Το ΠΑΣΟΚ από «κομπάρσος»,«πρωταγωνιστής» των πολιτικών εξελίξεων. Γράφει ο Γιώργος Μαυρωνάς

9 Δεκεμβρίου, 2022 rikos 0 Σχόλια

Με μία σεμνή, αλλά εξόχως νοηματοδοτική, τελετή το ΠΑΣΟΚ Κέρκυρας εγκαινίασε τα Γραφεία του, την Παρασκευή 11 Νοεμβρίου, παρουσία του εκπροσώπου του κόμματος, Δ. Μάντζου. ο οποίος ήταν και ο κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης. Ως είθισται, την εκδήλωση άνοιξε ο Γραμματέας της Ν.Ε. Κέρκυρας Ν. Τησαρχόντου, ενώ το γεγονός χαιρετίστηκε από τον βουλευτή του Κινήματος Δ. Μπιάνκη.
Η συμμετοχή μελών και φίλων μικρή, για το ιστορικό και πολιτικό μέγεθος του ΠΑΣΟΚ, και η απουσία της νεολαίας ηχηρή…! Ωστόσο, είμασταν εκεί αρκετοί από τους παλιούς, της γενιάς του 114 και της Αλλαγής!
Το νόημα, σαφές και το μήνυμα ξεκάθαρο: το ανασυγκροτημένο τοπικό ΠΑΣΟΚ μπαίνει δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο της Κέρκυρας, ύστερα από απουσία πολλών ετών, και το (νέο) ΠΑΣΟΚ, υπό το Νίκο Ανδρουλάκη, «είναι -και πάλι- εδώ», «ενωμένο και δυνατό» στην πορεία προς τις εκλογές για να διεκδικήσει από θέση ισχύος τον παρεμβατικό του ρόλο στην τοπική κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, σε μια περίοδο που η παρακμή και η εγκατάλειψη της Κέρκυρας είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της.
Είναι γνωστό στους Κερκυραίους το έργο και η προσφορά του ΠΑΣΟΚ στην Κέρκυρα, κατά την ιστορική διαδρομή του. Έργο μεγάλο, μετρήσιμο και συγκρίσιμο, όπως μεγάλη υπήρξε και η στήριξη του κερκυραϊκού λαού στο κόμμα της Αλλαγής. Γι αυτό και η Κέρκυρα ονομαζόταν «πράσινο νησί»! Προς αυτή, λοιπόν, την κατεύθυνση, της ισχυροποίησης του ΠΑΣΟΚ και της επανα-κατάκτησης της πολιτικής του πρωτοπορίας στην Κέρκυρα, αλλά και στη χώρα, ήταν και οι τοποθετήσεις των τριών ομιλητών.
Το ερώτημα βέβαια είναι, αν τα εγκαίνια της 11ης Νοεμβρίου, θα αποτελέσουν αφετηρία κοινών αγώνων για την επίτευξη των επιθυμητών στόχων ΄΄η θα μείνουν μία κομματική επετειακή ημερομηνία, χαμένη στα παιγνίδια, των λογής-λογής «κομματικών δεινοσαύρων» και «ομάδων με τους σοφούς τους», στα πλαίσια εξυπηρέτησης προσωπικών στρατηγικών και άλλων συμφερόντων. Ίδωμεν!

Η νέα περίοδος του ιστορικού Κινήματος.
