Συμφωνείς Σπύρο; του Γ. Ρεβύθη

Πρωινή κουβέντα με τον Σπύρο, που ως συνήθως, από τον σχολιασμό των όσων συνέβησαν και τα πρόσωπα της επικαιρότητας, καταλήξαμε στο “οικονομικό” που έτσι κι αλλιώς μας καίει περισσότερο.

– Και γιατί τα κάνει όλα αυτά, με ρωτά ο Σπύρος τόσα λεφτά έχει!
– Γιατί Σπύρο όσα και να έχει ψάχνει για περισσότερα. Ετσι μεγάλωσε δεν ξέρει να κάνει και κάτι άλλο.
– Και αξίζει μια τέτοια ζωή Γιάννη;
– Δεν αξίζει Σπύρο και εκεί έκλεισε ο τηλεφωνικός μας πρωινός διάλογος.

Θα ήθελα όμως πολλά να του πώ….

Δυστυχώς Σπύρο ζούμε σε έναν κόσμο όπου η επιτυχία, η ίδια η ζωή μετριέται με αριθμούς. Πόσα έχεις, τι απέκτησες, χωρίς να ρωτάμε το πως, εαν το όνομα σου γράφεται στην ταμπέλα έξω από το κτίριο.
Χωρις να αναρωτηθούμε εάν αυτό που αξίζει να μείνει από έναν άνθρωπο δεν είναι το μέγεθος της περιουσίας του, αλλά το αποτύπωμα που αφήνει πίσω του.

Υπάρχουν άνθρωποι που συγκέντρωσαν πλούτη. Που έζησαν μέσα στην χλιδή και την πολυτέλεια, με μεγάλο κατάλογο περιουσιακών στοιχείων. Μα ποτέ δεν άφησαν κάτι να ανθίσει γύρω τους. Όλη τους η ζωή, ηταν μια τελεία μετά το “δικό μου”. Μια συνεχής άρνηση να γίνουν μέρος του «μαζί».

Και δεν είναι ότι δεν μπορούσαν. Το «δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν» ηταν το δικό τους σύνθημα. Λες και ο πλούτος τους δεν γεννήθηκε μέσα σε έναν ιστό ανθρώπων. Λες καί αυτόν τον πλούτο δεν τον απέκτησαν στην ίδια την κοινωνία που ζούνε.

Στο τέλος όμως θα ηθελα να πω στον Σπύρο, δεν είναι το μέγεθος της περιουσίας ο κατάλογος των περιουσιακών στοιχείων που μένει.
Είναι η μνήμη. Το ίχνος. Το αποτύπωμα που άφησες στο πέρασμα σου απο αυτή τη ζωή. Ειναι αυτό που θα ψιθυρίσει κάποιος στο παιδί του: «Αυτός κάποτε με στήριξε με βοήθησε».

Γιατί οι άνθρωποι που δεν έδωσαν τίποτα, αφήνουν πίσω τους σιωπή, το κενό.
Γιατί η κοινωνία δεν θυμάται αυτούς που φύλαξαν την ψυχη τους, τα πάντα σε θυρίδες, αλλά όσους άνοιξαν ένα παραθυράκι ελπίδας.

Κι αν δεν αφήσεις πίσω σου μια ιστορία να αξίζει να ειπωθεί, τότε τι αξία είχαν όλα όσα απέκτησες;

Συμφωνείς Σπύρο;