“Για την Κέρκυρα μας”… Γράφει ο Ηλίας Βαλάρης

«Για την Κέρκυρά μας»… η φράση κλειδί κάθε εκλογικής περιόδου εδώ και πολλά χρόνια και η επωδός κάθε υποψηφίου που σέβεται τον προεκλογικό του αγώνα. Με τόσους υποψηφίους και τόσους πρόθυμους να δώσουν το είναι τους για να σωθεί το νησί μας και να πάει ένα βήμα ακόμα μπροστά, δηλαδή να κάνει το μεγάλο άλμα στο μέλλον, θα έπρεπε να είμαστε όχι απλά χαρούμενοι, αλλά πανευτυχείς που τόσοι πολλοί θέλουν και προτίθενται να βάλουν πλάτη για την Κέρκυρα. Τόσα χρόνια μάλιστα που ακούμε αυτή τη καίρια φράση… λογικά το νησί θα ήταν ένας παράδεισος που θα ζήλευε ο καθένας. Βέβαια, παράδεισος είναι, φυσικός, ιστορικός, πολιτιστικός, αλλά σε ότι έχει να κάνει με τα υπόλοιπα, που δεν έχουν να κάνουν με τη φυσική εξέλιξη και χρειάζονται την παρέμβαση του ανθρώπου, μάλλον κάπου υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Βλέπετε, το «για την Κέρκυρά μας»… είναι μια προεκλογική έκφραση, που προσανατολίζεται περισσότερο στο να καλεί τους ψηφοφόρους να δώσουν το «κουκί» τους σε κάποιον παράγοντα, παρά στο αποτέλεσμα της παρουσίας του εκάστου υποψηφίου που φτάνει στην πηγή και πίνει και νερό! Αφήστε που η έκφραση μπορεί ν’ αποτελεί και μια διευκόλυνση των υποψηφίων στην επιχειρηματολογία τους ώστε να υπερψηφιστούν, μιας και η πρόθεση που προκύπτει από αυτήν δεν μπορεί να αμφισβητηθεί εκ των προτέρων και μένει μόνο ν’ αποδειχτεί στη συνέχεια μέσω πράξεων κι έργων, όταν όμως είναι πλέον πολύ αργά για να αναιρεθεί το αποτέλεσμα που έχει προκύψει εκ της προσκλήσεως που έπεισε τους ψηφοφόρους. Οι προθέσεις λοιπόν κι η ειλικρίνεια των διαθέσεων, όσο κι αν υπόκεινται σε επιφυλάξεις, δεν μπορούν να αμφισβητηθούν και θα είναι άδικο να προεξοφλούμε την αρνητική εξέλιξη για οποιονδήποτε, ακόμα και για τους δοκιμασμένους, οπότε και το ένστικτο αναλαμβάνει μεγάλο βάρος για να δώσει την απάντηση στο μεγάλο ερωτηματικό ποιόν διαλέγουμε για το μέλλον. Η αλήθεια είναι πώς τόσοι πολλοί που αγωνίστηκαν κι αγωνίζονται (πρέπει να υπογραμμίσω) για την « Κέρκυρά μας»… έχουν κάνει πολύ λίγα, κάτι που δεν χρειάζεται ιδιαίτερος κόπος για να διαπιστωθεί κι εδώ είναι που αρχίζουν τα προβλήματα κι ο σκεπτικισμός. Στην πραγματικότητα το μεγάλο γιατί αφορά τους λόγους που το νησί υστερεί δραματικά σε πολλούς τομείς, τα έργα εξελίσσονται εξωφρενικά αργά, οι μελέτες ωριμάζουν με ρυθμούς χελώνας και η αποπεράτωση ακόμα και δρομολογημένων παρεμβάσεων καταλήγουν σε μια απίστευτη περιπέτεια για όλους! Φτάνουμε δε σε κάθε προεκλογική περίοδο για να θυμηθούμε την αγαθή πρόθεση (κι υπόσχεση εν πολλοίς) για να κάνουμε έναν απολογισμό και να καταλήγουμε στον ίδιο αρνητικό παρανομαστή, που δείχνει να έχει θεσμοθετηθεί στη ζωή μας. Επί της ουσίας… το «για την Κέρκυρά μας»… καταλήγει σε μια ιδιόμορφη ειρωνεία που βασανίζει τους πάντες, διοικούντες και διοικούμενους, όπου αυτά που δικαιολογούν την πρόθεση είναι λίγα και οι ελλείψεις συντριπτικά πολλές. Ακόμα και στα απλά, οι διαπιστώσεις είναι αρνητικές, στοιχείο που οδηγεί στην υποψία περί ενός χάσματος μεταξύ εννοούμενου και εκφραζόμενου από τους υποψηφίους, που κανείς δεν μπορεί να το μεταφράσει κι έτσι μένουμε στον ίδιο παρανομαστή επί μακρώ αναμοχλεύοντας παράπονα, γκρίνιες, απογοητεύσεις και απελπισίες! Θα έλεγα λοιπόν, μιας και φτάσαμε και πάλι σε μια ακόμα προεκλογική περίοδο για τις τοπικές μας διοικήσεις, πως στην έννοια «για την Κέρκυρά μας»… πρέπει να προστεθεί η περίφημη φράση – σύμβολο της Πατουλίδου και πλέον να μπορούμε να λέμε «για την Κέρκυρά μας… ρε γαμώτο»! Αυτό εμπεριέχει μια πολύ δύσκολη έννοια για τους υποψηφίους και μετέπειτα διοικούντες και ταγούς της εξουσίας, της αποτελεσματικότητας, κάτι που θα χρειαστεί να το συνειδητοποιήσουν και να το ενστερνιστούν αυτοί που φλερτάρουν με τη διοίκηση του τόπου, μιας και ο χρόνος έχει λήξει και η Κέρκυρα δεν μπορεί πλέον να πορεύεται με δικαιολογίες.