Τα άλλοθι του «Λαϊκισμού» και του «Πούτιν» απειλούν την Ευρώπη! Γράφει ο Γιώργος Μαυρωνάς

Οι φετινές προεδρικές εκλογές στη Γαλλία, αποτέλεσαν θέμα αιχμής του επικοινωνιακού συστήματος της ηγεσίας της Ε.Ε, αλλά και της χώρας μας, τόσο πριν, όσο και μετά την 24η Απριλίου, παρότι ο Μακρόν τις κέρδισε με ένα ισχυρό ποσοστό.
Όμως, εκείνο το 41,45% της Λεπέν φαίνεται πως ταρακούνησε και τη Γαλλία και την Ευρώπη, αφού τα μηνύματα που εξέπεμψαν οι εκλογές, γέμισαν σύννεφα τον ευρωπαϊκό ουρανό, λόγω της μεταστροφής μεγάλου ποσοστού ψηφοφόρων στην ακροδεξιά. Και ενώ όλοι περίμεναν ότι η ηγεσία της Ε.Ε. θα προέβαινε, με ψυχραιμία, σε μια βαθιά ανάλυση των κοινωνικών διεργασιών και των αιτίων που ευνοούν την άνοδο της ακροδεξιάς και ωθούν τους λαούς προς αυτήν, έσπευσε -υποκρινόμενη την έκπληκτη- να «χρεώσει» το φαινόμενο, αποκλειστικά, στον ευρωπαϊκό «λαϊκισμό», που απειλεί τη δημοκρατική Ευρώπη!
Αλλά, γιατί, άραγε, μία νίκη του Μακρόν, με 17 μονάδες διαφορά, να προκάλεσε ανησυχία και ταραχή στην ευρωπαϊκή ηγεσία και στους πιστούς ακολούθους της στα κράτη μέλη;
Την απάντηση έδωσαν τα αριθμητικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά της ψήφου των Γάλλων, αλλά και ο ίδιος ο νικητής με τις επινίκιες δηλώσεις του, κατά τις οποίες παραδέχτηκε ότι πολλοί από αυτούς που τον ψήφισαν, δεν το έκαναν γιατί επικρότησαν την πολιτική που εφάρμοσε στη λήξασα θητεία του, αλλά για να πουν «όχι» στη Λεπέν και στην επέλαση της ακροδεξιάς, υποσχόμενος, εμφαντικά, ότι στη νέα θητεία του θα εφαρμόσει ένα «πρόγραμμα κοινωνικής ευαισθησίας και συνοχής»!
Είναι φανερό, ότι πίσω από αυτές τις δηλώσεις κρύβονται τα πραγματικά αίτια της ανόδου της ακροδεξιάς και όχι μόνο οι «πονηρές αλεπούδες» του λαϊκισμού. Όταν ο Μακρόν υπόσχεται να εφαρμόσει, στη νέα θητεία του, «πολιτικές κοινωνικής ευαισθησίας και συνοχής», σημαίνει, απλά, ότι επί πέντε χρόνια εφάρμοσε ένα πρόγραμμα κοινωνικής αναλγησίας και διεύρυνσης των ανισοτήτων! Ένα πρόγραμμα συρρίκνωσης των κοινωνικών κεκτημένων και προκλητικής εύνοιας της επιχειρηματικής και τραπεζικής ολιγαρχίας, που διεύρυνε το χάσμα φτωχών και πλουσίων, προκαλώντας αβεβαιότητα, κοινωνική οργή και αγανάκτηση.
Όμως, ενώ το «ευρωπαϊκό ιερατείο»… δεν πρόλαβε καλά – καλά να συνέλθει από την ταραχή του και να δικαιολογήσει, με το άλλοθι του λαϊκισμού, την έξαρση της ακροδεξιάς στη Γαλλία, έχοντας κατά νου και την εξόχως ενοχλητική περίπτωση της Ουγγαρίας του Όρμπαν, ήρθαν καπάκι να σπείρουν νέα κύματα ανησυχίας, (αλλά, και πάλι, όχι σοβαρού προβληματισμού και ενδελεχούς ανάλυσης), οι περιπτώσεις της Σουηδίας και της Ιταλίας. Στη Σουηδία, το προπύργιο της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη για εκατό χρόνια, μεγάλος νικητής των πρόσφατων εκλογών ανεδείχθη ο ηγέτης της ακροδεξιάς Τζίμι Άκεσον, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι τις Ιταλικές εκλογές της Κυριακής θα τις κερδίσει ο συνασπισμός της Δεξιάς υπό την ηγεσία της ακροδεξιάς Τζόρτζια Μελόνι!
Και σε αυτές τις περιπτώσεις, η ευρωπαϊκή ηγεσία, με περισσή ευκολία, κατονόμασε τον «ένοχο¨. Είναι ο λαϊκισμός! (τον οποίο δεν μπόρεσε να δαμάσει ούτε ο εκλεκτός της Μάριο Ντράγκι)! Καμία νύξη και σοβαρή ανάλυση για το τι πραγματικά ευνοεί την έξαρση της ακροδεξιάς σε χώρες με διαφορετικά πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά πρότυπα.
