Το διακύβευμα των εκλογών το αντιλαμβάνονται αλλιώς οι πολίτες και αλλιώς οι πολιτικοί. Γράφει ο Ηλίας Βαλάρης
Εκλογές χωρίς διακύβευμα δεν γίνονται και φοβάμαι πως υπό τις συνθήκες που εξελίσσεται η προεκλογική περίοδος, τα κόμματα θα ψάχνουν να βρουν κάποιο χρήσιμο για τα σχέδιά τους, αλλά η στάση των πολιτών θα τα στέλνει στον κάλαθο των αχρήστων.
Βλέπετε , όταν τα επιτελεία λένε για διακύβευμα των εκλογών, δεν εννοούν το πραγματικό ζητούμενο, αλλά εκείνο που θα πείσει τους ψηφοφόρους να συνεισφέρουν με την ψήφο τους στα σχέδια των πολιτικών.
Αυτό είναι και το περίεργο της προεκλογικής περιόδου, μιας κι υποτίθεται πως οι πολίτες καλούνται ν’ αποφασίσουν για το ποιος θεωρούν ότι είναι καλύτερος να τους κυβερνήσει, αλλά στην ουσία ο αγώνας γίνεται για να πεισθούν οι πολίτες ποιόν θα πρέπει να αναδείξουν ως ηγέτη της χώρας για να ικανοποιηθεί η φιλοδοξία των ταγών να ασκήσουν την εξουσία επί της χώρας και βέβαια των πολιτών.
Για τους λόγους αυτούς άλλωστε προεκλογικά βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε εντυπωσιακές προτάσεις, ρηξικέλευθες προσεγγίσεις κι ιδέες που αφήνουν άφωνους τους πολίτες, αλλά εξανεμίζονται πάραυτα με το πέρας της εκλογικής διαδικασίας, ή στη χειρότερη περίπτωση άπαξ κι επιχειρηθεί η υλοποίησή τους ανοίγουν τα τάρταρα της πραγματικότητας και καταπίνουν αιθεροβάμονες κι παραπλανημένους.
Οι φετινές εκλογές λοιπόν εξελίσσονται υπό ένα απρόσμενο γεγονός, δηλαδή την τραγωδία στα Τέμπη, που φόρτισε συναισθηματικά το περιβάλλον και υπό μια οικονομική κρίση, που δεν λέει να καταλαγιάσει, στοιχεία που δημιουργούν ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο προεκλογικό περιβάλλον, το οποίο επιβαρύνεται μάλιστα κι υπό την τοξικότητα των μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων, που θέλοντας και μη βγαίνουν στην επιφάνεια της εκλογικής προσπάθειας των κομμάτων.
Η απάντηση από τα κόμματα στα ζητήματα που ταλανίζουν τη σκέψη των πολιτών δίνεται βασικά με μισόλογα και μισές αλήθειες… εξ ανάγκης συνήθως, αλλά ως μια πραγματικότητα δημιουργεί ακόμα δυσμενέστερα σενάρια περί της στάσης των πολιτών, ιδίως εκείνων που κρατούν μια απόσταση από τα κομματικά μαντριά και αυξάνουν σημαντικά τον αριθμό των αναποφάσιστων.
Βλέπετε από τη μια τα πανέρια που εξαγγέλλει η κυβέρνηση κι από την άλλη οι κατά περίπτωση υποσχέσεις για πάσα νόσο κι ανάγκη που εξαγγέλλει σύσσωμη η αντιπολίτευση προφανώς και δεν απαντούν στις αγωνίες των πολιτών, πολλώ δε μάλλον που δεν καταλαγιάζουν τα άγχη τους για το μέλλον, που σκιαγραφείται πλέον λίαν δύσκολο, ως συνέχεια μάλιστα μια σκληρής περιόδου μνημονίων, πανδημίας και πολέμου στην Ουκρανία (με όλες τις παράπλευρες επιπτώσεις που έχει).
Πολύ φοβάμαι λοιπόν, πως το διακύβευμα των εκλογών το αντιλαμβάνονται διαφορετικά οι πολιτικοί και οι πολίτες κι εδώ είναι το ατυχές των ημερών, μιας και αν δεν προκύψει σύντομα κάποια ταύτιση απόψεων είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα μπλέξουμε ως χώρα σε μια άνευ προηγουμένου πολιτική περιπέτεια, που ουδείς τολμά να προβλέψει την κατάληξή της.
Προφανώς και για να υπάρξει μια αποδοχή στο εκλογικό δίλημμα θα πρέπει να υπάρχουν εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα επιτρέψουν στους πολίτες να το αποδεχτούν κι αυτά δεν είναι κάποια άλλα από την ρεαλιστικότητα, την ειλικρίνεια και την εφαρμοσιμότητα.
Αυτά είναι λοιπόν χαρακτηριστικά, που δεν αφορούν την κορυφή της πολιτικής, αλλά μοιραία διαχέονται σε όλες τις βαθμίδες, μιας και ακόμα και τα ελάσσονα αναδεικνύονται αγκάθια στη συνολική προσπάθεια και αξιοπιστία των πολιτικών.
Η αλήθεια είναι πως σε αυτόν τον τομέα, η κυβέρνηση λόγω και της αμεσότητας εφαρμογής μέτρων και πρωτοβουλιών έχει ένα πλεονέκτημα, καθώς μπορεί να αποδείξει του λόγου το αληθές, με την αντιπολίτευση απλά να στηρίζεται στην υπόσχεση και την προσδοκία. Παρόλα αυτά και για τους κυβερνητικούς το στοίχημα είναι δύσκολο, μιας κι οφείλουν να πείθουν για την αξιοπιστία των όσων κάνουν ή εξαγγέλλουν, απέναντι σε μια κοινωνία που είναι κουρασμένη, απογοητευμένη, δύσπιστη ή και μοιραία καχύποπτη.
Αυτά λοιπόν φρονώ πως αποτελούν τα δεδομένα του προεκλογικού αγώνα που αρχίζει να θερμαίνεται μέρα με την ημέρα, με τους πολίτες να έχουν πλέον τεταμένες τις κεραίες τους και με διάθεση αμείλικτης κρίσης, η οποία ειρήσθω εν παρόδω μπορεί να φτάνει ακόμα και στη λακκούβα ενός δρόμου, που δεν έχει μεν καμία σχέση με τη γενική πολιτική κατάσταση, αλλά πολύ απλά συντείνει στον προβληματισμό των πολιτών.