Το ΠΑΣΟΚ από της εκλογής του νέου Προέδρου του, βρέθηκε αντιμέτωπο με σωρεία εκκρεμοτήτων και προκλήσεων. Ο Ανδρουλάκης, πριν ένα χρόνο, πήρε στα χέρια του ένα ΠΑΣΟΚ, συρρικνωμένο και «λεηλατημένο», με μονοψήφιο εκλογικό και δημοσκοπικό ποσοστό, με πρωτεύουσα την ανάγκη να το ξαναχτίσει οργανωτικά, να του δώσει ταυτότητα, και να το φέρει στο επίκεντρο των πολιτικών διεργασιών, ώστε να ενισχυθεί η κομματική και εκλογική του δύναμη. Σ αυτά τα πλαίσια, κύριο ζητούμενο τέθηκε η ενότητα της Παράταξης και ο «επαναπατρισμός» μελών και ψηφοφόρων του, που το εγκατέλειψαν απογοητευμένοι και αγανακτισμένοι από την ιδεολογική του «θολούρα» και τις, εκτός των ιδεολογικών αρχών του, πολιτικές αποφάσεις και πρακτικές των ηγεσιών του κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και των Μνημονίων. Την περίοδο αυτή, η Παράταξη, είτε ως ΠΑΣΟΚ, είτε ως ΚΙΝΑΛ, παρότι, επί της αείμνηστης Φ. Γεννηματά, από το ταπεινωτικό 4,68% του Βενιζέλου, έφτασε στο ελπιδοφόρο 8,10%, περιορίστηκε σε ρόλο «κομπάρσου» ανάμεσα στο δίπολο ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο είχαν «μετακομίσει», όχι μόνο απλά μέλη και ψηφοφόροι του, αλλά και «καρεκλάτα» κυβερνητικά και μη στελέχη του, ως επί το πλείστο εκσυγχρονιστές θεσιθήρες και ραντιέρηδες του σοσιαλισμού!
Παρά ταύτα, η εκλογή προέδρου και η νέα οργανωτική αναδιάταξη, με πρωτοφανή -για τις περιστάσεις- συμμετοχή παλιών και νέων μελών και φίλων, εξέπεμψε ένα ισχυρό μήνυμα ανανέωσης και ενότητας και δημιούργησε προσδοκίες για το μεγάλο come back του άλλοτε πανίσχυρου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Αυτό το μήνυμα, φάνηκε να λειτουργεί ελκυστικά, να ενδιαφέρει τους πολίτες και να ενισχύει την απήχησή του στο εκλογικό σώμα. Επιβεβαίωση αυτού αποτελούν όλες οι δημοσκοπήσεις που, με μικρές αυξομειώσεις, καταγράφουν διψήφια ποσοστά, άνω του 12%! Αποτελεί αυτό εχέγγυο της μεγάλης επιστροφής; Όχι, βέβαια. Υπάρχει δρόμος ακόμα και πολλά να γίνουν, ΄΄η και να μη γίνουν…, από πλευράς ηγεσίας και κόμματος, για να μετατραπεί το ενδιαφέρον και η συμπάθεια των πολιτών σε εμπιστοσύνη και σε στέρεη εκλογική επιλογή. Δείχνει όμως ότι το ΠΑΣΟΚ, μπορεί, υπό προϋποθέσεις, να αυξήσει σημαντικά την επιρροή του στο εκλογικό σώμα, τόσο στο χώρο του κέντρου, όσο και στους αναποφάσιστους και τη νεολαία, ώστε μετεκλογικά να έχει ρόλο και λόγο πρωταγωνιστή και εν πολλοίς ρυθμιστή των πολιτικών εξελίξεων.

Η αυτόνομη πορεία του ΠΑΣΟΚ προς τις εκλογές και ο δικομματισμός.
Η, εξ αρχής, σταθερή θέση του Ανδρουλάκη ότι το ΠΑΣΟΚ πορεύεται προς τις εκλογές αυτόνομα με δική του κυβερνητική πρόταση, αλλά και τα διψήφια ποσοστά που κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, φάνηκε να ενοχλούν και να ανησυχούν το δίπολο Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, που το ήθελε, συμπλήρωμα, για εξασφάλιση της πολυπόθητης και από τους δύο αρχηγούς του δίπολου, διακυβέρνησης. Εξ ου και οι πιέσεις που δέχτηκε, ώστε να προβεί σε προεκλογική δέσμευση συνεργασίας, υπό το πρόσχημα «ότι πρέπει να κυβερνηθεί η χώρα». Το πρόβλημα όμως για το δίπολο δεν ήταν και δεν είναι, ως φαίνεται, η πρώτη Κυριακή, αλλά και η Κυριακή των επαναληπτικών, όπου για σχηματισμό μονοκομματικής κυβέρνησης απαιτούνται ποσοστά της τάξης του 38% και άνω, γνωρίζοντας ότι σε καμία περίπτωση δεν τους βγαίνουν τα «κουκιά» και, επίσης, ότι μία περαιτέρω ενδυνάμωση του ΠΑΣΟΚ, (καθόλου απίθανη με τη δυναμική που αναπτύσσει), θα προκύψει μέσα (και) από δική τους αποδυνάμωση! Όμως, καθώς ο Ανδρουλάκης ξεκαθάρισε ότι δεν θα κάνει -ξανά- πρωθυπουργό κανένα εκ των δύο αποτυχημένων, Μητσοτάκη και Τσίπρα, μία σειρά γεγονότων, με εξέχον το σκάνδαλο των υποκλοπών και την παρακολούθηση του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, άλλαξαν άρδην την πολιτική ατζέντα, αναγκάζοντας τον δικομματισμό σε αλλαγή σχεδίων.
Ο Μητσοτάκης, ξέχασε τα περί συνεργασιών και ζητεί ψήφο αυτοδυναμίας, υπό το πρόσχημα να εξασφαλιστεί η σταθερότητα που έχει ανάγκη η χώρα. Μάλιστα, αν και θα είναι πρώτο κόμμα την Κυριακή της απλής αναλογικής, όπως ισχυρίζεται, θα οδηγήσει τη χώρα σε επαναληπτικές με την ενισχυμένη, για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση, αλλά όχι κατ ανάγκη μονοκομματική! (Τι υπονοεί; Νέα αποστασία; Για όλα είναι ικανός, λόγω και οικογενειακής «παράδοσης!). Χαρακτηρίζει δε, μία πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΠΑΣΟΚ, «τερατογέννηση»!
Ο Τσίπρας, υπό τον φόβο των τεράτων… αλλά και υπονομεύοντας στην ουσία την απλή αναλογική που ο ίδιος ψήφισε, ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται να σχηματίσει «κυβέρνηση ηττημένων», (λες και η απλή αναλογική οδηγεί μόνο σε κυβέρνηση νικητών(!), και καλεί τα προοδευτικά κόμματα σε κυβέρνηση συνεργασίας, πιστεύοντας ότι θα είναι πρώτο κόμμα και τις δύο Κυριακές.
Ο Ανδρουλάκης, ως τρίτος, αλλά όχι και «καταϊδρωμένος», συνεχίζει τον αγώνα του, μεταξύ ΣτΕ και Βρυξελλών, για τα περί το σκάνδαλο της παρακολούθησής του και ζητά ισχυρή εντολή, διαβεβαιώντας κάθε πικραμένο…, δεξιά και αριστερά του, ότι δεν θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη! (Κάτι ξέρει; Κάτι κρύβει; Τα σενάρια, δίνουν και παίρνουν…! Και, ο νοών, νοείτω!).

Σε πλεονεκτική θέση το ΠΑΣΟΚ έναντι του δικομματισμού.