Πράγματι, ο εφιάλτης της ακροδεξιάς και του ανατρεπτικού ευρω-σκεπτικισμού, εξαπλώνονται απειλητικά, χωρίς να ξέρει κανείς τι διαστάσεις θα πάρει, σε μια κρίσιμη περίοδο για την Ευρώπη, που τα κράτη και οι λαοί ταλανίζονται από τις διαδοχικές κρίσεις της πανδημίας και του Ουκρανικού πολέμου. Μια Ευρώπη, που αμήχανη, αλλά προσκολλημένη σε εφαρμογή δημοσιονομικών περιορισμών και ατελέσφορων πολιτικών, όχι μόνο αδυνατεί να απαντήσει στις ανάγκες των λαών, αλλά επιδεινώνει τις συνθήκες ζωής τους με όσα αποφασίζει και πράττει, καθ υπόδειξη των γραφειοκρατών και τεχνοκρατών των Βρυξελλών και στην περίπτωση του πολέμου, καθ υπαγόρευση των Αμερικανών…! Η στάση της απέναντι στον πόλεμο της Ουκρανίας και η διαχείριση των συνεπειών του, δείχνει μία ηγεσία ανίκανη και κατώτερη των περιστάσεων. Το μείγμα των κυρώσεων στην Ρωσία, που συνεχώς εμπλουτίζεται με νέα μέτρα, δείχνει να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των παραγωγών LNG και πετρελαίου, (βλ. ΗΠΑ, χώρες του Κόλπου, κ.α.), χωρίς να εξασφαλίζει την ενεργειακή της επάρκεια. Την ίδια ώρα, οι πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας και ορυκτών καυσίμων, αισχροκερδούν, σε βάρος των καταναλωτών. Οι τιμές καυσίμων και ρεύματος στραγγαλίζουν νοικοκυρά και επιχειρήσεις και επιβαρύνουν υπέρογκα όλη την παραγωγική αλυσίδα των κρατών.
Στην ουσία, τα μέτρα τιμωρίας της Ρωσίας, επιστρέφουν πίσω στη Ευρώπη, με ενεργειακή ανεπάρκεια, ακρίβεια και πληθωρισμό, αβεβαιότητα και αγωνία, καθώς εκατομμύρια Ευρωπαίων αδυνατούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους για τρόφιμα και καύσιμα, εν όψει μάλιστα και ενός χειμώνα ιδιαίτερα βαρύ! Και τι δείχνουν όλα αυτά; Μία ηγεσία, χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας των λαών που εκπροσωπεί και παντελώς απροετοίμαστη να διαχειριστεί μία μεγάλη γεωπολιτική σύγκρουση και τα παράγωγά της. Δείχνει, επίσης, ότι πίσω από τις επιλογές της κρύβονται τεράστια συμφέροντα με τα οποία αδυνατεί ΄΄η δεν θέλει να έρθει σε ρήξη!
Η, σε κάθε περίπτωση, στρεβλή αντίδραση των λαών, έτσι όπως εκφράζεται με τη στροφή τους στην ακροδεξιά, δείχνει ότι, αν δεν υπάρξουν δομικές αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί η Ε.Ε και δεν αναθεωρηθούν οι πολιτικές της που συνθλίβουν τις κοινωνίες και λαβώνουν την ήδη «ανάπηρη» ευρωπαϊκή ιδέα, τότε, θα απειληθεί σοβαρά η συνοχή της και θα έρθουν κοινωνικές εκρήξεις, με απρόβλεπτες συνέπειες.
Τούτων δοθέντων, δεν μπορεί για την ακροδεξιά να φταίει μόνο ο λαϊκισμός, ούτε για όλα τα δεινά της ενεργειακής και επισιτιστικής κρίσης, με τα οποία δοκιμάζονται οι λαοί, και τα οποία θα ενταθούν το επόμενο διάστημα, να φταίει μόνο ο Πούτιν. Οι ευθύνες της ίδιας είναι καθοριστικές και για τη μία και για την άλλη περίπτωση.
Συμπερασματικά, από την Ευρώπη λείπουν σήμερα οι ηγετικές φυσιογνωμίες που θα κινούνταν στο πνεύμα των οραματιστών ιδρυτών της, για μια Ευρώπη των λαών, της ισονομίας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης και της ευημερίας, μέσα από την πολιτική και οικονομική συνεργασία τους, κρατώντας αναλλοίωτα τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, τη γλώσσα και την πολιτιστική ταυτότητα του καθενός τους!
Η Ευρώπη του Μπλέρ, του Σρέντερ, της Μέρκελ και του Σόϊμπλε, η Ευρώπη της λιτότητας και των ποσοστώσεων, των φτωχών και των πλουσίων, των δύο και τριών ταχυτήτων, η Ευρώπη των ιδιωτικοποιήσεων όλων των δομών κοινής ωφέλειας, στο όνομα των αγορών και της παγκοσμιοποίησης, η Ευρώπη των δημοσιονομικών κανόνων και της ζωής με επιδόματα δεν έχει μέλλον. Ούτε οικονομικό, ούτε και πολιτικό.
Όσο πιο έγκαιρα το συνειδητοποιήσει το διευθυντήριό της και οι ηγετίσκοι που το απαρτίζουν, τόσο το καλύτερο για την ίδια. «Οι καιροί ου μενετοί»!
Οι κοινωνίες ήδη «βράζουν»… και το πότε θα εκραγεί το «καζάνι» της δυσαρέσκειας, της απογοήτευσης και της οργής, ουδείς μπορεί να προβλέψει. Το βέβαιο είναι ότι αν δεν βρεθεί τρόπος εκτόνωσης, η έκρηξη δεν θα αργήσει. Και θα είναι οδυνηρή!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *