Tο Καμπιέλο που θέλουμε! Του Γιάννη Ρεβύθη

Μεσημέρι, και η πόλη είναι βαριά απ’ τη ζέστη και την υγρασία του Ιουλίου.

– Τι του θυμήθηκε με τόση ζέστη και μεσημεριάτικα μονολογεί ο πατέρας, καθώς αγκομαχώντας ανεβαίνει τα σκαλιά του Αι Νικόλα παρέα με τον μικρό Λάκη.
Του είχε βέβαια υποσχεθεί, να τον ξεναγήσει στις γειτονιές και τα στενοσόκακα που μεγάλωσε, αλλά όχι μεσημεριάτικα και με αυτόν τον “ντάβανο”, σκεφτόταν.

Αργά αργά περπατούσαν στην Παλιά Πόλη, στα γραφικά καντούνια του Καμπιέλου. Εκεί που κάποτε ακουγόταν το τραγούδι από το τρανζιστοράκι της γειτόνισσας, εκεί που ο Νιόνιος έκοβε τον πάγο με το πριόνι για τα ψυγεια πάγου, εκει που ο Βύρωνας περίμενε υπομονετικά στο μπακάλικο την νοικοκυρά, για τα καθημερινά της ψώνια. Το Καμπιέλο που σύμφωνα με την παράδοση κτίστηκε μετά τον μεγάλο σεισμό, και πού με τον ερχομό των Βενετσιάνων, μεταμορφώθηκε στα αρχιτεκτονικά πρότυπα της Βενετίας.

Τώρα, μονολογεί, κυριαρχεί η τσαπατσουλιά με την εγκατάλειψη και κάπου στη μέση, η παλιά πόλη σωπαίνει κάτω από το βάρος της αδιαφορίας.

– Μπαμπά, εδώ δεν είναι που περνούσε ο επιτάφιος τη μεγαλη Παρασκευή; Από εδώ θυμάμαι περάσαμε με το σχολείο.
– Ναι, εδώ. Από αυτό το καντούνι κατεβαίνει κάθε χρόνο ο επιτάφιος. Όμως πρόσεξε, σήμερα οπως βλέπεις, δύσκολα περνάει άνθρωπος, πόσο μάλλον η πομπή με τον επιταφιο, με τα αυτοκίνητα παρκαρισμένα μέχρι και το σκαλοπάτι.

– Και γιατί είναι παρκαρισμένα εδώ; Αφού είναι στενά…
– Επειδή, παιδί μου, εδώ και χρόνια, έχουμε μπερδέψει την ανάγκη με την ευκολία. Και την κληρονομιά με το πάρκινγκ. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, κι άμα χωρέσει και το αμάξι του, τόσο το καλύτερο.

– Μα δεν είναι επικίνδυνο αυτό;
– Πολύ. Αλλά μέχρι να συμβεί κάτι, όλοι κάνουν ότι δεν το βλέπουν. Και να φανταστείς, πρόσφατα έγινε και έρευνα. Πάνω από το 80% των Κερκυραίων δεν θέλουν τα αυτοκίνητα μέσα στην Παλιά Πόλη. Το έδειξε καθαρά η έρευνα της Good Affairs.

– Κι αν πιάσει φωτιά συνέχισε ο Λάκης; Αν κάποιος αρρωστήσει τι γίνεται; Πως θα περάσει το ασθενοφόρο, το πυροσβεστικό όχημα;
– Να μια καλή ερώτηση. Να την κάνεις και όταν μεγαλώσεις, σε όσους είχαν την ευθύνη και έκαναν τα στραβά μάτια. Γιατί όταν θα έρθει η ώρα, η πυροσβεστική δεν θα στρίψει στο καντούνι. Ούτε το ασθενοφόρο θα ανέβει τη στροφή. Θα χτυπάμε τα κουδούνια ο ένας του άλλου και θα ρωτάμε: «Ποιος το άφησε εκεί;».

Βαδίζαμε πρός το βόλτο του Κοκκίνη όταν οι ερωτήσεις του μικρού γινόταν όλο και πιο ενοχλητικές.

