Το Σπάσιμο του Αποστήματος: Γιατί η Κυβέρνηση δεν Είναι Υπερασπίσιμη Του Σπύρου Άνδρεϊτς
Η αίσθηση που επικρατούσε κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, με την «ερπετώδη ηθική» που συχνά της αποδιδόταν (π.χ., Η Κωλοτούμπα του Δημοψηφίσματος και το Τρίτο Μνημόνιο, η επιβολή νέων μέτρων λιτότητας, ο διαβλητός διαγωνισμός αδειών τηλεόρασης, ο χειρισμός υποθέσεων όπως της Novartis, οι περικοπές συντάξεων με πλήρη κατάργηση του ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων [εν μια νυκτί υπέστησαν μείωση σχεδόν του 40%, από τα 650 στα 400 €!], οι παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, με αμφισβήτηση και απαξίωση θεσμών όπως του Ελεγκτικού Συνεδρίου), ίσως να δικαιολογούσε μια καθολική δυσπιστία προς το σύνολο του πολιτικού φάσματος. Ωστόσο, η παρούσα κατάσταση, όπως διαμορφώνεται από μια σειρά κρίσιμων γεγονότων και πολιτικών χειρισμών, καθιστά την θέση της σημερινής κυβερνητικής παράταξης όχι απλώς επισφαλή, αλλά πλέον έκθετη και ανυπεράσπιστη. Το «απόστημα των αλλεπάλληλων πολιτικών ενοχών» έχει σπάσει και το «πολιτικό πύον κυλάει καταρρακτωδώς», αποκαλύπτοντας μια εικόνα γενικευμένου κλονισμού και απώλειας της εμπιστοσύνης των πολιτών.
Ακρίβεια και Οικονομική Ασφυξία: Ο Πυρήνας της Δυσφορίας
Το ζήτημα της ακρίβειας αποτελεί, χωρίς αμφιβολία, το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες πολίτες. Η συνεχής άνοδος των τιμών σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες, σε πλήρη αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις υπόλοιπες χώρες της Ε.Ε. (η πίεση στις τιμές παραμένει ένα σημαίνον ζήτημα, ειδικά σε βασικούς τομείς όπως η στέγαση και τα τρόφιμα!) έχει οδηγήσει σε μια ασφυκτική κατάσταση για τα νοικοκυριά, τα οποία δυσκολεύονται όλο και περισσότερο να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις. Η υποτίμηση του διαθέσιμου εισοδήματος, η αδυναμία κάλυψης βασικών αναγκών και ο φόβος για το μέλλον έχουν δημιουργήσει ένα εκρηκτικό μείγμα δυσαρέσκειας. Ενώ η κυβέρνηση επιχειρεί να αποδώσει την ακρίβεια σε εξωγενείς παράγοντες, η αδράνεια ή η ανεπάρκεια των μέτρων που λαμβάνονται για την ανακούφιση των πολιτών είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Η καθημερινότητα των πολιτών γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη, με την αίσθηση ότι η κυβέρνηση είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το πρόβλημα να κυριαρχεί.
Τέμπη και Συγκάλυψη: Η Βαθιά Τομή στην Κοινωνική Εμπιστοσύνη
Η υπόθεση των Τεμπών και η αίσθηση περί συστηματικής προσπάθειας συγκάλυψης των ευθυνών αποτελεί μια βαθιά τομή στην κοινωνική εμπιστοσύνη. Το τραγικό δυστύχημα, που στοίχισε τη ζωή σε δεκάδες νέους ανθρώπους, αποκάλυψε φονικές παθογένειες (κυρίως και πρωτίστως και αδιαμφισβητήτως την Κομματική Ρουσφετική Διαπλοκή που προωθεί εντελώς ανίκανους και ακάτεχους υπαλλήλους ως σταθμάρχες με θανατερές επιπτώσεις!) και ελλείψεις δεκαετιών, όμως και η μετέπειτα διαχείριση της υπόθεσης από την κυβέρνηση προκάλεσε οργή και αγανάκτηση. Η αντίληψη ότι επιχειρείται μια συστηματική «κουκουλώματος» των ευθυνών, με την καθυστέρηση στην απονομή δικαιοσύνης και την απουσία ουσιαστικών απαντήσεων, έχει επηρεάσει αρνητικά όχι μόνο την εικόνα της κυβέρνησης, αλλά και αυτή του ίδιου του πρωθυπουργού. Η υπόθεση των Τεμπών δεν είναι απλώς ένα ατυχές γεγονός, αλλά ένα σύμβολο της ατιμωρησίας και της κρατικής ευνοιοκρατίας που θρέφει την ολετήρια ανευθυνότητα και που δηλητηριάζει τη σχέση κράτους-πολίτη.
