Στο Χυτήριο Της Ένταξης . Του Σπύρου Άνδρεϊτς

Είναι απίστευτο να σκέφτεσαι πόσοι ομαδικοί αγώνες, πόσες σταυροφορίες για την κατάκτηση κοινωνικών αγαθών συντρίφτηκαν μέσα στον πολτό της πολιτικής μέθης και της γραφειοκρατίας. Και είναι τρομαχτικό πόσοι υποστηρικτές τους προσπαθούν να βγουν ατσαλάκωτοι μέσα από τις στραπατσαρισμένες βαλίτσες της ιστορίας και να δηλώνουν ακόμη και τώρα πως δεν θα ησυχάσουν μέχρι να συντρίψουν τους αιώνιους εχθρούς!

Εκεί χωρίς εξαίρεση οι γέροι κακοδιάθετοι σκύβουν από φόβο και τα κοράκια πετούν πάνω από τα κεφάλια τους κρώζοντας. Και οι νεαρότεροι κρατώντας τους λοστούς της υπεροχής γελούν μαζί τους θριαμβευτικά.

Κανείς δεν τολμά να διαγράψει τα ονόματα των νικητών. Κάποιοι σταυρώνουν τα πόδια, άλλοι σταυροκοπιούνται και οι τολμηρότεροι τραβούν το δικό τους δρόμο. Το πανδαιμόνιο της ζωής δεν επιτρέπει την καθαρή ακρόαση και έτσι οι θεατές νιώθουν τη ματαιότητα των στιγμών.

Τότε αποφασίζουν να αποσκιρτήσουν και αλλάζουν παράταξη. Αλλά φυσικά τίποτα δεν αλλάζει. Το νικητήριο γκολ δεν μπαίνει ποτέ. Το εξοστρακίζει το οριζόντιο δοκάρι. Και αρχίζουν τότε οι εξονυχιστικοί έλεγχοι. Ποιος έτρεξε στον ανώμαλο δρόμο και ποιος όχι, εξεταστές και ανακριτές επί το έργον.  Σαν τους λοξόφθαλμους που πιστεύουν ότι οι ματιές τους γονιμοποιούν το σπινθήρα όλων των τελικών τακτοποιήσεων.  Τελικά όμως ο κάθε άνθρωπος αναγκάζεται να πραγματοποιήσει τη μεγάλη διάβαση ανάμεσα σε δύο εχθρικές περιοχές της ύπαρξής του, αφού γνωρίζει και νιώθει ότι το χάσμα της αμφιβολίας τον διαπερνά. Μέσα του κατοικούν πολυπληθείς αντιφάσεις και αντικρουόμενοι σκοποί. Γι αυτό κι όταν τα βρίσκουν σκούρα οι περισσότεροι αρχίζουν τις παραπομπές. «Ξέρετε αυτό εννοούσα, μα λίγο διαφορετικά από τον δείνα ή τον τάδε».

Όλοι φυσικά αναπολούν τη διαφάνεια του πρώτου παιδικού τους κρύσταλλου. Οι πρώτοι την έχασαν από υπολογισμό. Οι δεύτεροι από φόβο και ντροπή μήπως οι άλλοι τους πάρουν στο ψιλό. Κι έτσι βέβαια οι θλίψεις πολλαπλασιάζονται. Οι αλλοιώσεις βαφτίζονται τεχνοτροπίες και δήθεν εξηγήσεις από άλλες οπτικές γωνίες. Όλα τα αποφθέγματα και των μεν και των δε γίνονται στο τέλος μια ξινισμένη σαλάτα, μια αναμασώμενη τροφή έως τους ξυπνήσει κάποτε πολύ αργά ο νέος κούκος της νικημένης αγάπης. Τότε το ρόπαλο της μετάνοιας πέφτει βαρύ στο λαιμό τους και ψάχνουν απεγνωσμένα μια αυθεντική αγκαλιά σωτηρίας. Κανένα σήμα δεν έρχεται και καμιά ατάκα δεν τους σώζει. Πως να μιλήσουν τώρα απροετοίμαστοι, όταν μια ολόκληρη ζωή παπαγάλιζαν τσιτάτα; Το αδιέξοδο αξεπέραστο και μόνη οδός τα παραθέματα και οι παραπομπές από τις ανθολογίες των «ειδικών». Δυστυχίες αξεπέραστες που καταλήγουν σε χρεωκοπία. Και μαζί η ενοχοποίηση που μετατρέπεται σε αυτοενοχοποίηση. Ποιος όμως είναι ο αληθινός υπόλογος; Στο σημείο αυτό προθυμοποιούνται οι σωτήρες των αφοσιωμένων ταγμάτων λατρείας όλων των αποχρώσεων. Φορούν τα μεγάλα δακτυλίδια, καλλιεργούν το έδαφος που τους έμεινε – ποιο έδαφος δηλαδή την πολιτισμική έρημο και αρχίζουν τα κηρύγματα: Ελάτε σε μας. Εμείς είμαστε τα κέντρα της πολιτικής καλλιέργειας, φυτώρια αναγέννησης και νέων ταλέντων. Και συσσωρεύουν οι αγαθοί θαμώνες και οι πρόμαχοι της αυταρέσκειας πακέτα πληροφοριών και πολιτισμού την ώρα που τα μαύρα βροχοφόρα σύννεφα μετεωρίζονται πάνω από τα κεφάλια τους. Οι πονηροί καθοδηγητές γελούν και σαν αθώες περιστερές φωνάζουν: εμείς τι φταίμε, το δρόμο σας τον δείξαμε.

