Μία σκακιέρα. Μία ομάδα. Μία Ζωή. Του Γιάννη Ρεβύθη

“Μια σκακιέρα. Μια ομάδα. Μια ζωή.”

Ναι, ήμουν εκεί. Καρφωμένος πάνω από το tablet και νοερά στο Λουτράκι, στην αίθουσα των αγώνων. Με την καρδιά, με τη σκέψη, με κάθε ανάμνηση που έχει χαραχτεί βαθιά μέσα μου, από τότε που πρώτοπέρασα την πόρτα του ΣΠΖ Κέρκυρας οταν ακόμα παίζαμε στο εντευκτήριο διπλα στου Ζήσιμου.

Ο Σύνδεσμος Παικτών Ζατρικιου Κέρκυρας, ο αρχαιότερος σκακιστικός σύλλογος της Ελλάδας, έγραψε ξανά τη δική του ιστορία. Χωρίς φανφάρες και τυμπανοκρουσίες, ισοβάθμησε στην τρίτη θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, μαζί με αλλες τρείς κορυφαίες ομάδες. Τιμή, περηφάνια και, πάνω απ’ όλα, δικαίωση. Δικαιωση για τον Μάνο τον Φώντα. Δικαίωση για έναν σύλλογο που στηρίχτηκε στα δικά του παιδιά. Που επέλεξε να διαδώσει το σκάκι. Να καλλιεργήσει, να αναθρέψει τα δικά του παιδιά, να τα εμπνεύσει.

Με μόλις δύο μεταγραφές. Και όλοι οι άλλοι…οι παιχταράδες δικοί μας. Από τα γεννοφάσκια τους.
Από τα πρωινά με τα “ειδικά σεμινάρια” στο Λουνάτικο και στη συνέχεια τα απογεύματα στις αίθουσες του συλλόγου. Εκει έμαθαν να χαίρονται από τις πρώτες τους νίκες και να μαθαίνουν απο τις πρώτες τους ήττες. Μάθανε να πονάνε και να μαθαίνουν.

Με αρχηγό τον Μάνο. Σταθερός οργανωτικός, αφοσιωμένος, γεννημένος ηγέτης. Και καπετάνιο, πάντα, τον Σπύρο Σκέμπρη. Τον δάσκαλο, τον έμπειρο, τον φίλο. Εκείνον που δίπλα του νοιώθεις ότι μπορείς να τα βάλεις με κάθε αντίπαλο, όσο δυνατός κι αν είναι.

Και τι δεν θα ’δινα να ήμουν εκεί. Στην ίδια αίθουσα. Να αναπνεύσω τον ιδιο αέρα της νίκης.
Να βρισκόμουν εκει, με τον άλλο Σπύρο τον Τρύφωνα. Να τον απολαμβάνω στην διπλανή σκακιέρα. Να ήμουν εκεί, και όπως παλιά, να βλέπω το βλέμμα του, τη σιγουριά του, το αχνό χαμόγελο όταν η παρτίδα του έγερνε προς τη νίκη. Να είναι απέναντί μας το χρονόμετρο. Με μόνιμο άγχος την καζούρα του ferry boat, την αμφιβολία για το άνοιγμα και παρόλα αυτα να τους παίζουμε στα ίσα.

Και ο Νίκος, να παίζει λίγο πιο πέρα. Ήσυχος, με εκείνη την πυγμή που δεν χρειάζεται φωνές. Και το χέρι του μόνιμα πάνω απο το πιόνι στο g4. Μια αληθινή παρέα, όχι απλώς συμπαίκτες.

Αυτός ο σύλλογος είναι κάτι περισσότερο από ένας αθλητικός φορέας ενα αθλητικό σωματείο. Είναι μια κοινότητα, μια αγκαλιά, μια ιστορία που γράφεται κάθε φορά που το λευκό πιόνι κινείται προς τα εμπρός. Είναι η σκακιστική Κέρκυρά μας, που ξέρει να παράγει ταλέντα, να τα κρατά, να τους δίνει χώρο για να ανθίσουν.

Δεν ήμουν εκεί. Αλλά ένιωσα την κάθε παρτίδα. Κάθε ένταση. Κάθε σιωπή που προηγήθηκε μιας δυνατής κίνησης. Ζούσα την αγωνία του Αλέξανδρου για να αντιμετωπίσει τη Γαλλική άμυνα. Θαύμασα την Κατερίνα και τον Σπυράκη. Χάρηκα πολύ με την πρόοδο του Αποστόλου και της Καλλιόπης.
Και όταν ήρθε το αποτέλεσμα, ένιωσα ξανά παιδί. Οπως τότε, όταν με τρεμάμενο χέρι έγραψα για πρώτη φορά τις κινήσεις στο παρτιδόφυλλο με το λογότυπο του ΣΠΖ, στο πρώτο μου τουρνουά

Τώρα πια είμαστε κομμάτι της ιστορίας. Όχι μόνο για την κατάκτηση με ισοβαθμία της τρίτης θέσης, στο πρωτάθλημα Ελλάδος, μα πιο πολύ για τον τρόπο που φτάσαμε εκεί. Για το ήθος, τη δουλειά, την αγάπη για το άθλημα και τον σεβασμό στον αντίπαλο.

ΣΠΖ Κέρκυρας. Ένας σύλλογος, μια γενιά, μια ζωή.