Η «συναρπαστική» προεκλογική περίοδος ξεκίνησε. Το φιλοθεάμον κοινό, ας λάβει θέσεις… Γράφει ο Ηλίας Βαλάρης

Η «συναρπαστική» προεκλογική διαδικασία έχει ξεκινήσει και σταδιακά κορυφώνεται με τα επιτελεία να δίνουν τα ρέστα τους με προτάσεις κι… αλληλοκατηγορίες, ώστε να πείσουν το δυνατόν μεγαλύτερο μερίδιο του φιλοθεάμονος εκλογικού κοινού να τους προτιμήσουν.
Με δεδομένο ότι η κάλπη της 21ης Μαΐου διεξάγεται με απλή αναλογική ως κληρονομιά της προηγούμενης κυβέρνησης, είναι λογικό καθείς να επενδύει ακόμα και στη μονάδα του εκλογικού σώματος, μιας και υπό τις παρούσες συνθήκες η κάθε ψήφος μετρά!
Ο εκλογικός αγώνας διεξάγεται όμως σε δύο μέτωπα, τόσο σε κεντρικό με βασικούς πρωταγωνιστές τους αρχηγούς των κομμάτων, όσο και σε τοπικό επίπεδο με πρωταγωνιστές αντιστοίχως τους υποψηφίους βουλευτές και τα μπουλούκια των κομματαρχών και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ιδίως το δεύτερο, μιας κι αφορά στην ουσία όλους μας και κυρίως την καθημερινότητά μας, πόσο μάλλον τον πυρήνα της ίδιας της ζωής μας.
Έτσι λοιπόν καλά ακούμε τα κεντρικά σχέδια του εκάστου κόμματος άμα τη κατάκτηση της εξουσίας, όμως το ζητούμενο είναι το τι κάνουμε σε τοπικό επίπεδο και πως θα καταφέρουμε να τα βγάλουμε πέρα, κάτι που αφορά σε μεγάλο βαθμό τους υποψηφίους, που αρέσκονται προεκλογικά να εμφανίζονται ως σωτήρες, ή και μάγοι (έστω κι ως μαθητευόμενοι), έτοιμοι να δώσουν λύση σε κάθε πρόβλημα και άγχος που ταλανίζει τον τόπο μας.
Παρενθετικά να σημειώσω ότι η προεκλογική περίοδος κι η μάχη για την ανάδειξη βουλευτών είναι ίσως η μοναδική περίπτωση που νομιμοποιεί τους υποψηφίους να παραστήσουν ολίγον τους Δημάρχους και τους Περιφερειάρχες, μιας κι όσοι εκλέγονται όταν το πράττουν (κάτι απολύτως σύνηθες) αγγίζει ως και τα όρια της «αντιποίησης» αρχής.
Το μεγάλο λοιπόν ερωτηματικό πέρα της γενικής πολιτικής, που αυτήν καλούνται να διαχειριστούν οι αρχηγοί και πέριξ αυτών, πρέπει ν’ απαντηθεί και το τί μέλει γενέσθαι στα δικά μας μικρά (ίσως και πολύ μεγάλα) ζητήματα.
Κοινώς καλώς μιλάμε για την ευρύτερη οικονομική πολιτική, την ανάπτυξη, τις επενδύσεις, τις διεθνείς σχέσεις, την Ευρώπη, όμως όλα αυτά πρέπει να… μεταφραστούν στην τοπική «διάλεκτο» ώστε να γίνονται αντιληπτά κι από εμάς τους αδαείς της μεγάλης εικόνας που λανσάρουν τα κόμματα σε κεντρικό επίπεδο.
Μια απάντηση βέβαια μπορεί να θεωρηθεί το κατά περίπτωση τοπικό σχέδιο που κάθε κόμμα παρουσιάζει, είτε υπό γαλάζιο, ροζ, πράσινο, είτε όποιο άλλο χρώμα προτιμάται, όμως το ειδικό πλαίσιο καλούνται να το αναδείξουν, να πείσουν και να χωνέψουν οι διεκδικούντες το σταυρό κι όχι το ψηφοδέλτιο!
Η αλήθεια είναι πως ορισμένοι το προσπαθούν, κάποιοι το κάνουν μάλιστα αρκετά καλά, όμως άλλοι απλά κρύβονται πίσω από τις κεντρικές εξαγγελίες, παριστάνοντας τα ικανά αντηχεία των πολιτικών του κάθε φιλόδοξου μελλοντικού κατοίκου του Μαξίμου κι όχι για παράδειγμα του κατοίκου του Καμπιέλου.
Το ερώτημα λοιπόν είναι με ποιόν τρόπο οι εξαγγελίες που ακούγονται μας αφορούν και πως αυτές θα μετατραπούν σε ουσία για τον τόπο μας, ας πούμε το νησί μας, μιας κι αυτό μας αφορά, σε αυτό κι από αυτό ζούμε.
Για να κάνουμε τα πράγματα λίαν ευκολότερα περί του συγκεκριμένου προβληματισμού, ως παράδειγμα θα έλεγα πως η δόλια η Κέρκυρα παράγει ένα σωρό δις ευρώ από την τουριστική δραστηριότητα και εισπράττει μόνο υποσχέσεις, λίγα ψίχουλα ως ανταπόδοση της οικονομικής ενίσχυσης του κρατικού κορβανά. Υπό αυτό λοιπόν το δεδομένο είναι προφανές πως οι τοπικοί κυνηγοί του σταυρού οφείλουν να δικαιολογήσουν ακριβώς αυτό το έλλειμμα, εξηγώντας και πείθοντας τους πολίτες περί της αποτελεσματικότητας των διεκδικήσεων και των εφαρμογών αυτών.
Με το έλλειμμα μάλιστα που καταγράφεται στην Κέρκυρα σε δημόσιες επενδύσεις, υποδομές και στρατηγικές ανάπτυξης είναι προφανές, ότι οι υποσχέσεις ακούγοντας ως απλός προεκλογικός θόρυβος, με την ανάγκη πλέον για μιαν αποτελεσματική τετραετία, στοιχείο που αποτελεί μια ουσιαστική πρόκληση προς τους ψηφοφόρους να επιλέξουν εκείνους που μπορούν να το εγγυηθούν.