ΣΤΟΥ ΨΥΡΡΗ. Γράφει ο Σπύρος Ρίκος
Είδα ένα αφιέρωμα στην τηλεόραση στου Ψυρρή και κόλλησα, γιατί ανακάλεσα μνήμες απ’ όταν δούλευα στη περιοχή στα φοιτητικά μου χρόνια. Τότε δεν είχε καμία σχέση η περιοχή και η δραστηριότητα εκεί με το σήμερα. Τότε υπήρχαν περίπου 350 ίσως και περισσότερες βιοτεχνίες και εργοστάσια υποδημάτων και ήταν μάλιστα χαρακτηριστική η μυρωδιά της κόλας και του δέρματος, την οποία αισθανόσουν μόλις έβγαινες από τον ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι.
Εγώ δούλευα ως εισπράκτορας στην Ομοσπονδία υποδηματοποιών Αττικής, τα γραφεία ήταν στην Αγίου Κωνσταντίνου, απέναντι από την τροχαία και απέναντι από τα γραφεία που διατηρούσε το Υπεραστικό ΚΤΕΛ Κέρκυρας. Η δουλειά μου ήταν να κρατάω τα γραφεία και να γυρίζω του Ψυρρή να εισπράττω τις μηνιαίες εισφορές από τα μέλη της Ομοσπονδίας.
Η τύχη με έφερε να μπω σε μια μικρή βιοτεχνία, δεν ήταν μεγαλύτερη από ένα τριάρι την οποία διατηρούσε ένας ηλικιωμένος άνδρας, με μορφή ταλαιπωρημένη με σκαμμένο πρόσωπο, αλλά ευγενικός και μιλούσε αργά και χαμηλόφωνα. Ήξερε ότι ήμουν φοιτητής και άρχισε αμέσως τη κουβέντα, πως είναι τα πράγματα, που σπουδάζω και τα συναφή. Όταν του είπα Πολιτικές Επιστήμες μου απαντά «θα κάνεις βεβαία και Πολιτική Οικονομία, καμπύλη παραγωγικότητας και καμπύλη ατομικής και αγοραίας ζήτησης και κάτι άλλους όρους. Τον κοίταζα με ύφος μπλαζέ κομπλεξικού φοιτητή, αλλά όταν άρχισε να μου αραδιάζει όλα αυτά άρχισα να κουμπώνομαι και να σκέφτομαι «όχι πάλι». Όχι πάλι, γιατί είχα ένα θείο τσαγκάρη, τον οποίο επιμελώς απέφευγα, γιατί μου άνοιγε συζήτηση για ιστορικά θέματα τα οποία αγνοούσα, αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξη τους. Ήξερε τόση ιστορία, όση θα γνώριζε καθηγητής Πανεπιστημίου και επιπλέον ήταν άριστος γνώστης της κλασσικής μουσικής. Κερκυραίος γαρ. Και το λέω αυτό γιατί η γνώση της κλασσικής μουσικής για τους Κερκυραίους είναι, μάλλον ήταν «αταξική». Ήταν και είναι στο dna των ανθρώπων του νησιού. Επανέρχομαι. Δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα οι τσαγκάρηδες να μου «βάζουν τα γυαλιά». Συνέχισε την κουβέντα ο κυρ Μανώλης και κάποια στιγμή με ρωτάει αν έχω διαβάσει το «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Του απάντησα πως όχι και τότε ανοίγει μια μικρή κουρτίνα και βλέπω μπροστά μου μια βιβλιοθήκη με το «Κεφάλαιο» και αλλά επιστημονικά βιβλία Πολιτικής Οικονομίας και λοιπά. Στο τσαγκαράδικο στου Ψυρρή.
Γιατί τα γράφω αυτά; Θα ήθελα να γνώριζαν οι Υπουργοί Παιδείας διαχρονικά, τον κυρ Μανώλη και τον θείο μου τον Μίμη για να αλλάξουν απόψεις για την μόρφωση. Στα Πανεπιστήμια σήμερα, αλλά και στα σχολεία, δεν μορφώνεσαι, αποκτάς εξειδικευμένες γνώσεις ναι, αλλά μόρφωση όχι. Και αυτό είναι το θέμα. Τι πολίτες θέλει μια κοινωνία; Θέλει μορφωμένους πολίτες, όλων των ιδεολογιών, όχι μόνο της Αριστεράς όπως ήταν ο κυρ Μανώλης και ο θείος μου ο Μίμης, μιας άλλης αριστεράς, άλλης «κοπής», γιατί βέβαια υπήρξαν και δεξιοί ή κεντρώοι μορφωμένοι άνθρωποι ή θέλει εξειδικευμένα «στρατιωτάκια» ακούνητα και αμίλητα. Θέλει να διαμορφώσει πολίτες με ισχυρή και δομημένη προσωπικότητα, που θα γνωρίζουν και θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους και κατ’ επέκταση θα προστατεύουν το δημοκρατικό πολίτευμα ή θέλει άβουλα ρομποτάκια; Μάλλον τις απαντήσεις τις δίνουν και πάλι διαχρονικά, όλες οι Κυβερνήσεις με τις επιλογές τους. Αυτός ήταν ο Ψυρρής που γνώρισα τον οποίο βέβαια σάρωσε η ΕΟΚ και η Ε.Ε και τον αποτελείωσε η κρίση.
