<<Γερμανική Διπλωματία >> Άρθρο του Δ. Δαββέτα

Η Γερμανική διπλωματία σήμερα.

Μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και για πενήντα χρόνια περίπου,δηλαδή ως σήμερα ,οι περισσότεροι πολιτικοί αναλυτές θεωρούσαν την Γερμανία, έναν οικονομικό γίγαντα με πήλινα πολιτικά πόδια. Σήμερα η Γερμανία παραμένει πάντα ένας οικονομικός γίγαντας αλλά αρχίζει ν’αποκτα και πραγματικά πόδια πολιτικού γίγαντα.

Κι εξηγούμαι.

Μετά την επίθεση της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας τον Φεβρουάριο του 2022, η πολιτική ελίτ της χώρας, αποφάσισε να επενδύσει στην πραγματική πολιτική της δύναμη. Πρακτικά αυτό σημαίνει:επένδυσε στρατιωτικά και κατέχει το 35% όλης της ευρωπαϊκής στρατιωτικής βιομηχανίας. Συγκεκριμενα: 100 δισεκατομμύρια Ευρω, δηλαδή 9 φορές περισσότερο από το Γαλλικό στρατιωτικό μπάτζετ. Αυτό αλλάζει τα ως τώρα δεδομένα κι από ουδέτερη στρατιωτική δύναμη που ήταν ως τώρα η Γερμανία, σήμερα γίνεται ενεργητική. Ήδη συμμετέχει με στρατιωτικό υλικό και επί του εδάφους με “στρατιωτικούς συμβούλους ” στα μέτωπα της Ουκρανίας. Πήρε την πρωτοβουλία δημιουργίας ενος αμυντικού αντιπυραυλικου ευρωπαϊκού θώρακα ,στον οποίο συμμετέχει κι η Βρετανία. Επίσης η οικονομία της αντέχει. Κι αυτό σημαίνει: η Γερμανία δεν θαναι μόνο το ως τώρα οικονομικό “αφεντικό ” της Ευρώπης. Θαναι και το στρατιωτικό.

Τρείς είναι οι βασικοί άξονες πάνω στους οποίους στηρίζεται σήμερα η εξωτερική της πολιτική : 1. Η σχέση της με τις ΗΠΑ, 2. Η σχέση της με την Γαλλία, και 3.η Ανατολική της πολιτική, αυτήν που είχε θεμελιώσει ο τότε σπουδαίος Γερμανός καγκελάριος Βιλυ Μπραντ.

Ας τους δούμε έναν έναν λοιπόν.

Πρώτος άξονας. Η Γερμανία είναι ευγνώμων στην Αμερική γιατί αυτή η τελευταία την βοήθησε μετά τον πόλεμο στην βιομηχανική της ανάπτυξη , στην άμυνα της απέναντι στους Ρώσους, στην απο-ναζικοποιηση της χώρας, στον γενικά εκμοντερνισμό της. Δεν μπορούν να φανταστούν οι Γερμανοί οτι θα ζήσουν χωρίς την πυρηνική κάλυψη των ΗΠΑ. Κι είναι ευχαριστημένοι μ’αυτό. Όταν δε ο Τραμπ τους ζήτησε να συμμετάσχουν στα αμυντικά έξοδα αυτής της αμυντικής τους προστασίας, απάντησαν αμέσως θετικά.

Ας μην ξεχνάμε επίσης τις Αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις στην Γερμανία κι ειδικά αυτή του Ramstein, όπου εκεί λαμβάνουν χώρα οι βασικές στρατηγικές συναντήσεις για τον πόλεμο στην Ουκρανία.

Ο δεύτερος άξονας, αυτός της Γαλλογερμανικης συμμαχίας,που γεννήθηκε το 1958 μεταξύ Αντεναουερ και Ντεγκωλ στο Colombey ,ως μια ευρωπαϊκή χριστιανική συμμαχία, είναι επίσης σημαντικός για τους Γερμανούς. Αν και σαμποταριστηκε το 1963 από τους Αμερικανούς, εν τούτοις τα ηγετικά ζευγάρια Ζισκαρ-Σμιτ και Μιτεραντ – Κολ, έβαλαν τις βάσεις της μέσω της οικονομικής συμμαχίας.

Από την περίοδο Μερκελ και Σολτς υπάρχει μια μικρή διαφοροποίηση αυτής της συμμαχίας, γιατί οι Γερμανοί καγκελάριοι δεν δείχνουν να παίρνουν σοβαρά τους Γάλλους προέδρους.

Ο τρίτος άξονας αυτός της Ανατολικής Γερμανικής πολιτικής(ost politik), που γεννήθηκε το 1970 με τον Βιλυ Μπραντ, είναι αυτός για όσους δεν γνωρίζουν, που γεννήθηκε αρχικά σαν πολιτικός ευρωπαϊκός προσανατολισμός, από τον στρατηγό Ντεγκωλ. Αυτός πρότεινε “ηρεμια, χαλάρωση και συνεργασία ” με τους Σοβιετικούς. Ακολουθώντας την Γκωλικη πρόταση ο Μπραντ έσπρωξε την Γερμανία να γίνει ο πρώτος οικονομικός συνεργάτης των Ρώσων. Όμως τώρα που η Γερμανία πήρε αντι-Ρωσική θέση η προς Ανατολάς πολιτική της στρέφεται προς τις Σκανδιναβικές χώρες, τις χώρες της Βαλτικής κι αυτές τις πρώην Σοβιετικές που δεν θέλουν την Ρωσία. Σήμερα δεν υπάρχουν πια Ντεγκωλ η Ζισκαρ να γοητεύσουν τους Γερμανούς. Κι ο Μακρον δεν δείχνει ως τώρα ικανός να τους πείσει για την αποτελεσματικότητα του. Έτσι δημιουργείται μια αμερικανογερμανικη στην πράξη πολιτική μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Θα επανέλθω ομως στο θέμα αυτό και σ’αλλο άρθρο μου.

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.