Μήνυμα για τον εορτασμό της παγκόσμιας ημέρας της μητέρας.

Γιορτάζει η Μητέρα σήμερα… Γιορτάζει εκείνη που παντού άγγιζες την έγνοια της, όταν ξυπνούσε τα βράδια κι ερχότανε στις μύτες των ποδιών να δει αν είσαι σκεπασμένη… Γιορτάζει εκείνη, που ξυπνούσε πριν ξυπνήσεις και κοιμόταν όταν πια είχες αποκοιμηθεί.

Γιορτάζει ένα πρόσωπο που λάμπει σε πολλών από εμάς τη ζωή σαν ανοιξιάτικο ηλιόλουστο πρωινό και που σα φεύγει μας αφήνει σ’ εκείνα τα μουντά απομεσήμερα του φθινοπώρου.

Είναι επόμενο λοιπόν όταν επιχειρείς να γράψεις για τη μάνα, τη μητέρα, τη μαμά… η γραφή να γίνεται προσωπική, συναισθηματική… αρκεί μια μυρωδιά, μια φευγαλέα αίσθηση, μια εικόνα, για να ξυπνήσουν μέσα μας οι αναμνήσεις και μαζί τους η νοσταλγία για το πολυαγαπημένο πρόσωπο…

Γιατί για την καθεμιά , για τον καθένα μας η μάνα είναι ένα αδιάκοπο τραγούδι τρυφερότητας, καλοσύνης ,χωρίς όρους και όρια αγάπης, ένα σταθερό έδαφος, η πόρτα του πατρικού σπιτιού, τα θεμέλια και τα γεμάτα φως παράθυρα, ο θεμέλιος λίθος του σπιτιού μας, το πρώτο κύτταρο της Ελληνικής κοινωνίας, η Θεομητορική «Πηγή» της Ορθόδοξης Πίστης μας. Είναι εκείνη με την τεράστια ψυχική αρχοντιά που μπορεί να μεταμορφώνει τη θλίψη της καρδιάς και να κάνει τη χαρά να ανατέλλει με μια κουβέντα της. Η μητέρα πονά για πάντα, μιας και η «καρδιά» της πλέον ζει, επεκτείνεται, παρεπιδημεί και σε άλλο σώμα, αυτό του παιδιού της. Τα ιδανικά, οι αξίες μας, η ανθρωπιά μας, το φιλότιμο μας, η καλοσύνη μας, οι δείκτες προόδου και ευτυχίας μας, όλα ξεκινούν από την μητέρα μας! Και η μητέρα ζει αιώνια εντός μας, πάντα την κουβαλάμε μέσα μας, στη ψυχή μας.

Επιτρέψτε μου λοιπόν αυτή τη μέρα τη μαγιάτικη, τη λουλουδένια, τη γιορτινή της μάνας να μοιραστώ μαζί σας κάποιους δυνατούς-συγκινητικους στίχους… Όπως εκείνοι στο ποίημα «Μάνα» του Παλαιστίνιου ποιητή Mαχμούτ Νταρουίς….

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου. Ο καφές της μάνας μου. Το άγγιγμά της

Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις

Μέρα τη μέρα. Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου…..

Δίχως την ευχή σου. Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ

Μεγάλωσα πολύ

Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί

Για να βρω με τα χελιδόνια… Το δρόμο πίσω… Στην άδεια σου αγκαλιά.

