Α! Διεθνές Φεστιβάλ: Παντελώς άσχετοι με την κερκυραϊκή πραγματικότητα. Γράφει ο Σπύρος Ρίκος
Προφανώς οι άνθρωποι γνωρίζουν τη δουλειά τους, επαγγελματίες είναι και ξέρουν πώς να «στήνουν» καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Εγώ δεν έχω την επάρκεια να τους κρίνω και δεν τους κρίνω. Αν μιλούσαμε για πολιτική, για ποδόσφαιρο, μπάσκετ και κολύμπι θέλω να πιστεύω ότι θα είχα να πω κάποια πράγματα. Αλλά και για πολιτιστικά θέματα μπορεί να έχω ενδεχομένως το δικαίωμα να εκφέρω μια άποψη, δικαίωμα που μου το δίνουν οι προσλαμβάνουσες που έχω, παρακολουθώντας αρκετές πολιτιστικές εκδηλώσεις αλλά και συμμετέχοντας σε αρκετές συζητήσεις. Καλά για το Δήμο δεν λέω κάτι γιατί είναι «αλλού για αλλού…».
Λέω λοιπόν για το Α! Διεθνές φεστιβάλ ότι σύμφωνα με όσα έχουμε διαβάσει για το αρχικό σχέδιο της Ο.Χ.Ε για το Α! Διεθνές Φεστιβάλ, μέχρι τώρα αφίσταται από το πνεύμα των εμπνευστών του Φεστιβάλ, αδικώντας το, γιατί δυστυχώς δεν έχουν αξιοποιήσει το πολιτιστικό και ιστορικό απόθεμα του τόπου. Αποτέλεσμα αυτού είναι, όχι μόνο το Φεστιβάλ να είναι μονοεπίπεδο, αλλά να έχει απεμπολήσει τα πλεονεκτήματα της διεύρυνσης και εκβάθυνσης του, που θα του προσέδιδαν και ποιοτικά χαρακτηριστικά και θα «ακουμπούσαν» το αρχικό σχέδιο. Θα έλεγα ότι χάνουμε μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, να μην είμαστε μόνο θεματοφύλακες μιας πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά θεματοφύλακες μιας βιωματικής σχέσης, η οποία μπορεί να αποκαλύψει την διευρωπαϊκή ταυτότητα της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, διατηρώντας πάντα τα εθνικά μας χαρακτηριστικά.
Εξηγούμαι. Υπάρχουν κατά την άποψη μου τρία ιστορικά γεγονότα, που οφείλουμε να αναδείξουμε μέσα από μια πολιτική πολιτισμού τα διαχρονικά χαρακτηριστικά, μιας νέας αυτοσυνειδησίας του τόπου μας, με το χθες, το σήμερα και το μέλλον. Και το υποστηρίζω αυτό γιατί πεποίθηση μου είναι ότι το νέο αναπτυξιακό μοντέλο του τόπου μας, πρέπει να στηριχτεί στον πολιτισμό και στην ιστορία μας.
