Η ακραία συντηρητικοποίηση της κοινωνίας παγιώνεται. Του Διονύση Γ. Γράψα
Σε πρώτη φάση φαίνεται πως οι ψηφοφόροι επιβραβεύουν τον τύπο διακυβέρνησης του Κυριάκου. Την ικανότητα στην επιλογή στελεχών(μεγάλο προσόν του επικεφαλής αυτό) την θυσία των κομματικών περγαμηνών για χάρη της αποτελεσματικότητας αλλά και την αίσθηση περί έλλειψης εμμονών.
Η ΝΔ, είτε ηθελημένα είτε αθέλητα, με την αυτοδύναμη νίκη της σε λίγες εβδομάδες ίσως επιχειρήσει να ανανεώσει το κομματικό της κράτος με σοβαρές επιπτώσεις στο κράτος δικαίου. Αλλά αυτό πρέπει να περιμένουμε για να το δούμε.
Σίγουρα τα χαρτζιλίκια, οι διορισμοί εκτός ΑΣΕΠ λόγω covid και το στημένο πλαίσιο των ΜΜΕ που απευθύνονται στους 70αρηδες που και συμμετέχουν αλλά και ψηφίζουν έκανε την δουλειά του…
Ο ΣΥΡΙΖΑ αναμφίβολα βιώνει μια υπαρξιακή συντριβή. Είναι ένα κόμμα χωρίς κουλτούρα γείωσης με την κοινωνία(φορείς, αυτοδιοίκηση κ.λπ.) που αποτυγχάνει πολλαπλώς σε ένα προνομιακό για εκείνον μέχρι τώρα πεδίο, την γενική κυβέρνηση. Και αυτό τον κλονίζει συθέμελα.
Ο Τσίπρας πρέπει να κινήσει τις διαδικασίες της αντικατάστασης του. Και είτε να επιχειρήσει να αναβαπτιστεί με μια νέα κομματική εντολή είτε να μην είναι καν υποψήφιος. Το κακό για εκείνον είναι πως η απλή αναλογική που ψήφισε, τον υποχρεώνει σε μια νέα συντριβή στις 2 Ιουλίου.
Το ΠΑΣΟΚ είναι ενδυναμωμένο και ελπίζει να πάρει τη ρεβάνς ως εναλλακτική πρόταση εξουσίας όταν αυτή τεθεί ως ανάγκη. Στη Χαριλάου Τρικούπη μπορούν να ελπίζουν βάσιμα πως η πολιτική μετατόπιση του 2012, βρίσκεται πια σε αντίστροφη πορεία. Είναι δεδομένο πάντως πως ο Νίκος Ανδρουλάκης απόψε καταγάγει μια μεγαλύτερη νίκη από εκείνη του Δεκεμβρίου του 2021. Και θα πρέπει να σκεφτεί αν πρέπει να επαναλάβει τα περί «φυλακής» στις επόμενες 40 ημέρες. Ισως έχει μπροστά του μια χρυσή ευκαιρία.
Κοντολογίς, τα προοδευτικά κόμματα πρέπει να αντιληφθούν πως τα πρόσωπα του λαϊκού καφενείου της δεκαετίας του ΄80 έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ο τόπος χρειάζεται άξιους τεχνοκράτες, με όρεξη και περγαμηνές στην δουλειά τους.
Πρόσωπα της λαϊκίστικης θωπείας τύπου Κίμωνα Κουλούρη έχουν τελειώσει. Τέτοιους αξιοποίησε ο Μητσοτάκης και εξ ου και θριαμβεύει.
Η ακραία συντηρητικοποίηση της κοινωνίας ως προϊόν της κρίσης του 2010-2015 φαίνεται πως παγιώνεται. Και με βάση αυτό πρέπει οι προοδευτικές δυνάμεις να πορευτούν.
Και να βρούνε ένα νέο αφήγημα προσέλκυσης των νέων που αντιμετωπίζουν με τρολ διάθεση τις εκλογές αναζητώντας κάτι επιλογές, όπως «Μέρες, ΚΟΤΕΣ, κουνέλια» και άλλα τινά.
*Ο Διονύσης Γράψας είναι ιστορικός και εργάζεται στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.