Ή … το απόσπασμα από τα Σταφύλια της οργής του νομπελίστα συγγραφέα Τζων Στάινμπεκ στο οποίο ο συγγραφέας σκιαγραφεί αριστοτεχνικά το πορτραίτο της αλύγιστης – μα και τόσο ανθρώπινης – ηρωίδας μητέρας,. Μέσα σε μια σελίδα – χώρεσε τη διαδρομή μιας ανθρώπινης ζωής και την αντανάκλασή της στην προσωπικότητα της γυναίκας, που αυτόματα ταυτίστηκε με τη μάνα της Μικρασιατικής καταστροφής, τη μάνα της Κατοχής, τη μάνα του εμφυλίου, τη μάνα της προσφυγιάς, την αλύγιστη μάνα στις φωτογραφίες του σπουδαίου Κώστα Μπαλάφα, τη μάνα σύμβολο που μένει όρθια ακόμα κι όταν όλα γύρω της έχουν γκρεμιστεί, που λυσσαλέα κάνει τα πάντα, μέσα στις αντιξοότητες, για να οδηγήσει την οικογένειά της ενωμένη σ΄ένα καλύτερο αύριο .

«…..O Toμ στεκόταν και κοίταζε. Η μητέρα ήταν βαριά, μα όχι παχιά. Είχε βαρύνει απ΄ τη δουλειά κι από τις γέννες. …Κοίταζε έξω τον ήλιο. Το γεμάτο πρόσωπό της δεν είχε τρυφερή έκφραση, είχε μια συγκρατημένη καλοσύνη. Τα φουντουκιά της μάτια φανέρωναν πως δοκίμασε όλες τις τραγωδίες της ζωής , και πως ανέβηκε σκαλί σκαλί τον πόνο και τα βάσανα, για να φτάσει σε μια υπέρτατα ήρεμη και υπεράνθρωπη κατανόηση. Φαινότανε να’χε κατανοήσει και δεχτεί τη θέση της μέσα στην οικογένεια – η ακρόπολη της οικογένειας, το άπαρτο οχυρό. Και όπως ο άντρας της και τα παιδιά της δεν έβλεπε τον κίνδυνο παρά μονάχα όπου τον έβλεπε η ίδια, συνήθιζε ν΄αρνιέται μέσα της κάθε κίνδυνο. Και όπως, όταν τύχαινε κάτι ευχάριστο, κοίταζαν να δουν αν ήταν χαρούμενη και η ίδια, πήρε τη συνήθεια να δημιουργεί χαρά και από ακατάλληλα περιστατικά.

 

Η ηρεμία όμως άξιζε περισσότερο από τη χαρά. Η αταραξία εξαρτιόταν από κείνη. Και από την υπέροχη και ταπεινή της θέση μέσα στην οικογένεια είχε αντλήσει αξιοπρέπεια και μια ήρεμη ολοκάθαρη ομορφιά. Σα θεράπαινα που ήταν, τα χέρια της απόχτησαν μια σίγουρη και ψύχραιμη ηρεμία’ και, σα διαιτητής που ήταν, είχε γίνει μια ύπαρξη απόμακρη κι αλάθευτη σε κρίση, όπως μια θεότητα. Φαινόταν να’χει τη συναίσθηση πως αν εκείνη λύγιζε, θα κλονιζόταν η οικογένεια, και πώς, αν έχανε πραγματικά την πεποίθησή της ή αν απελπιζότανε, η οικογένεια θα διαλυόταν».

Η εκείνα τα όμορφα που μοιράζεται για τη μανούλα της η Στέλλα, μια μαμά της νέας εποχής:

«…Σήμερα σιδέρωνα ένα κέντημα της μητέρας μου, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα την αγαπημένη μυρωδιά της. Πράσινο χρώμα είχε το ύφασμα, και πάνω κεντημένοι δυο πανσέδες πανέμορφοι. Πόση αγάπη έκλεινε μέσα του κάθε πανσές όταν τον κεντούσε, ποτέ δεν εκτίμησα όσο εκείνη ζούσε…..

Κι ένιωσα εκείνο τον κόμπο στο λαιμό, που νιώθεις όταν σε παίρνει η ανάμνηση μαζί της σ΄ εκείνα τα χρόνια που η γλυκιά μορφή της μάνας είναι εκεί δίπλα σου, έτοιμη να δώσει και ποτέ να πάρει.