Όπως τα ορυκτά αναδύονται κάποτε τυχαία στην επιφάνεια της γης έτσι και τα απρόσμενα παιγνίδια των ανθρώπων εξωτερικεύονται συχνά σαν τους ενάντιους ανέμους που συναντιούνται μεσοπέλαγα. Το σημάδι που αφήνουν ανεπαίσθητο, δεν είναι ούτε καν ένας μικρός σταυρός. Αποτελούν μια διαγώνια διασταύρωση ύλης και πνεύματος καθώς διασχίζουν τους δρόμους της καρδιάς και τα ποτάμια της ψυχής των ακόλουθων.

Ποια ήττα, ποια λύπη και ποια απάντηση να τους δείξεις όταν ένα είναι και παραμένει βέβαιο: ζουν και διανοούνται πάνω στην λεπτή κρούστα της αυταπάτης. Στην παγωμένη επιφάνεια της οποίας σαν ερμητικά μαλακόστρακα ασχημονούν και καταριούνται. Πως να νιώσουν την ατζαμοσύνη τους, αφού και τα δεκανίκια με τα οποία τους εφοδιάζουν οι θεωρητικοί και οι πολιτικοί καθοδηγητές τους, τα χρησιμοποιούν σαν πλαστά ηθικά στηρίγματα; Το κυρίαρχο ζήτημα είναι βέβαια ότι συνεχώς ψευδολογούν. Τα νέα ψέματα σκεπάζουν τα παλιά ψέματα. Οι ιαχές για βοήθεια, οι κραυγές του ξένου πόνου, τα ξεφωνητά για ίσες ευκαιρίες δεν έχουν καμία σχέση με το κλάμα της ηθικής αναγέννησης, με τα ουρλιαχτά της αφαίρεσης των πελώριων καθημερινών εσωτερικών αγκαθιών, με τον θυμό της απώλειας του αθώου εαυτού. Οι οχλοβοές των πρώτων μένουν μόνο στην περικοπή των καταναλωτικών πόρων.  Οι άλλοι κλαίνε τη χαμένη τους καρδιά και χώνονται σιωπηλοί στις κρύπτες τους.

Η αγωνία τους: Πως θα κλείσουν για πάντα τις απόψεις τους στα κεφάλια του πλήθους που παρακολουθεί μαγεμένο; Τα λεωφορεία πάνε κι έρχονται κατάμεστα. Οι σπουδαστές γεμίζουν τους δρόμους. Οι ειδικοί αρχηγέτες στριμώχνουν τους υποστηρικτές τους σε ένα μαντήλι γη. Οι οπαδοί στοιβάζονται στα αεροδρόμια. Οι εργάτες βγαίνουν κοπαδιαστά από τους σταθμούς. Οι λίγο μεγαλύτεροι που προσέρχονται έγκαιρα απωθούν τους μικρότερους. Σε λίγο όλοι μαζί σχηματίζουν ένα απέραντο κύκλο απορίας για  να παρατηρήσουν τους λαβωμένους. Την κορόνα ή την γιρλάντα ή έστω το στεφάνι με τα αγριολούλουδα θα το φορέσει ο ένας του οποίου οι προσπάθειες στέφθηκαν από την αρμόδια επιτροπή. Τη κρίσιμη στιγμή αντί να βρέξουν και να βραχούν από τα δάκρυα των αλλεπάλληλων ματαιώσεων τρέχουν όλοι πλην ενός να μπουν στο νέο χυτήριο της ένταξης. Είναι ο πιο σύγχρονος τρόπος της σταύρωσης χωρίς την παραμικρή πιθανότητα ανάστασης.

Πως να βάλεις χαλινάρι στη φούρκα και στην διαλυτική των πάντων εξαγρίωση; Έφοροι, ακόλουθοι και επόπτες των δημόσιων κιταπιών, τι αφήσατε να μείνει πια από το ανυστερόβουλο, πρωτογενές πάθος των απονήρευτων δημιουργών; Τι απόσταγμα επιτρέψατε να σταλάξει από την αβεβήλωτη υπομονή των δαφνοφόρων νεκρών μας; Ποιοι από σας θα ξανατολμήσουν να διυλίσουν τον κώνωπα της ελάχιστης πια προσωπικής σας αυτοτέλειας;

Ο Σπύρος Άνδρεϊτς υπηρετεί επί δεκαετίες τον χώρο της διδακτικής των Αγγλικών και ευρύτερα των Ξένων Γλωσσών, κατέχοντας συναφή ειδίκευση με μεταπτυχιακά προσόντα.

Δοκιμιογραφεί από τα νεανικά του χρόνια επί θεμάτων κοινωνικών, πολιτικών, φιλοσοφικών και λογοτεχνίας.

Ήδη 11 βιβλία του κυκλοφορούν στα Αγγλικά σε ηλεκτρονική, χαρτόδετη και σκληρόδετη μορφή στο AMAZON.COM (2 βιβλία δοκιμίων, 3 λογοτεχνικά, και 6 διδακτικής της Αγγλικής γλώσσας).

https://www.amazon.com/stores/Spyros%20Andreits/author/B0CD2LHNRT