Ο Νίκος που φορούσε το μπλε μοντγκόμερι που ζήλευα. Γράφει ο Σπύρος Ρίκος
Μια αστραπή είναι η ζωή, που φεύγει και χάνεται και που δεν προλαβαίνεις ούτε να το καταλάβεις, με ελάχιστα χρονικά περιθώρια για να αντιληφθείς την ύπαρξη της. Αφήνει όμως το αποτύπωμα της και διαθέτει τη δύναμη να δημιουργήσει ρωγμή στο χρόνο για να αναδειχθούν και να ανασυρθούν από τη ρωγμή, οι στιγμές που αποτελούν το άθροισμα της ύπαρξης της ή το διανυσματικό μέγεθος μιας ανθρώπινης οντότητας που αφήνει το αποτύπωμα της.
Στη ρωγμή του χρόνου ανασταίνονται οι μνήμες στο μεταίχμιο μεταξύ της μετα-εφηβικής και προ- ενηλικίωσης και αρχίζουν να διαγράφονται και πάλι οι μορφές των συμμαθητών σου, στη παγερή και ψηλοτάβανη αίθουσα της Γ! Λυκείου του Α! Λυκείου και να ξαναβλέπεις αυτό το καλοσυνάτο παιδί, με το μειλίχιο χαμόγελο, και τη διάθεση για πλάκα, που αντιμετώπιζε τις καταστάσεις με χιούμορ. Στο δεύτερο θρανίο από την εσωτερική πλευρά, συνήθως ακουμπισμένος, κάπως τεμπέλικα, στον τοίχο να μετράτε τον χρόνο να τελειώσει η χρονιά και να κατακτήσετε τη ζωή που είχατε μπροστά σας. Εκείνο που ζήλευες, αν και δεν ήταν το στυλ σου ήταν το μπλε μοντγκόμερι, που τότε ήταν της μόδας, αλλά σε υπερέβαινε αυτό το στιλιστικό ντύσιμο, αφού εσύ πλάσαρες πιο «χύμα» προφίλ.
Και πίσω μια ακόμα «αστραπή» που ήρθε και έφυγε ο Βαγγέλης, λίγο πιο αψύς, θα μπορούσα ίσως να το πω αυτό, πιο κινητικός και πιο αγχώδης, χαρακτηριστικά που έκαναν πιο έντονη την παρουσία του με τα κόκκινα μάγουλα, αλλά και αυτός με το αγνό χαμόγελο.
Ο Νίκος και ο Βαγγέλης ερχόταν κάθε πρωί από το χωριό τους στη πόλη για να κατακτήσουν τη γνώση, που τότε ήταν όντως αξία και το κατάφερναν με τις δικές τους δυνάμεις, υπερβαίνοντας τα καθημερινά προβλήματα και εμπόδια, παιδιά με αρχές και αξίες από τις οικογένειες τους, με ταπεινότητα και στόχευση να πορευθούν στα δύσβατα μονοπάτια της ζωής που ανοιγόταν μπροστά τους με τα όπλα που είχαν στην φαρέτρα τους. Και τα κατάφεραν. Και έφυγαν και οι δύο ξαφνικά, σαν αστραπές, αλλά υπερήφανοι και με το κεφάλι ψηλά για το αποτύπωμα που άφησαν πίσω τους.
Και τότε συνειδητοποιείς την ματαιότητα των υλικών απολαύσεων και την «παγίδα» ενός συστήματος που σε έχει εγκλωβίσει σε έναν ατέρμονο αγώνα, χωρίς προσανατολισμό και πραγματικό, ρεαλιστικό στόχο. Το Ελ Ντοράντο που αναζητάς δυστυχισμένε άνθρωπε είναι φενάκη. Είμαστε στα χαρακώματα ενός ανελέητου πολέμου που μας κλέβει και μας στερεί την ζωή, ενώ αγνοούμε την απώλεια της ουσιαστικής ύπαρξης μας.
Οι «αστραπές» που έφυγαν είναι το παράδειγμα με το αποτύπωμα που άφησαν, το χαμόγελο, την καλοσύνη, την θετική προσέγγιση, την κοινωνική προσφορά. Ας βρούμε τη δύναμη να ακολουθήσουμε την λάμψη που άφησαν στην ατμόσφαιρα….