Αχ, πόσο μου λείπεις … Το ξέρω πως το νιώθεις, γι΄ αυτό – αφού δεν το μπορείς κοντά μου να΄σαι στη ζωή – άγγελος έγινες στα όνειρά μου για να με προστατεύεις .Στο είπα τόσες φορές όταν ζούσες, κι άλλη μία τώρα θα στο πω: Σ΄αγαπώ μαμά! Καληνύχτα…».

Ή στα υπέροχα λόγια της Marta Alberti….. Οι μητέρες στον ουρανό

“Το ξέρετε ότι οι μητέρες, δεν πεθαίνουν ποτέ?

Ακόμα κι όταν φτάσουν στον ουρανό, η αγάπη τους παραμένει ένα μυστήριο,

ακόμα κι από ‘κεί ψηλά μας παρακολουθούν συνεχίζοντας για εμάς τις προσευχές τους.

Φύλακες μπροστά στους αιώνες, χιονοστιβάδες μπρος στον κατάλευκο Χειμώνα.

Ριψοκίνδυνες, όρθιες, με σιγουριά από τα αόρατα λευκά ύψη

μας χαμογελούν σε όλους τους χρωματισμούς από της αυγής, έως και του πιο μικρού λουλουδιού.

Από το πύρινο κόκκινο ενός ηλιοβασιλέματος, την ντροπαλή βιολέτα του πράσινου λιβαδιού

και την έλικα ενός απομακρυσμένου φυτού μας στέλνουν τον χαιρετισμό τους.

Φτάνει μόνο να μπορούμε να ξεχωρίζουμε κάθε ψιθυριστή φωνή που ακούγεται .

Κλείστε τα μάτια σας και αισθανθείτε τον πόνο σαν να έχει το άρωμα ενός λουλουδιού,

τότε θ’ ανακαλύψετε ότι το άρωμα της μητέρας είναι ανεξίτηλο και ποτέ δεν σε ξεγελάει. “(πηγή Ioanna Karagianni –παγκόσμια λογοτεχνία).

Εύχομαι σε όλες τις μητέρες χρόνια πολλά με υγεία, να έχουν δύναμη και κουράγιο, ώστε να γίνουν πραγματικότητα οι επιθυμίες και τα όνειρά τόσο τα δικά τους αλλά και των παιδιών τους. Να έχουν ως πρότυπο, αλλά και ως συνοδοιπόρο τους στις δυσκολίες, την Υπεραγία Θεοτόκο, τη Μητέρα του Θεού την Εγκυμονούσα, τη Γαλακτοτροφούσα, τη Γλυκοφιλούσα, τη Βρεφοκρατούσα, την Οδηγήτρια, τη Γοργοεπήκοο… τη Μητέρα όλων μας.

Σήμερα, μας αγκαλιάζει όλες. “Επειδή σήμερα, δε γιορτάζουν μόνο οι ευτυχείς μαμάδες και γιαγιάδες που σπρώχνουν καρότσια στο πάρκο. Δε γιορτάζουν μόνο εκείνες που ζεσταίνουν γάλα μέσα στα μεσάνυχτα, ούτε μόνο εκείνες που πλένουν τα ρούχα του γιου τους για να φύγει φαντάρος. Γιορτάζουν όλες…οι βιολογικές, οι θετές ,οι μαμάδες της καρδιάς. Όσες ξενυχτούν στο «Ελπίδα», όσες κλαίνε με φωτογραφίες στο χέρι, όσες βρίσκουν νόημα στο «Ω! γλυκύ μου έαρ», όσες σήμερα θα στερηθούν το πολυπόθητο αθώο φιλί γιατί έχασαν το παιδί τους, όσες ανασαίνουν στην ελπίδα πως κάποια μέρα θα αποκτήσουν το δικό τους παιδί,…. κι εκείνες που το κοιτούν και λιώνουν μέχρι να τους αφήσει η Πολιτεία να το υιοθετήσουν”.