ΕΚΑΒ: Το μη όραμα είναι -και εδώ- το πρόβλημα. Του Κώστα Σπίγγου, νευρολόγου. Υποψήφιου ΜέΡΑ25-συμμαχία για τη ρήξη / συντονιστή τομέα υγείας του ΜέΡΑ25

Με αφορμή την τοπική συζήτηση περί του ΕΚΑΒ, μερικές θέσεις:
Για την αναγκαία αναβάθμιση του ΕΚΑΒ, νοείται η δόμηση νέων σεναρίων υπηρεσιών, κατόπιν αλλαγών στην καθημερινή πραγματικότητα, τις διαφοροποιημένες ανάγκες υγείας, το μεταβαλλόμενο πληθυσμό μόνιμων και βραχυπρόθεσμων κατοίκων ή την διαθέσιμη τεχνολογία. Η ιδιωτικοποίηση ή αγορά ιδιωτικών υπηρεσιών δεν αποτελεί απάντηση σε καμία νέα καθημερινή πραγματικότητα, εκτός αυτής των αναγκών διασφάλισης βέβαιης κρατικά εγγυημένης κερδοφορίας σε επιχειρήσεις ιδιωτικού συμφέροντος, με παράλληλη την όχι απλώς «μνημονιακή» αλλά μια εγχώριου σχεδιασμού «υπερ-μνημονιακή» προσαρμογή του κρατικού προϋπολογισμού της υγείας.
Η ύπαρξη εθνικού κέντρου άμεσης βοήθειας (ΕΚΑΒ) έχει αναγκαιότητα αντίστοιχη της Αστυνομίας ή της Πυροσβεστικής, άρα εξ ορισμού δεν μπορεί να οργανωθεί σε καμία μη δημόσια βάση. Η συνεργασία ρουτίνας μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού τομέα σε αυτή την υπηρεσία δεν μπορεί να στηριχτεί στο επιχείρημα απλά των «έκτακτων περιστατικών». Εξ ορισμού, το αντικείμενο του ΕΚΑΒ είναι τα έκτακτα περιστατικά! Σενάρια παροχής υπηρεσιών ΕΚΑΒ από τον ιδιωτικό τομέα θα ήταν το «έκτακτο του εκτάκτου», π.χ. μαζική λοιμώδης νόσηση του προσωπικού, πυρκαγιά στο παρκινγκ των ασθενοφόρων, συνθήκες κηρυγμένης εθνικής ή περιφερειακής κατάστασης έκτακτης ανάγκης κλπ.
Η φιλοσοφία των κάθε μορφής συμπράξεων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) είναι ξεκάθαρο πλέον ότι υποβαθμίζει συστηματικά και αφανίζει τον εκάστοτε δημόσιο φορέα, τελικά αντικαθιστώντας τον. Στην περίπτωση των υπηρεσιών υγείας, αυτό σημαίνει την εξόντωση των φτωχότερων και των αδύναμων και τον εκβιασμό της μεσαίας τάξης να πληρώνει έξτρα για υπηρεσίες για τις οποίες ήδη φορολογείται.
Στο ΜέΡΑ25-συμμαχία για τη ρήξη, το ΕΚΑΒ δεν το οραματιζόμαστε ως «ειδικό ταξί για τους αρρώστους», αλλά ως ένα δημόσιο φορέα κινητών μονάδων υγείας και όχι σκέτων ασθενοφόρων, διασυνδεμένων με την πρωτοβάθμια υγεία, με τη βοήθεια στο σπίτι, με τη νοσηλεία στο σπίτι, με ένα δημόσιο δίκτυο τηλεϊατρικής. Όπως έγραψα και σε προηγούμενο άρθρο μου περί της υγείας, το -μη- όραμα είναι το πρόβλημα.