερα, σε αντίθεση με το «τότε», αλλά πιστεύω ότι η «άκρη του νήματος» για την επίλυση αυτού του ζητήματος βρίσκεται στη βούληση ή όχι να «κατακρημνιστούν», αντιλήψεις και συμπεριφορές και ενίοτε συμφέροντα, πάνω στα οποία έχει οικοδομηθεί και γιγαντωθεί αυτό το φαινόμενο.
Τα ελληνικά πανεπιστήμια «τότε» αλλά από ότι ακούω και σήμερα είναι «χώρος» διερχομένων. Όποιος θέλει μπαίνει, κάνει ότι γουστάρει και μετά «την κάνει» σαν κύριος. Να σας πω ότι η πρώτη μου γνωριμία όταν έφθασα στη Νομική στη Σόλωνος κάποιο Σάββατο, για να δω «που τέλος πάντων θα γραφτώ», έγινε με ένα «βαποράκι» στην είσοδο της σχολής, με καταγωγή από τους Σιναράδες!!! ο οποίος με κατάλαβε από την προσφορά και μου απευθύνθηκε με το γνωστό «έλα εδώ ρε παγανέλι». Του έδωσα την γνωστή απάντηση, που δίνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις, στην οποία αντέδρασε χαμογελώντας και μετά γίναμε φίλοι. Νομίζω ότι κάθε χρόνο που γίνονται εγγραφές οι «έμποροι» στέλνουν «αντιπροσώπους»… Και γιατί να μην στέλνουν, μέχρι σήμερα, ποιος θα τους εμποδίσει.
Δεν είναι δυνατόν να μη γίνεται έλεγχος για το ποιος μπαίνει και τι δουλειά έχει.
Πάμε παρακάτω. Θα πρέπει να ξαναδούμε το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων και τις σχέσεις φοιτητικών κομματικών παρατάξεων, με Πρυτάνεις, Πρυτανεία και καθηγητές και της διαπλοκής που υπάρχει και δημιουργεί φαινόμενα διαφθοράς, ενισχύοντας τις αντιθεσμικές και παραβατικές συμπεριφορές. Δεν θέλω να μιλήσω για τους καθηγητές, για τις σχέσεις διαπλοκής με κόμματα, κυβερνήσεις και πολιτικούς. Οι μεγαλύτεροι θυμηθείτε το Σκάνδαλο Κοσκωτά, αλλά και τους καθηγητές της Παντείου και τον πρύτανη με την Ferrari.
Έχω να διηγηθώ πολλά περιστατικά, που τότε στην μεταεφηβική ηλικία, φάνταζαν στα μάτια μου, ως «ανδραγαθήματα» ή στην καλύτερη περίπτωση ως «πλάκα». Αλλά νομίζω ότι όταν δρας σε ένα περιβάλλον χωρίς όρια και χωρίς συνέπειες και κυρίως χωρίς ατιμωρησία, ε ναι, ξεφεύγεις. Κακώς; Κακώς, αλλά αυτή ήταν η αλήθεια. Πολύ φοβάμαι ότι, περίπου τα ίδια ισχύουν και σήμερα μετά από 40 χρόνια.
Καταλαβαίνω και αντιλαμβάνομαι ότι είναι πολύ λεπτό το θέμα των φοιτητικών – κομματικών παρατάξεων, κυρίως λόγω της ιστορικής προσφοράς τους στο Φοιτητικό κίνημα, αλλά, είτε αρέσει, είτε όχι, ευθύνονται και για πολλές στρεβλώσεις που ταλανίζουν τα Ελληνικά Πανεπιστήμια.
Έζησα ένα Πανεπιστήμιο που δεν είχε καμία απολύτως οργάνωση, αρκεί να αναφέρω ότι μέχρι και τις κόλες όταν δίναμε μάθημα, τις αγοράζαμε από το ψιλικατζίδικο, απέναντι ακριβώς από την είσοδο της Νομικής. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τις γινόταν, με τις αντιγραφές.
Η κυβέρνηση για πολλούς λόγους δεν θέλει να συγκρουστεί και παρά τις ανακοινώσεις, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας ότι μπορεί να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Μια από τα ίδια, μέχρι τα επόμενα επεισόδια.