Στη χώρα του «κατόπιν εορτής». Γράφει ο Διονύσης Γράψας

Ουδέποτε ο φόβος της κοινωνικής αναταραχής ήταν οι «μπαχαλακηδες». Οι ανατροπες στην κοινωνική τάξη και ευρυθμία προκύπτουν από το ίδιο το κράτος και τους ανεπαρκείς λειτουργούς του.
Ότι και να πει κανείς για τα επεισόδια μέσα στην Αθήνα, από τους οπαδούς της Ντιναμο Ζάγκρεμπ και τους ντόπιους φίλους τους, είναι λίγο.

Η πομπή τους διέσχισε την μισή χώρα για να έρθει στην καρδια του Ελληνικού κράτους, για να δολοφονήσει, να λεηλατησει και να προκαλέσει εκτεταμένα επεισόδια. Παρά την απαγόρευση μετακίνησης οπαδών. Η οποία όπως φαίνεται έμεινε, μόνο στα λόγια.

Εκείνο που προκύπτει όμως ως βασικό ερώτημα, είναι κατά πόσο η κρατική επιτήρηση εν μέσω θέρους υπήρξε επαρκής. Αλλά τι θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς για μια χώρα που σχεδόν αναγκάζεται να αλλάζει υπουργό Προστασίας του Πολίτη κάθε δεύτερη εβδομαδα;

Και τι μπορεί να πει κανείς σε μια οικογένεια που θρηνεί ξανά το βλαστάρι της, θυμα της τυφλής οπαδικης βιας; Ψιλά γράμματα αυτά σε μια χώρα που όλα τελειώνουν με φραστικες καταδίκες, κροκοδειλια δάκρυα και γενειαδες τριών ημερών;

Ουδέποτε ο φόβος της κοινωνικής αναταραχής ήταν οι «μπαχαλακηδες». Οι ανατροπες στην κοινωνική τάξη και ευρυθμια προκύπτουν από το ίδιο το κράτος και τους ανεπαρκείς λειτουργούς του.

Στην Ελλάδα της εκ των υστέρων «καταδικης». Που μοιάζει με αιώνιο εγκλεισμό την βία και την ανομία. Στη χώρα του ξέφραγου αμπελιού.

Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση.