Η Επέλαση της Ανοσιότητας: Απέναντι στο ΙΕΡΟ ο Επιθετικός Ναρκισσισμός Μέρος 1ο.Γράφει ο Σπύρος Άνδρεϊτς
https://www.amazon.com/stores/Spyros%20Andreits/author/B0CD2LHNRT
Στη δίνη μιας εποχής που χαρακτηρίζεται από την αμφισβήτηση, την ισοπέδωση θεμελιωδών αξιών και τον άκρατο ατομικισμό, αναδύεται μια ανησυχητική διαπίστωση: η σταδιακή φθορά των ανθρώπινων σχέσεων, η εδραίωση μιας ψυχρής αποστασιοποίησης και ο εγκλεισμός σε έναν εγωκεντρικό λαβύρινθο. Στην καρδιά αυτού του κοινωνικού φαινομένου, υφέρπει μια βαθύτερη αιτία, μια υποτιμημένη και περιφρονημένη έννοια που κάποτε αποτελούσε τον συνεκτικό ιστό των κοινωνιών: το ΙΕΡΟ. Το ιερό ως συμπύκνωση όλων εκείνων των στοιχείων που είναι άξια σεβασμού, αφοσίωσης και πίστης. Το ιερό ως φροντίδα να μη θίγεται, να μην παραβιάζεται ό,τι θεωρείται εξόχως σημαντικό και το οποίο βιώνεται με κυρίαρχα συναισθήματα βαθιάς εκτίμησης και θαυμασμού. Η ιερότητα, ασφαλώς, δεν περιορίζεται μόνο στα όρια της οργανωμένης θρησκείας. Εκτείνεται πολύ πιο πέρα από τα δόγματα και τις τελετουργίες. Αποτελεί μια ενδιάθετη τάση σεβαστικής βίωσης που διαπερνά με δέος τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η γεμάτη αθωότητα αγνεία και άγνοια της πρώιμης παιδικής ηλικίας, η μητέρα και ο πατέρας ως σύμβολα στοργής, τα αγαπημένα αδέλφια, οι παππούδες, ο δάσκαλος που φωτίζει το νου με γνώσεις και την καρδιά με αξίες, η αυθεντική αγάπη για την πατρίδα, οι πνευματικοί οδηγοί και οι σοφοί, η ίδια η αξία της φιλομάθειας, οι καλοί κι αγαθοί συνάνθρωποι, οι ανιδιοτελείς εθελοντές που προσφέρουν διάσωση και σωτηρία – όλοι φέρουν εντός τους μια σπίθα ιερότητας, μια αξία που υπερβαίνει το εφήμερο και το αμιγώς υλικό. Ιερός είναι επίσης ο πλήρης σεβασμός στην αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου, όπως και η ανάληψη της ατομικής ευθύνης, χωρίς καμία προσπάθεια αποφυγής ή μετάθεσής της στην ομερτά του ποιμνίου. Η υποβάθμιση και η περιφρόνηση αυτών των ιερών δεσμών και αξιών φαίνεται να αποτελεί τον κινούν αίτιον της σημερινής κοινωνικής αποξένωσης. Όταν η αίσθηση σεβασμού προς αυτούς τους πυλώνες της ανθρώπινης συνύπαρξης εξασθενεί, τότε οι γέφυρες επικοινωνίας καταρρέουν και ο άνθρωπος εγκλωβίζεται στην αυτάρκεια ενός μοναχικού κι ανέλπιδου “ΕΓΩ”, στερούμενος τη ζεστασιά της αυθεντικής σύνδεσης και την καθοδήγηση μιας κοινής ηθικής πυξίδας.