Παράδειγμα πρώτο. Μεθαύριο 13 προς 14 Σεπτεμβρίου του 1943 χάθηκε η ψυχή της Κέρκυρας στις στάχτες των ερειπίων από τις εμπρηστικές βόμβες των Ναζί. Μετά από εκείνον τον βομβαρδισμό η Κέρκυρα δεν είναι πια η ίδια και αυτό το γεγονός οφείλουμε να μην το ξεπερνάμε σαν μια ακόμα ημερομηνία στο ημερολόγιο. Ούτε με ρεβανσιστικά συναισθήματα και αντανακλαστικά, κάθε άλλο. Η ιστορία πρέπει να διδάσκει και όχι τιμωρεί. Δεν είναι «τιμωρός» η ιστορία, ούτε θα πρέπει να εκλαμβάνεται έτσι. Το 2009 είχαμε κάνει μια εκδήλωση και είχαν συγκεντρωθεί πολλοί συμπολίτες μας και ο τότε Δήμαρχος ο Σωτήρης Μικάλεφ και είχαμε συγκεντρώσει υπογραφές ζητώντας, με πορεία στο Γερμανικό προξενείο, από τη Γερμανία να «διορθώσει» αυτή την ανορθογραφία στο πλαίσιο πια της Ενωμένης Ευρώπης. Στο ίδιο πνεύμα, λίγα χρόνια αργότερα, το ΔΗΠΕΘΕ είχε κάνει μια σειρά από εκδηλώσεις σε διάφορες γειτονιές της πόλης που είχαν πληγεί στη διάρκεια αυτού του βομβαρδισμού. Φέτος χάνουμε μια ευκαιρία να αναδείξουμε με ποιοτικές εκδηλώσεις αυτό το γεγονός και παράλληλα να ξαναθυμίσουμε το αίτημα μας, γιατί πλέον υπάρχει εξέλιξη. Πριν από δυο μήνες περίπου όταν είχε συναντηθεί στην Αθήνα ο Έλληνας ΥΠΕΞ, ο συμπατριώτης μας Νίκος Δένδιας με την Γερμανίδα ομόλογο του, έθεσε το αίτημα των Γερμανικών αποζημιώσεων και η Γερμανίδα ΥΠΕΞ άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο, αντί για αποζημιώσεις να συμβάλλουν στην αποκατάσταση περιοχών που επλήγησαν από τους Ναζί. Αυτά ο Δήμος όφειλε να τα γνωρίζει και να σχεδιάζει, για να κερδίσει κάθε ευκαιρία που του δίνεται. Αλλά θα μου πεις, εδώ δεν μπορούν να κάνουν άλλα πιο απλά πράγματα. Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό το γεγονός, δηλαδή του εμπρησμού της Κέρκυρας το 1943, πρέπει να αναδεικνύεται κάθε χρόνο με σοβαρές υψηλού επιπέδου εκδηλώσεις.
Παράδειγμα δεύτερον. Το 2007 είχα βρει στο μουσείο του Κάρλο Γκολντόνι στη Βενετία ντοκουμέντα (κάτι σαν προγράμματα) που τον συνέδεαν με παραστάσεις που είχε ανεβάσει στο Σαν Τζάκομο. Λίγες μέρες αφού επέστρεψα είχε επισκεφθεί τη Βενετία ο τότε Δήμαρχος ο Σωτήρης Μικάλεφ με τον αείμνηστο Σπύρο Μανωλάτο. Τον ενημέρωσα και του είπα να μιλήσει στους Βενετούς. Όντως εντυπωσιάστηκαν ότι υπήρχε το θέατρο που είχε ανεβάσει παραστάσεις ο Κάρλο Γκολντόνι και είχαν σχεδιάσει κάποιες συνεργασίες που δυστυχώς δεν προχώρησαν. Να λοιπόν μια ευκαιρία να το επαναφέρουμε το θέμα, γιατί πολιτισμός σημαίνει συνέργειες.
Και ένα τρίτο παράδειγμα – πρόταση. Θα έλεγα μια πρόταση «δυο σε ένα». Το 2023 ο Σύνδεσμος Παικτών Ζατρικίου συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής. Είναι ο πρώτος σκακιστικός σύλλογος της χώρας. Στο πλαίσιο αυτών των εκδηλώσεων θα μπορούσαμε με την ευκαιρία των εκδηλώσεων της 11η Αυγούστου για την πολιορκία της Κέρκυρας από τους Οθωμανούς, ένα ιστορικό γεγονός πανευρωπαϊκής σημασίας που δεν το έχουμε αναδείξει, θα μπορούσαμε, στη Κάτω Πλατεία θα πρότεινα να κάναμε την «αναπαράσταση» της πολιορκίας σε μια τεράστια σκακιέρα είτε ψηφιακή, είτε από εύχρηστο υλικό, με πιόνια με στολές εποχής σε ένα μουσικοχορευτικό event.
Υπάρχουν πολλές προτάσεις αλλά αρκεί για σήμερα.
