Η Επέλαση της Ανοσιότητας: Απέναντι στο ΙΕΡΟ ο Επιθετικός Ναρκισσισμός Μέρος 2ο.Γράφει ο Σπύρος Άνδρεϊτς

https://www.amazon.com/stores/Spyros%20Andreits/author/B0CD2LHNRT

Η απόκρουση αυτής της ανίερης επέλασης και η επαναφορά της ιερότητας στην κοινωνική μας συνείδηση απαιτεί μια πολυεπίπεδη προσέγγιση.

Πρώτον, η οικογένεια αποτελεί τον πρώτο και πιο σημαντικό πυρήνα μετάδοσης αξιών. Οι γονείς, με το παράδειγμά τους, οφείλουν να ενθαρρύνουν τον σεβασμό, την αλληλεγγύη και την αναγνώριση της ιερότητας των οικογενειακών δεσμών. Η δημιουργία ενός περιβάλλοντος αγάπης και κατανόησης ενισχύει την αίσθηση του “ανήκειν” και αντισταθμίζει την τάση προς την ατομική αποξένωση.

Δεύτερον, η παιδεία διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο. Από τα πρώτα σχολικά χρόνια, τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται την αξία του σεβασμού προς τους γονείς, τους δασκάλους, τους ηλικιωμένους και τους υπόλοιπους συνανθρώπους τους. Η καλλιέργεια της ενσυναίσθησης και της κατανόησης της διαφορετικότητας είναι ζωτικής σημασίας για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας που σέβεται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Η εκμάθηση της ιστορίας και η γνωριμία με την τέχνη και τον πολιτισμό μπορούν να αναδείξουν την ιερότητα της μνήμης και της καλλιτεχνικής έκφρασης.

Τρίτον, η κοινωνία στο σύνολό της πρέπει να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της. Η υπερβολική έμφαση στην επιδεικτική υλική ευημερία και την ατομική επικράτηση επισκιάζει την αξία των ανθρώπινων σχέσεων και της συλλογικής ευθύνης. Η προώθηση του εθελοντισμού, η στήριξη των ευάλωτων ομάδων, ιδίως των υπερήλικων ατόμων, καθώς και η αναγνώριση της προσφοράς των ανθρώπων που υπηρετούν το κοινό καλό μπορούν να αναδείξουν την ιερότητα της αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής.

Τέταρτον, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν την ευθύνη να προβάλλουν τα θετικά πρότυπα (σε όλους τους χώρους υπάρχουν πολλά!) και να αναδεικνύουν αληθινές ιστορίες σεβασμού, αλληλεγγύης και ανιδιοτελούς προσφοράς. Η εστίαση μόνο στην αρνητικότητα και τον γυαλιστερό ατομικισμό μιας ρηχής και κούφιας φιγούρας ενισχύει την αίσθηση της αλλοτρίωσης και υπονομεύει την πίστη στην ανθρώπινη αρετή.

Πέμπτον, η αναζήτηση πνευματικής αναγέννησης, είτε μέσω της πίστης είτε μέσω άλλων πνευματικών ενασχολήσεων, μπορεί να επανασυνδέσει τον άνθρωπο με την αίσθηση του ιερού και να του προσφέρει μια βαθύτερη κατανόηση του νοήματος της ζωής και της σημασίας των ανθρώπινων σχέσεων. Η επαναφορά της ιερότητας στην καρδιά της κοινωνίας μας δεν είναι μια εύκολη υπόθεση. Απαιτεί συνειδητή προσπάθεια από κάθε άτομο, από την οικογένεια, την εκπαίδευση, την πολιτεία και τα μέσα ενημέρωσης. Ωστόσο, είναι μια αναγκαία επένδυση για ένα μέλλον ώστε οι ανθρώπινες σχέσεις να ξανανθίσουν, η ατομική απομόνωση σταδιακά να υποχωρεί και η αίσθηση του κοινού καλού να υπερισχύει του απελπισμένου ΕΓΩ.

Μόνο τότε θα μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μια κοινωνία πιο ανθρώπινη, πιο συμπονετική και πιο ανθεκτική στις προκλήσεις της σύγχρονης εποχής. Η ταχεία επέλαση της ανοσιότητας μπορεί να ανακοπεί, αρκεί να αφουγκραστούμε πάλι την ιερή φλόγα που κατά βάθος σιγοκαίει στην καρδιά της κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.

Καταλήγουμε με μια πρόσφατη κι απολύτως αληθινή ιστορία:  Στο ήσυχο γραφείο της, ανάμεσα σε στοίβες τετραδίων και αγαπημένα βιβλία, η Μ., μια νέα καθηγήτρια με φλογερό πάθος για τη διδασκαλία, δέχτηκε ένα απρόσμενο χτύπημα στην πόρτα. Δύο γνώριμα πρόσωπα εμφανίστηκαν στο κατώφλι: ο Α., πλέον ένας ευδιάθετος φοιτητής Βιολογίας, και η Θ., μια λαμπρή φοιτήτρια των Οικονομικών. Στα χέρια τους κρατούσαν μια πολύχρωμη ανθοδέσμη, μια έκφραση ευγνωμοσύνης που άγγιξε βαθιά την καρδιά της Μ.

«Κυρία,» είπε ο Άρης με ένα πλατύ χαμόγελο, «θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε. Χωρίς εσάς, τίποτα από αυτά δεν θα ήταν εφικτό.» Η Άννα συμπλήρωσε με συγκίνηση στη φωνή: «Οι δικές σας συμβουλές, η πίστη σας σε εμάς… δεν θα τα ξεχάσουμε ποτέ.»

Για ώρες, το γραφείο της Μ. γέμισε με ιστορίες από τη φοιτητική τους ζωή, αναμνήσεις από τις γεμάτες έμπνευση παραδόσεις της και την αμέριστη υποστήριξή της. Η ανθοδέσμη μοσχοβολούσε στον χώρο, αλλά η αληθινή ευωδιά ήταν η αίσθηση της ολοκλήρωσης που πλημμύριζε την Μ. Καθώς το απόγευμα έφτανε στο τέλος του, οι δύο νέοι αποχαιρέτησαν την καθηγήτριά τους με μια υπόσχεση: η επίδρασή της στη ζωή τους θα ήταν μια παντοτινή φλόγα, ένας φάρος που θα φώτιζε αδιάκοπα το δρόμο τους. Για την νεαρή καθηγήτρια, αυτή η επίσκεψη ήταν η πιο πολύτιμη επιβεβαίωση της ιερότητας του λειτουργήματός της.