“Αντιπαθώ τον Μέσι, δεν είμαι ο μόνος, και εξηγώ τους λόγους”. Γράφει ο Βίκτορ Ούγκο Μοράλες, ο άνθρωπος που περιέγραψε το Αργεντινή – Αγγλία το 1986.

Η 18η Δεκεμβρίου 2022 θα ήταν υπό φυσιολογικές συνθήκες μια μέρα σαν όλες τις άλλες για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Τελικά, όμως, η 18η Δεκεμβρίου 2022 είναι η ημερομηνία του τελικού του Μουντιάλ 2022 την οποία περιμένει ένα μεγάλο ποσοστό ποδοσφαιρόφιλων με την προσδοκία ότι θα είναι αυτή στην οποία θα βροντοφωνάξουν «ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο νέος βασιλιάς». Ποιος είναι αυτός που περιμένει να στεφθεί; Ο Λιονέλ Μέσι, ένας από τους σπουδαιότερους όλων των εποχών, ένας που ύμνησε το ποδόσφαιρο όσο ελάχιστοι. Χωρίς, όμως, αυτό να σημαίνει ότι είναι συμπαθητικός για όλους, παρά την επίμονη προσπάθεια των πάντων να σε πείσουν ότι δεν ισχύει αυτό ή, ακόμη χειρότερα, ότι δεν πρέπει να ισχύει αυτό…

«Η διαφορά ανάμεσα στον Μαραντόνα και στον Μέσι είναι απλή. Από τη μέση και κάτω είναι λίγο-πολύ το ίδιο πράγμα. Ιδια κλάση, ίδιος τρόπος χειρισμού της μπάλας, ίδιος τρόπος στο να γράφουν ποίηση μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Δύο ποιητές του ποδοσφαίρου. Η διαφορά είναι από τη μέση και πάνω. Το μυαλό του Μαραντόνα και του Μέσι είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.

Ο Μέσι δεν κατέκτησε ποτέ Μουντιάλ μόνος του, δεν είναι ηγέτης, δεν είναι αυτός που ξεσηκώνει τον λαό, δεν είναι αυτός που θα σε φτιάξει, δεν σου μεταδίδει αδρεναλίνη. Ο Λιονέλ έκανε πάντα τη ζωή του αθλητή, πάντα έκανε προπόνηση κανονικά. Ο Μαραντόνα, αντιθέτως, ήταν όλα αυτά που δεν ήταν ο Μέσι. Αυτός ήταν ηγέτης, ξεσήκωνε τον λαό, τυπικός Αργεντίνος, ένας που προπονούνταν λίγο, δεν έκανε ποτέ κανονική ζωή, ήταν ένας τύπος που γυρνούσε ξημερώματα πέντε φορές την εβδομάδα.

Ο Ντιέγκο είναι ένας που έχει κατακτήσει Μουντιάλ μόνος του, παρ’ όλα αυτά. Ο Λιονέλ, προς το παρόν, όχι. Οι προπονητές θα θέλουν πάντα στην ομάδα τους έναν σαν τον Μέσι, ενώ ο κόσμος που βλέπει τον αγώνα θα ήθελε πάντα έναν σαν τον Μαραντόνα. Να η διαφορά».

Τα παραπάνω λόγια ειπώθηκαν από τον Βίκτορ Ούγκο Μοράλες, τον άνθρωπο που περιέγραψε το Αργεντινή – Αγγλία το 1986. Από τον άνθρωπο, δηλαδή, που με όσα είπε σε εκείνα τα δευτερόλεπτα της φάσης του 2-0, στάθηκε αντάξιος όσων έκανε ο Ντιέγκο στον αγωνιστικό χώρο. Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Βασικά, τίποτα δεν ήταν λίγο από όσα έκανε ο Μαραντόνα. Είτε για καλό είτε για κακό, είτε εντός είτε εκτός γηπέδου. Από εκεί και πέρα, ο καθένας επιλέγει τι θέλει να κρατήσει. Κάποιος που αγαπάει τον Ντιεγκίτο πάντως, όπως ο τύπος που υπογράφει αυτό το κείμενο, τα κρατάει όλα. Γιατί όλα μαζί συνθέτουν ό,τι πιο ροκ και αυθεντικό έχει γνωρίσει το ποδόσφαιρο.

ΠΗΓΗ: newsbeast.gr