– Εδώ ζούσαν άνθρωποι, έτσι δεν είναι; Γειτονιές;
– Ναι. Εδώ μεγάλωσαν γενιές και γενιές, άκουγες τις κατσαρόλες, τις μπίντες και τα τσίγκινα πιάτα να χτυπούν το μεσημέρι, τις φωνές από τα ανοιγμένα παράθυρα. Εδώ έβλεπες τα παιδιά να παίζουν και τις κοπέλες να κατεβαίνουν για τα μπάνια του Αλέκου. Τώρα ακούς κορναρίσματα, οδηγούς να βλαστημάνε και τα αυτοκίνητα να στριμώχνονται.
Το Καμπιέλο έγινε διάδρομος διπλής κυκλοφορίας.Μικρός, αλλά… λειτουργικός, για όποιον δεν βλέπει πέρα απ’ το.. τιμόνι του.

– Μα είναι τόσο όμορφα αυτά τα καντούνια. Γιατί τα έχουν γεμίσει αυτοκίνητα;
– Γιατί απλά τα αφήνουμε. Τα γραφικά καντούνια έγιναν ιδιωτικό πάρκινγκ. Πού αλλού να παρκάρει κανείς, λένε! Αδιαφορώντας αν τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα πάνω στην ιστορία μας.

– Δεν είναι επικίνδυνο επανέλαβε ο μικρός;
– Σου το είπα, είναι. Αλλά σπάνια το θυμόμαστε πριν γίνει το κακό. Αν πιάσει φωτιά, ποιος θα φταίει, που η πυροσβεστική δεν μπορεί να στρίψει;

– Μα γιατί είναι τόσα πολλά εγκαταλειμμένα αυτοκίνητα;
– Φαίνεται πως εκτός από πόλη “νεκροταφείο” θέλουν τώρα να κάνουν την παλιά πόλη “νεκροταφείο” αυτοκινήτων απάντησε εκνευρισμένος.

– Δεν το καταλαβαίνω. Εσυ δεν μου είπες ότι οι περισσότεροι Κερκυραίοι δεν θέλουν αυτοκίνητα εδώ;
– Το είπαμε, το λένε και οι αριθμοί. Η πρόσφατη έρευνα της Good Affairs το λεει καθαρά. Δείχνει πως η πλειοψηφία των Κερκυραίων θέλει την Παλιά Πόλη χωρίς αυτοκίνητα. Μόνο που κάποιοι κάνουν πως δεν άκουσαν.

– Ποιοι ειναι αυτοί;
– Ξέρεις. Μα φυσικά πρώτα δεν ακούνε ολοι οι αρμοδιοι φορείς. Ειναι όμως και ορισμένοι που μιλάνε συχνά και πολύ. Ο λαλίστατος σύλλογος, για παράδειγμα. Ξέρει να μετράει τα τραπεζοκαθίσματα με το εκατοστό, αλλά για τα Ι.Χ. που έχουν κάνει τα καντούνια λεωφόρους… ούτε κουβέντα.

– Δηλαδή υπάρχουν κανόνες για καρέκλες, αλλά όχι για αυτοκίνητα;
– Καλώς ήρθες στην Παλιά Πόλη, παιδί μου. Εδώ η ιστορία ελέγχεται… κατά προτίμηση.

– Και τι κάνουμε;
– Εσύ μικρέ, να θυμάσαι ότι δεν αξίζει να θυσιάζεις το παρελθόν σου για ένα “βολικό τώρα”. Η Παλιά Πόλη δεν είναι γκαράζ. Είναι η καρδιά του τόπου μας. Κι αν δεν την προσέξεις, κάποτε δεν θα την αναγνωρίζεις.

– Εμείς θα συνεχισουμε να την περπατάμε ή θα την προσπερνάμε;
– Εσύ να την περπατάς. Κι άμα σε κοιτάνε παράξενα, να τους λες: “Είναι ωραίο να την βλέπεις την πόλη σου όρθια. Όχι μέσα από το παρμπρίζ.”

Το Καμπιέλο να θυμάσαι δεν φτιάχτηκε για τους τροχούς. Ούτε για όσους θέλουν να το καμουν “νεκροταφείο ψυχών”. Φτιάχτηκε για να το περπατάς. Φτιάχτηκε για να ζεις την πολη που γεννήθηκες. Για τις μνήμες που αξίζει να διασώσουμε, πριν γίνουν απλώς καρτ-ποστάλ η μαυρόασπρες φωτογραφίες στο Corfu Old Photos.