Ο Ν. Ανδρουλάκης, χωρίς να έχει να απολογηθεί για κάτι, οδηγεί το ΠΑΣΟΚ προς τις εκλογές αυτόνομα, με την εικόνα του νέου, του άφθαρτου και ελπιδοφόρου, έναντι του αποτυχημένου δικομματισμού. Για το Νίκο Ανδρουλάκη το ΠΑΣΟΚ του 2022, είναι η «Παράταξη της σύγχρονης ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας». (Αυτό με φοβίζει λίγο… για να είμαι ειλικρινής. Τι σημαίνει άραγε, σήμερα, για τους λαούς της Ευρώπης, σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία;). Με την ολοκλήρωση του Προγράμματός του, θα επικοινωνήσει στο λαό το όραμά του για την εθνική αναδιοργάνωση και ανασυγκρότηση της χώρας, που θα δημιουργήσει τη βάση για παραγωγική και οικονομική ανάπτυξη και θα εκπληρώσει τον εθνικό στόχο ενός σταθερά υψηλότερου βιοτικού επιπέδου και ευημερίας για όλους, αντί της ψηφοθηρικά και ευκαιριακά επιδοτούμενης επιβίωσης, που εφαρμόζει η νεοφιλελεύθερη Ν.Δ.! Δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη θωράκιση της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών, και την κοινωνική δικαιοσύνη, που έχουν τραυματιστεί βάναυσα από την κυβέρνηση της Ν.Δ. και προσωπικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό. Υπό αυτή την έννοια, το κύριο ζητούμενο για τον Ανδρουλάκη είναι να πείσει για την αρτιότητα του Προγράμματος και την αξιοπιστία του ιδίου και του ΠΑΣΟΚ, έχοντας απέναντί του δύο κόμματα και δύο πρωθυπουργούς με «βεβαρημένο κυβερνητικό μητρώο»…! Κοινώς, και οι δύο, έχουν, ανεξίτηλα, λερωμένη τη φωλιά τους!
Ο Ανδρουλάκης, λοιπόν, έχει απέναντί του, από τη μία, τη χειρότερη, μεταπολιτευτικά, κυβέρνηση που γνώρισε ο τόπος και από την άλλη, ένα κόμμα μεταλλαγμένο, ούτε καν υποκριτικά μετανοιωμένο, και πάντως αναξιόπιστο, κάνοντας πως δεν κατάλαβε γιατί έχασε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας το 2019!
Ο Τσίπρας αντιπολιτεύεται το Μητσοτάκη, λες και δεν ήταν στο τιμόνι της χώρας μέχρι προχθές…! Λες και δεν είναι ο πρωθυπουργός της κωλοτούμπας του δημοψηφίσματος, της συγκυβέρνησης με τη δεξιά του Καμμένου, του 3ου Μνημονίου, της διάλυσης της μεσαίας τάξης, του ξεπουλήματος αεροδρομίων, τρένων και λιμανιών, του Υπερταμείου, του νόμου Κατρούγκαλου που κατακρεούργησε τις συντάξεις, της επώδυνης εθνικά συμφωνίας των Πρεσπών! Ένα αντίγραφο δεξιάς, με μία διαφορά: την τυφλή υποστήριξη των λεγόμενων δικαιωματιστών και κάθε καρυδιάς καρύδι, άσχετα αν σε πλείστες των περιπτώσεων έρχονταν σε υπονόμευση των καλώς εννοούμενων δικαιωμάτων της κοινωνικής πλειοψηφίας!
Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε… να μετατραπεί από κινηματική αριστερή παράταξη, σε κόμμα, παλαιού αστικού τύπου, των συμβιβασμών και των ισορροπιών, των συμφερόντων και της αναξιοκρατίας και της με κάθε τρόπο και κόστος κατάκτησης και διαχείρισης της εξουσίας. Και ποντάρει τώρα στα επικοινωνιακά χαρίσματα του προέδρου του για να κερδίσει τη χαμένη του αξιοπιστία. Δύσκολο το εγχείρημα, αφού τα κυβερνητικά πεπραγμένα του, όσο κι αν τα χρεώνει στις πιέσεις των δανειστών και στα προ-απαιτούμενα, δεν ξεχνιούνται εύκολα.
