Οι δημοσκόποι δεν είναι ένοχοι. Είναι θύματα. Γράφει ο Κώστας Κούρκουλος

Η τρομακτική βία της συκοφαντίας

Οι δημοσκόποι δεν είναι ένοχοι. Είναι θύματα. © ΒΑΣΙΛΗΣ ΡΕΜΠΑΠΗΣ/EUROKINISSI

Κάλπη στερεωμένη σε δύο καρέκλες μπροστά από τον χάρτη της Ελλάδας

Εκλογές 2023: Η συζήτηση για τις εταιρίες δημοσκοπήσεων, η κριτική και η συκοφάντηση που δέχτηκαν οι δημοσκόποι.

Ενώ ξεκίνησα πρωί-πρωί να γράφω για τις εκδηλώσεις ύβρεως του ΣΥΡΙΖΑ που διαμόρφωσαν τον δικό του εκλογικό όλεθρο, αιφνιδίως άλλαξα θέμα.

Διότι, από την άλλη άκρη του σπιτιού, ακούω στο ραδιόφωνο τον κ. Ζαχαρία Ζούπη να διεκτραγωδεί την δεκαετή κόλαση των δημοσκόπων, λέγοντας περίπου: «Πεταγόμασταν στον ύπνο μας, όταν στις έρευνες βρίσκαμε κάποιο στοιχείο που έδειχνε πτώση του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι ξέραμε ότι αν το ανακοινώναμε, θα ακολουθούσε οργανωμένος εκφοβισμός και συκοφαντία».

Κάτι που αποκάλυπτε τη βίαιη πλευρά του οργανωμένου ψεύδους, που καταστρέφει όχι μόνον ό,τι αποφασίζει να αρνηθεί, δηλαδή την αλήθεια αλλά και τους «μάρτυρες» της αλήθειας.

Διότι, με δεδομένο ότι η αλήθεια βασίζεται στους «μάρτυρές» της, πρέπει πρώτα αυτοί να πεθαίνουν.

Γι’ αυτό και η βία εναντίον των «μαρτύρων της αλήθειας» ήταν πάντοτε η μέθοδος την οποία εφάρμοσαν όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα για τον θάνατο της αλήθειας και την κυριαρχία του οργανωμένου ψεύδους.

Είναι κλασικό το παράδειγμα από την ιστορία του ολοκληρωτισμού: Όταν αποφασίστηκε από την σταλινική εξουσία ότι είναι ψέμα πως ο Τρότσκι έλαβε μέρος στην Ρώσικη επανάσταση, έπρεπε να πεθάνει και ο ίδιος, ως ζωντανός «μάρτυρας» της αλήθειας. Και πέθανε με τσεκούρι.

Το δικό μας παράδειγμα είναι ακόμη πιο εύγλωττο. Συνέβη όταν δημόσιοι λειτουργοί της ΕΛΣΤΑΤ, διαθέτοντας σοβαρά αποθέματα υπηρεσιακού ήθους, έπραξαν το καθήκον τους και, ως «μάρτυρες της αλήθειας», μας πληροφόρησαν για το πραγματικό έλλειμμα της χώρας (15,6%).

Επειδή λοιπόν οι Τσίπρας – Καμμένος αποφάσισαν να θανατώσουν την αλήθεια, επιχείρησαν να εξοντώσουν τους «μάρτυρές» της, υπό την εξής όμως συνθήκη, που αναδεικνύει την πράξη τους σε μνημείο πολιτικής ατιμίας: Ενώ χρησιμοποιούσαν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ για τη σύνταξη του προϋπολογισμού της χώρας επειδή ήταν απολύτως ακριβή και αληθινά – ούτε ένα ευρώ απόκλιση δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν – ταυτόχρονα (στις 4-8-2016), έστελναν το ακόλουθο μήνυμα προς τα πρόθυμα τμήματα της δικαιοσύνης, στα οποία είχαν αναθέσει την εξόντωση των στελεχών της ΕΛΣΤΑΤ, ως «μαρτύρων της αλήθειας»: «Εξαπάτησαν τη χώρα και τους Έλληνες με ψεύτικα στοιχεία, συμπράττοντας με ξένα συμφέροντα….».

Έτσι, ακολουθώντας την πάγια αρχή των ολοκληρωτικών παραληρημάτων ότι του φυσικού θανάτου πρέπει πάντα να προηγείται ο ηθικός θάνατος, έτσι ώστε ο φυσικός θάνατος να μην έχει σημασία και οι άνθρωποι να εξοντώνονται σαν μύγες, συμπεριφέρθηκαν με τεχνοκρατική αρτιότητα:

Για τον ηθικό θάνατο των θυμάτων τους χρησιμοποίησαν τότε την «Αυγή» και σαν «τσεκούρι» για την εξόντωσή τους, πρόθυμα τμήματα της δικαιοσύνης.

Τώρα λοιπόν επιβεβαιώνεται ότι η στάση αυτή δεν ήταν εξαίρεση αλλά ο κανόνας απέναντι σε κάθε «μάρτυρα αλήθειας», την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσιζε να αρνηθεί.

Αφού αυτό που βλέπαμε, αυτό που γινόταν αντιληπτό κάθε στιγμή αλλά μία ολόκληρη κοινωνία υποδυόταν ότι δεν έβλεπε, ήταν γεγονός: Η τρομακτική βία της συκοφαντίας, σε συνδυασμό με απειλές κατά των δημοσκόπων προσωπικά, αν τολμούσαν να φερθούν ως αυτό που όφειλαν να είναι: ως «μάρτυρες της αλήθειας».

Η οποία βία είχε ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά, αφού ο μηχανισμός προπαγάνδας του ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε να γίνει το ψέμα του η κινητήρια δύναμη ενός όχλου.

Πλην όμως ο όχλος είναι ανίκητος. Γι’ αυτό υπήρξαν άνθρωποι που αρνήθηκαν να υποκλιθούν στους πιο ισχυρούς δικτάτορες. Ελάχιστοι όμως άντεξαν μπροστά στον ολοκληρωτισμό του όχλου, όπως επισήμανε ο Clemenceau, εκθειάζοντας τη γενναιότητα του Zola, στην υπόθεση Dreyfus.

Γι’ αυτό η όποια κριτική στους δημοσκόπους επειδή ηττήθηκαν από τη βία της συκοφαντίας και την συκοφαντία της βίας, με συνέπεια να υποκύψουν στην παντοδυναμία του όχλου, είναι τουλάχιστον άδικη.

Διότι τα θύματα είναι πάντοτε αθώα.

ΠΗΓΗ:athensvoice.gr