Γιατί δολοφονήθηκαν τα τρία παιδιά της «Μαρφίν»; Γράφει ο Κώστας Κούρκουλος

Ας θυμηθούμε:
Με αφορμή την χρεοκοπία της χώρας, εκδηλώθηκε τότε ένα πρωτοφανές κίνημα ανορθολογισμού, με πυρήνα την παρανοϊκή άρνηση της πραγματικότητας και «ιδεολογία» τις θεωρίες συνωμοσίας.
Έτσι, όποιος εκτόξευε τη μεγαλύτερη τρέλα, ήταν ο «λογικός». Όποιος πρότεινε να «ζωστούμε» με εκρηκτικά και να «ανατινάξουμε» τη χώρα, ήταν ο συνετός πατριώτης.
Αντίθετα, όποιος συμπεριφερόταν με σωφροσύνη και υποστήριζε ότι δεν έχουμε δικαίωμα να σπαταλήσουμε τώρα ό,τι ανήκει στις επόμενες γενιές, ήταν για τους τυχοδιώκτες που κατέκλυσαν τη χώρα ή δειλός ή προδότης γερμανοτσολιάς.
Έτσι, η βία – αυτή που αλλάζει τον κόσμο αλλά για να τον κάνει πιο βίαιο – το μίσος και ο μαζικός παραλογισμός έγιναν το μοναδικό επιχείρημα, με αποτέλεσμα να επανέλθουν στις πλατείες των «αγανακτισμένων» – από την πόρτα της αριστεράς αυτή τη φορά – οι μέθοδοι της μετεμφυλιακής ακροδεξιάς, όπως οι αντισυγκεντρώσεις και τα λιντσαρίσματα των αντιπάλων.
Μέχρι και το τελευταίο όριο του πολιτισμού μας, το ταμπού του φόνου, υποχώρησε.
Και μοιραία βρεθήκαμε μπροστά στο αδιανόητο: Το κάψιμο ζωντανών τριών νέων ανθρώπων στη Μαρφίν, να θεωρηθεί περίπου συγγνωστή και ανεκτή πράξη.
Υπό τις ιαχές μάλιστα διεστραμμένων «αντιμνημονιακών», που παρεμπόδιζαν τα πυροσβεστικά οχήματα να πλησιάσουν, χορεύοντας κανιβαλικά πάνω στον θάνατο των Άλλων.
Μόνο το “ζήτω ο θάνατος” δεν τραγούδησαν.
Όμως, σε τι διέφερε αυτή η στάση, από το «ζήτω ο θάνατος» των φρανγκιστών;