Ο Μητσοτάκης, πορεύεται προς τις εκλογές κρύβοντας κάτω από το χαλί τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, που ο ίδιος με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του δημιούργησε, αλλά με το πλεονέκτημα ότι έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και την υποστήριξη του οικονομικού και μιντιακού συστήματος, μέσω του οποίου μπορεί να αποπροσανατολίζει και να παραπλανά την κοινή γνώμη. Να παρουσιάζει το μαύρο, άσπρο. Έχει επίσης την ευχέρεια, όταν «στριμώχνεται», να μοιράζει χρήμα κι επιδόματα, να διορίζει καραβιές ημετέρων, να νομοθετεί προνόμια, να χρηματοδοτεί συντεχνίες κτίζοντας συμμαχίες, και βεβαίως να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας.
Θα καταφέρει να μείνει κυρίαρχος του παιγνιδιού; Εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Από το πως π.χ. ενεργεί η αντιπολίτευση και κυρίως η αξιωματική και βέβαια από την ίδια την κοινωνία, που χειμάζεται από την ανεξέλεγκτη ακρίβεια, τον πληθωρισμό και το δυσθεώρητο κόστος ρεύματος και καυσίμων. Πάντως, με την αντιπολιτευτική τακτική του Τσίπρα, την οποία εσκεμμένα προκαλεί για να δείξει τις αντιφάσεις του, δεν φαίνεται να ανησυχεί… Οι κοκορομαχίες και οι εκτός αρχών αλληλοκατηγορίες εντός Βουλής, είναι για το θεαθήναι…! Το μόνο που εξυπηρετούν είναι η αναγκαία και στους δύο πόλωση, ώστε να περιχαρακώσουν τα μαντριά των ψηφοφόρων τους. Με άλλη αξιωματική αντιπολίτευση, θα βρισκόταν από καιρό στα σκοινιά, λίγο πριν την κατάρρευση και το νοκ άουτ! Ο Μητσοτάκης θα έχει πρόβλημα μόνο αν «ξυπνήσει η κοινωνία» και το δείξει…, όπως έκανε το 2019 με τον Τσίπρα. Αν καταλάβει, δηλαδή, ότι αυτή η κυβέρνηση ενεργεί ύπουλα πάντα και με κάθε τρόπο, σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας, των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των αγροτών, της νεολαίας, των θεσμών, όπως του ΕΣΥ και του Ασφαλιστικού, και του εν γένει εθνικού συμφέροντος, μέσα από το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και την ιδιωτικοποίηση στρατηγικών δημόσιων φορέων. Και αν κάτι έχει να θυμάται από τη ΝεοΔημοκρατική διακυβέρνηση, δεν είναι ούτε η ευημερία, ούτε η αξιοκρατία, ούτε η προσήλωση στη δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, ούτε η προστασία των ασθενέστερων και καταφρονημένων. Όλα αυτά για το νεοφιλελευθερισμό είναι παραμύθια της Χαλιμάς! Εξ ου και έχουν καταστεί «είδη σε ανεπάρκεια», επί των ημερών της Ν.Δ. Αλλά, για να ξυπνήσει η κοινωνία, χρειάζεται κάποιος να την ταρακουνήσει με τις προτάσεις του, τον καθαρό του λόγο, τις ξεκάθαρες θέσεις του και την εκπεφρασμένη βούληση για την εφαρμογή όσων λέει.
Τούτων δοθέντων, εύλογα τίθενται μερικά ερωτήματα: είναι εύκολο το έργο του Ανδρουλάκη; Μπορεί το ΠΑΣΟΚ από «κομπάρσος», να γίνει «πρωταγωνιστής» και ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων, έχοντας απέναντί του αυτή τη Ν.Δ και αυτό το ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί, εν τέλει, να διπλασιάσει το ποσοστό της αείμνηστης Φ. Γεννηματά, κάνοντας το μεγάλο άλμα, ΄΄η θα μείνει στο 11%, και πέριξ αυτού, εκφράζοντας και την ικανοποίησή του;
Για να κάνει τη μεγάλη επιστροφή το ΠΑΣΟΚ χρειάζεται πρώτα απ όλα ένα ολοκληρωμένο και συγκροτημένο Πρόγραμμα, (το οποίο ετοιμάζεται), που θα απαντά με αξιοπιστία στα μεγάλα προβλήματα της χώρας, και στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας και της νεολαίας, όχι με όρους Μνημονίων και δημοσιονομικών περιορισμών, που ως συνήθως επικαλούνται όταν πρόκειται για τα δικά τους συμφέροντα και παραλείπονται, προκλητικά, όταν αφορούν τα συμφέροντα των ελίτ.
