Τίποτα δεν αλλάζει…! Γράφει ο Κωστής Παυλίδης
Σκέφτηκα τις προκλήσεις του μέλλοντος έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου την δύσκολη αυτή πορεία των 200 ετών.
Ένας τόπος και ένας λαός, εγκλωβισμένος στις πολιτικές και στους σχεδιασμούς των δυνάμεων εκείνων που τον καταδυναστεύουν και τον ελέγχουν όλη αυτή την περίοδο.
200 χρόνια απ’την επανάσταση του 1821, αλλά και 100 σχεδόν χρόνια απ’την καταστροφή και τον ξεριζωμό του ελληνισμού απ’ την Μ. Ασία. Καταστροφή κοινωνική, εθνική, πολιτισμική και οικονομική. Δυστυχώς η πλούσια και μεγάλη Ελλάδα εκεί ζούσε. Η εθνική αστική τάξη η οποία παρήγαγε και ήλεγχε τον πλούτο και το εμπόριο της εποχής, οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι μπορούσαν να συμβάλουν και να εξυπηρετήσουν τα ελληνικά σχέδια και τις εθνικές πολιτικές, καταστράφηκαν μαζί με όλα όσα επακολούθησαν την περίοδο εκείνη.
Τα Επτάνησα και τα Δωδεκάνησα, δύο ελληνικές ζώνες που κατέγραφαν πλούσια κοινωνική, πολιτισμική και οικονομική δράση, τα μεν Επτάνησα παραχωρήθηκαν απ’ τους Άγγλους στο Ελληνικό βασίλειο, τα δε Δωδεκάνησα 72 χρόνια πριν, δόθηκαν δώρο απ’ τους Ιταλούς.
Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι ο ξένος παράγοντας καθορίζει τις εξελίξεις και εγκλωβίζει την ελληνική κοινωνία στις δικές τους επιλογές.
Η Ελλάδα από νικητής του Β Παγκοσμίου πολέμου μπαίνει σε σκληρή εμφύλια διαμάχη και οι Έλληνες καταλήγουν εργάτες στους ηττημένους του Β Παγκοσμίου πολέμου, Γερμανούς. Άλλο τραγικό φαινόμενο αυτό. Πώς ο νικητής καταλήγει εργάτης του ηττημένου είναι εντυπωσιακό.
Οι προσπάθειες συνεχίζονται, αλλά η πολιτική και κοινωνική σταθερότητα αργεί να έρθει. Στην μεγάλη δημοκρατική σύμπλευση του ’60, ο ξένος παράγοντας απάντησε με την αμερικανοκινούμενη δικτατορία των συνταγματαρχών, με αποκορύφωμα των πολιτικών τους επιλογών την διχοτόμηση της Κύπρου. Ενός ζητήματος που αν και πέρασε σχεδόν μισός αιώνας κανείς δεν λύνει αλλά και κανείς δεν αγγίζει, ακριβώς για την απόδειξη της υποκρισίας της ενωμένης και αλληλέγγυας Ευρώπης.
Δυστυχώς φτάνουμε στο σήμερα έχοντας ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα στο σύνολο του, και ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής πρότασης, μίας εναλλακτικής προοδευτικής επιλογής, έναντι στις διαχρονικά σκληρές συντηρητικές επιλογές της Ε.Ε.. Ένας δρόμος διαφορετικός, δημιουργικός, σίγουρα πιο δημοκρατικός λείπει.
Ακόμα και μετά από αυτή την σκληρή 10ετη κρίση, αυτού του λαού, οι δυνατότητες είναι ελάχιστες. Ο εθνικός πλούτος πάλι ελέγχεται απ’ τα ξένα συμφέροντα. Η ελληνική ΑΟΖ διχοτομείται όπως ακριβώς και τα ελληνικά εδάφη, και τον έλεγχο της εκμετάλλευσης και της διαχείρισης αυτής της δραστηριότητας περνά εξ ολοκλήρου στα χέρια των γνωστών μας δυναστών, αφήνοντας ένα μικρό ποσοστό για τα μάτια του κόσμου, για τις ντόπιες εθνικές εταιρείες, αφού πρώτα βάζουν τα κράτη να “σκοτωθούν” μεταξύ τους για αυτό.
Φανταστείτε την υποκρισία Αμερικής και Ε.Ε. οι οποίες μάχονται και παλεύουν για την ειρήνη και την πρόοδο στην περιοχή, θέλοντας με τις ντόπιες κυβερνήσεις να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι να λύσουν τις διαφορές τους.
Όταν μιλούν για ΑΟΖ, αλλά παράλληλα το Κυπριακό ζήτημα το αφήνουν άλυτο για μισό σχεδόν αιώνα. Φοβάμαι η επιλογή της εισβολής του ’74 στην Κύπρο, ολοκληρώνεται με την συμφωνία ΑΟΖ σήμερα στην περιοχή μας. Όταν λοιπόν οι σύμμαχοι και εταίροι δεν συμβάλλουν στην λύση μιας παράνομης κατοχής και δέχονται την Κύπρο ως διχοτομημένη, συνομιλώντας παράλληλα με τους εισβολείς Τούρκους, σιγά μην βοηθήσουν στην λύση του προβλήματος της ΑΟΖ της Μεσογείου.
200 χρόνια απ’ το 1821, αλλά μου φαίνεται 200 χρόνια υποκρισίας και ολιγωρίας. Δεν μας δόθηκε ούτε η δυνατότητα να δημιουργήσουμε μια περιφερειακά αποκεντρωμένη κοινωνία, όπου ο άνθρωπος θα μπορεί να ελέγχει μάλλον το κοινωνικό του περιβάλλον, παρά να βρίσκεται στο έλεος του.
Στα επόμενα λοιπόν του 2022 χρόνια, ας είμαστε αυτοί που θα σκεφτούν και θα ονειρευτούν, ένα εθνικά δυνατό και ανεξάρτητο κράτος, μια κοινωνία ισχυρή και υπερήφανη, ένα λαό που θα παράγει πολιτισμό και μια οικονομία δυνατή που θα εξυπηρετεί τις εθνικές επιλογές. Ας ονειρευτούμε και ας εργαστούμε! Οι προκλήσεις είναι μπροστά μας!