Η ανάδειξη της σημασίας του ΙΕΡΟΥ, σε όλες του τις εκφάνσεις, φαντάζει πλέον ως επιτακτική ανάγκη για την αναδόμηση των ανθρώπινων σχέσεων και την επαναφορά της κοινωνίας σε μια πιο αρμονική και ουσιαστική πορεία. Πέρα από τις ήδη αναφερθείσες μορφές ιερότητας, υπάρχουν και άλλες, εξίσου σημαντικές, που συχνά παραβλέπονται στη σύγχρονη, ταχύρρυθμη ζωή. Η φύση, για παράδειγμα, με την αστείρευτη ομορφιά και τη διαχρονική της σοφία, αποτελεί μια πηγή εκστάσεως και σεβασμού. Η ψυχική έξαρση μπροστά σε ένα επιβλητικό βουνό, ένα απέραντο δάσος ή τον έναστρο ουρανό μπορεί να επανασυνδέσει τον άνθρωπο με κάτι υψηλότερο από τον εαυτό του, καλλιεργώντας μια αίσθηση ταπεινότητας και ευθύνης για τη διατήρησή της. Επιπλέον, η τέχνη σε όλες της τις μορφές – η μουσική, η ζωγραφική, η λογοτεχνία, το θέατρο – έχει την ικανότητα να αγγίζει τις βαθύτερες χορδές της ανθρώπινης ψυχής, να μας συνδέει με κοινά συναισθήματα και να διευρύνει την αντίληψή μας για τον κόσμο. Η αναγνώριση της ιερότητας της καλλιτεχνικής έκφρασης σημαίνει την αποδοχή της ως ενός ζωτικού μέσου για την κατανόηση του εαυτού μας και των άλλων, πέρα από τα περιφράγματα της λογικής και του ορθολογισμού. Ακόμη, η μνήμη των προηγούμενων γενεών, η ιστορία και οι παραδόσεις ενός λαού, φέρουν μια ιερή βαρύτητα. Μας συνδέουν με τις ρίζες μας, μας διδάσκουν από τα λάθη και τις επιτυχίες των προγόνων μας και μας προσφέρουν μια αίσθηση συλλογικής ταυτότητας και συνέχειας. Η περιφρόνηση της ιστορικής μνήμης οδηγεί σε μιαν επικίνδυνη αποκοπή από το παρελθόν που προκαλεί μια αδυναμία κατανόησης του παρόντος και χάραξης ενός σοφότερου μέλλοντος.
Τέλος, η ίδια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια θα έπρεπε να θεωρείται απολύτως ιερή. Η αναγνώριση της σύμφυτης αξίας κάθε ανθρώπου, ανεξάρτητα από την κοινωνική του θέση, την καταγωγή ή τις πεποιθήσεις του, αποτελεί τον θεμέλιο λίθο μιας δίκαιης και συμπονετικής κοινωνίας. Η υποτίμηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας οδηγεί στην εκμετάλλευση, την αδικία, την κοινωνική καταπίεση και όχι σπάνια την φυσική εξόντωση. Κι εδώ αξίζει να θυμηθούμε ότι στο μακρύ οδοιπορικό της Ιστορίας, η πλειονότητα των επαναστατικών εγχειρημάτων κατέληξε σε αποτυχία, όχι επειδή στερούνταν οράματος, αλλά επειδή απώλεσαν την εσωτερική τους πυξίδα· αντί να λειτουργήσουν ως οχήματα για την ηθική αναγέννηση και την αποκατάσταση της λαβωμένης ανθρώπινης αξιοπρέπειας, μεταμορφώθηκαν —παραδόξως και τραγικά— σε μηχανισμούς καταπίεσης, αναπαράγοντας εκείνες ακριβώς τις απολυταρχικές ή και αυταρχικές δομές που αρχικά επαγγέλλονταν ότι θα ανέτρεπαν. Έτσι, η υπόσχεση της απελευθέρωσης εκφυλίστηκε σε μια νέα μορφή υποταγής και υποδούλωσης, αποκαλύπτοντας εν τη πράξει τα στενά όρια των πολιτικών πειθαναγκασμών και του καθεστωτικού βούρδουλα ως φορέων ιστορικής και ηθικής προόδου.
