Ξανά «χρυσή» η Ντρισμπιώτη στο Μόναχο!
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έκανε το double στο βάδην, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Μονάχου κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο μετά το αγώνισμα των 35 χλμ και σε αυτό των 20 χλμ. κάνοντας ότι ξανά ποτέ κανείς στην ιστορία του αθλήματος!
Η Καρδιτσιώτισσα πρωταθλήτρια στα 38 της χρόνια αφήνει άφωνη την Ευρώπη τερματίζοντας σε 1:29.03 και πανηγυρίζοντας το δεύτερο χρυσό μετάλλιο στη διοργάνωση.
Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια δεν ακολούθησε την επιτυχημένη τακτική που εφάρμοσε στον αγώνα των 35 χλμ., όπου από την αρχή προπορευόταν. Θέλοντας να αξιολογήσει τις δυνάμεις της έμεινε προσκολλημένη στο κυρίως γκρουπ και έκανε την επίθεση της στα τελευταία δύο χιλιόμετρα.
Την ώρα που οι αντίπαλες της έδειχναν να έχουν μείνει από δυνάμεις η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη βρήκε καινούριες δυνάμεις και επιτέθηκε, χωρίς καμία να είναι ικανή να την ακολουθήσει.
Δεύτερη τερμάτισε η Πολωνή Καταρζίνα Ζβιζντιέμπλο με 1:29.20 και τρίτη η Γερμανίδα Σάσκια Φάιγκε με 1:29.25.
Η έτερη Ελληνίδα, Χριστίνα Παπαδοπούλου πέρασε 12η τη γραμμή του τερματισμού, με χρόνο 1:35.19.
Έχει αξία το γεγονός ότι μετά την κατάκτηση του χρυσού στα 35χλμ ο προπονητής της Ναπολέων Κεφαλόπουλος στις δηλώσεις του είχε τονίσει ότι η Αντιγόνη θα έπρεπε να ξεκουραστεί και να πάρει ένα ρεπό, όμως η Αντιγόνη φαίνεται πώς είχε άλλη άποψη. Όχι μόνο αγωνίστηκε αλλά πραγματοποίησε μία εξωφρενική εμφάνιση, γράφοντας το όνομα της με χρυσά γράμματα στην ιστορία του αγωνίσματος.
Με την εμφάνιση της η Ντρισμπιώτη αποδεικνύει με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι η βιολογική ηλικία είναι απλώς ένας αριθμός και ότι η επιμονή και η σκληρή δουλειά είναι ο οδηγός για να επιτύχεις όλα όσα έχεις ονειρευτεί.
Κάποτε αμφισβητήθηκε, τα παράτησε, όμως οι δυσκολίες την έκαναν δυνατότερη και επέστρεψε για να αναγκάσει άπαντες να υποκλιθούν στο μεγαλείο της!
Όση ώρα περίμενε υπομονετικά για να ανέβει στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, η Ελληνίδα δις πρωταθλήτρια Ευρώπης άκουγε να φωνάζουν ρυθμικά το όνομα της «Α-ντι-γό-νη, Α-ντι-γό-νη», ενώ κατευθυνόμενη προς αυτό μοίραζε φιλιά στα μέλη της ελληνικής αποστολής, τα οποία από την εξέδρα την αποθέωναν κραδαίνοντας μία τεράστια ελληνική σημαία.
Και αμέσως μετά ήρθε η ώρα ανάκρουσης του εθνικού ύμνου και τα δάκρυα χαράς που κυλούσαν στον πρόσωπο της. Δάκρυα κάθαρσης σε έναν αγώνα ζωής που άρχισε να δικαιώνεται με πολλά χρόνια καθυστέρηση. Αλλά το καλό πράγμα αργεί να γίνει, έτσι δεν λένε…
ΠΗΓΗ:sdna.gr