Διαχείριση Φυσικών Καταστροφών: Η Επανειλημμένη Αποτυχία
Η αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών (πυρκαγιές, πλημμύρες) έχει αναδειχθεί σε ένα ακόμα πεδίο όπου η κυβέρνηση έχει αποτύχει παταγωδώς. Κάθε καλοκαίρι, η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με καταστροφικές πυρκαγιές, ενώ οι πλημμύρες έχουν γίνει ένα σχεδόν ετήσιο φαινόμενο. Η πλειονότητα των πολιτών αξιολογεί αρνητικά τους κυβερνητικούς χειρισμούς, αισθανόμενη ότι η πρόληψη είναι ανεπαρκής και η αντιμετώπιση υστερεί. Η εικόνα της καμένης γης και των πλημμυρισμένων περιοχών, μαζί με την απουσία ουσιαστικών αποζημιώσεων και την καθυστέρηση στην αποκατάσταση, ενισχύει την αίσθηση της εγκατάλειψης και της αναποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμού.
Εγκληματικότητα, Διαφθορά και Κράτος Δικαίου: Η Διάβρωση του Κοινωνικού Ιστού
Η εγκληματικότητα και το αίσθημα ανασφάλειας σε ορισμένες περιοχές, η διαφθορά (με χαρακτηριστικότατο παράδειγμα την γκανγκστερικά καραμπινάτη υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ), και τα ζητήματα Δικαιοσύνης και Κράτους Δικαίου, (όπως οι παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ η οποία υπάγεται απευθείας στον Πρωθυπουργό της Ελλάδας), αποτελούν πρόσθετους παράγοντες που διαβρώνουν τον κοινωνικό ιστό και την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Οι πολίτες νιώθουν ανασφαλείς, η διαφθορά παραμένει ένα άλυτο πρόβλημα, και οι υποθέσεις που άπτονται της δικαιοσύνης δημιουργούν ερωτηματικά και κριτική, αφήνοντας την αίσθηση ότι υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Αντεργατική Πολιτική και Μεταναστευτικό: Πίσω στο Χρόνο
Η εφαρμογή της εξαήμερης εργασίας και άλλες εργασιακές ρυθμίσεις έχουν χαρακτηριστεί ως «αντεργατικές», γυρίζοντας τη χώρα δεκαετίες πίσω σε αυτόν τον τομέα. Η προσπάθεια να αυξηθεί η παραγωγικότητα με την εξάντληση των εργαζομένων, χωρίς ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και βελτίωση των συνθηκών εργασίας, έχει προκαλέσει έντονη δυσαρέσκεια. Παράλληλα, το μεταναστευτικό-προσφυγικό παραμένει ένα μεγάλο πρόβλημα για την κυβέρνηση, με αρνητική αξιολόγηση από τους πολίτες ως προς τη διαχείρισή του.
Παιδεία και Πολιτικό Κλίμα: Η Αποϊδεολογικοποίηση και η Πτώση του Βιοτικού Επιπέδου
Στον τομέα της Παιδείας, οι πολίτες δίνουν «κάτω από τη βάση» στην κυβέρνηση, με αρνητικές γνώμες για τις επιδόσεις της. Οι αλλαγές που προωθούνται στην εκπαίδευση συχνά αντιμετωπίζονται με σκεπτικισμό και αντίδραση, καθώς θεωρούνται ότι υποβαθμίζουν αντί να αναβαθμίζουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Το συνολικό πολιτικό κλίμα χαρακτηρίζεται από «αποϊδεολογικοποίηση» και από μια «πιο φοβική ΝΔ», ενώ η συνεχιζόμενη πτώση του βιοτικού επιπέδου για μεγάλο μέρος του πληθυσμού δημιουργεί ένα περιβάλλον γενικευμένης απογοήτευσης.
Το Τέλος μιας Εποχής;
Όλα τα παραπάνω στοιχεία οδηγούν στο αναπόφευκτο συμπέρασμα: τίποτε πια δεν είναι υπέρ της τωρινής κυβέρνησης υπερασπίσιμο. Η συσσώρευση αρνητικών γεγονότων, οι λανθασμένοι χειρισμοί, η απουσία ουσιαστικών λύσεων στα καθημερινά προβλήματα των πολιτών και η διάβρωση της εμπιστοσύνης έχουν δημιουργήσει μια ασφυκτική ατμόσφαιρα. Ακόμη κι αν οι ηγέτες της αντιπολίτευσης δεν είναι ολωσδιόλου πειστικοί, η ώρα της αλλαγής φαντάζει επιτακτική. Το «πολιτικό πύον» που κυλάει καταρρακτωδώς, είναι η απόδειξη ότι η κρίση είναι βαθιά και απαιτεί άμεσες και ριζικές αλλαγές. Η κυβέρνηση, έχοντας απωλέσει την εμπιστοσύνη των πολιτών σε τόσο κρίσιμους τομείς, βρίσκεται σε ένα αδιέξοδο που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί. Είναι ώρα να φύγει; Η απάντηση φαίνεται να είναι πάνδημη στη συνείδηση της πλειοψηφίας των πολιτών. Σύμφωνα με την τελευταία πολιτική δημοσκόπηση μόνο το 28,5% δηλώνουν υπέρ της ενώ το υπόλοιπο εκλογικό σώμα, 71,5%, αποφαίνεται κατά.