Ένα Πρόγραμμα που θα υπονοεί και ρήξεις όπου χρειάζεται και με όποιους απαιτεί το δημόσιο συμφέρον. Παράδειγμα: 1. είναι προς το δημόσιο συμφέρον η εμμονή στις ανεμογεννήτριες, (των βορειοευρωπαϊκών μονοπωλίων), αντί του εγχώριου λιγνίτη, έστω μέχρι το 2040, όπως κάνουν Γερμανία, Πολωνία κ.α.; Είναι προς το δημόσιο συμφέρον ΄΄η προς το συμφέρον Αμερικάνων και εφοπλιστών, η εισαγωγή LNG, αντί της άμεσης εξόρυξης των ελληνικών υδρογονανθράκων;
Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ εξυπηρέτησε το δημόσιο συμφέρον, ΄΄η συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα; Η Γαλλία, η Γερμανία κ.α. γιατί κρατικοποιούν την παραγωγή ενέργειας;
2. Χρειάζονται βελτίωση όσα νομοθέτησε η Ν.Δ, για τα εργασιακά δικαιώματα, για την ιδιωτικοποίηση των επικουρικών συντάξεων, για το ΕΣΥ, κλπ ΄΄η κατάργηση;
3. Χρειάζεται συνέχιση η επιδοματική πολιτική της φτώχειας, ΄΄η άμεσα και ουσιαστικά μέτρα περιορισμού και εξάλειψής της;
4. Μπορούν να δημιουργήσουν οικογένεια οι νέοι των 750 ΄΄η 800 ευρώ, μεικτά;
5. Αντιμετωπίζεται η δημογραφική κατάρρευση, με ημίμετρα, ΄΄η με γενναία θέσπιση κινήτρων, κυρίως οικονομικών, (όπως έκαναν άλλες χώρες), ώστε να προωθηθεί η πολυτεκνία; Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι θα λυθεί το δημογραφικό με την «εισαγωγή» Πακιστανών;
6. Υπάρχει άλλη χώρα, χωρίς ούτε μία κρατική τράπεζα;
Αυτά είναι μόνο μερικά από τα ερωτήματα της, χειμαζόμενης οικονομικά, κοινωνίας, που ζητούν τεκμηριωμένες απαντήσεις, και όχι μισόλογα…
Για το που θα βρεθούν τα λεφτά, το έχουν πει οι ειδικοί: από την τεράστια φοροδιαφυγή, από τη μαύρη εργασία, από την εισφοροδιαφυγή, από την αυστηρή τήρηση των όρων των απ ευθείας αναθέσεων και από τη φορολογία του πλούτου. Δεν είναι δυνατόν το 64% των φόρων να προέρχεται από τη φορολογία μισθωτών και συνταξιούχων! Είναι απαράδεκτο!
Ένα άλλο μεγάλο θέμα, που θα σηματοδοτήσει τη βούληση για πραγματική ανανέωση και ενότητα της παράταξης, είναι η συγκρότηση των ψηφοδελτίων. Οι ψίθυροι και οι προεπιλογές, που σκόπιμα διαρρέουν, δεν εμπνέουν. Η γονοκρατία στη θέση της οικογενειοκρατίας δεν λειτουργεί ελκυστικά. Η ανανέωση μόνο με ηλικιακά κριτήρια, δεν ωφελεί, και η προτίμηση κολλητών και εκλεκτών διαπλεκόμενων συμφερόντων, απωθεί.
Αλλά για τη μεγάλη επιστροφή και των απαιτούμενων, θα επανέλθω.