Μήνυμα Γιώργου Μαχειμάρη για τον Δεκαπενταύγουστο

Σήμερα είναι η μέση του Αυγούστου:… η ημέρα η σημαδιακή, που ο θάνατος της ανάπαυσης απ την οδύνη γίνεται γιορτή καταμεσής στον ήλιο του καλοκαιριού. Και στρώνεται κάτω από δέντρα το λευκό τραπεζομάντηλο και οι κεντητές πετσέτες, σε μεσημεριανά τραπέζια, που ζεσταίνουν τις καρδιές. Και ιστορίες από τα παλιά, γέλια, λιακάδα.

Η Παναγία, η μάνα του Χριστού, η Μαρία, δεν εννοείται και δεν βιώνεται μόνον ως ένα πανίερο λατρευτικό πρόσωπο αλλά ως κάτι πολύ οικείο, φιλικό, προσεγγίσιμο για τον μέσο άνθρωπο. Είναι η μάνα που μεγαλώνει ένα παιδί, η μάνα που πονά για τα μαρτύριά του, και η τραγική μάννα που σπαράζει την ώρα του μεγάλου πένθους. Γίνεται λοιπόν μια καθημερινή, συνηθισμένη μάνα της ζωής, χωρίς να χάνει μέσα στην ψυχή την ιερή της υπόσταση.

Η Αγία Νύμφη είναι ένα κομμάτι απ’ τη ζωή μας, η Μεγάλη μητέρα που νιώθουμε ότι μας προστατεύει. Σε καμιά εικόνα απανταχού της οικουμένης δεν έχουν χυθεί τόσο αυθεντικά, ατέλειωτα δάκρυα από μάτια θνητών, όσο μπροστά στις εικόνες της Παναγίας. Στον παραμικρό φόβο, απειλή, κίνδυνο, σε μια μεγάλη λαχτάρα, θεομηνία, συμφορά, τα ανθρώπινα χείλη την επικαλούνται αυτομάτως σαν το προσφιλέστερο ιερό αλλά όχι μακρινό, μα δικό τους, οικείο, κοντινό τους πρόσωπο, σαν δική τους, δική μας, μάνα, για να μεσολαβήσει ή να αποτρέψει την φορά των γεγονότων.

Και κει που δυσκολεύονται τα λόγια των θνητών, μόνο οι ποιητές έχουν τις λέξεις…
Ο Γιάννης Ρίτσος τη παρακαλεί να έρθει, ως απελευθερώτρια των δεινών με τους παρακάτω παραστατικούς στίχους από τη Ρωμιοσύνη.
“Ἔλα κυρὰ μὲ τ᾿ ἁρμυρὰ ματόκλαδα, μὲ φλωροκαπνισμένο χέρι
ἀπὸ τὴν ἔγνοια τοῦ φτωχοῦ κι ἀπ᾿ τὰ πολλὰ τὰ χρόνια -…..
Ἔλα κυρὰ ποὺ τὰ χρυσὰ κλωσσᾶς αὐγὰ τοῦ κεραυνοῦ –
πότε μία μέρα θαλασσιὰ θὰ βγάλεις τὸ τσεμπέρι καὶ θὰ πάρεις πάλι τ᾿ ἄρματα….
νὰ σπάσει ρόιδι ὁ ἥλιος στὴν ἀλατζαδένια σου ποδιὰ
νὰ τὸν μοιράσεις μόνη σου σπυρί-σπυρὶ στὰ δώδεκα ὀρφανά σου…»
Ο Οδυσσέας Ελύτης τη καλεί να φωτίσει ..
«Έλα Κυρά και Παναγιά, με τ’ αναμμένα σου κεριά
Δώσε το φως το δυνατό, στον Ήλιο και στο Θάνατο»
Απελπισμένη, φτωχή μάνα προσφεύγει στην εικόνα της Παναγίας Φανερωμένης εκλιπαρώντας για την σωτηρία του παιδιού της στο ποίημα του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη.
«Κυρά Φανερωμένη μου, παρηγοριά του κόσμου, βόηθα με την πανόρφανη! Τ’ άγιο σου χέρι δος μου για ν’ ανεβώ στο βράχο σου! Δεν ήλθες ψες το βράδυ ωσάν αχτίδ’ ανέλπιστη στο μαύρο μου τον Άδη, κι εσφόγγισες το δάκρυ μου και μούπες συ, Κυρά μου, να πάρω το παιδάκι μου στην έρημη αγκαλιά μου και να το φέρω να το ιδείς;…Παρθένε, βοήθησέ με… Τα γόνατά μου εδείλιασαν…κατέβα, πρόφθασέ με…».
Στη «ΔΕΗΣΗ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ» ο Ματθαίος Μουντές την παρακαλεί…» Μάζεψε πάλι εκ περάτων τα μηνύματα της χαράς, φόρτωσέ τα πάνω σε δειλινές καμπάνες, που σημαίνουν την Παράκληση και φέρτα να τα καρφώσεις στεφάνι στην πόρτα μας.»
Όμως, δε ξέρω να ταιριάξω ποίημα με το δράμα της μητέρας που το προσφυγόπουλο κοριτσάκι της τσιμπημένο από μια σφήκα « κοιμάται ξέσκεπο» και βρέχεται στα κρύα νερά του Έβρου που σήκωσε πιότερο νερό αφότου έσμιξαν και τα δάκρυα της μάνας της… ούτε και για τις γυναίκες –μάνες-κορίτσια που τόσο άδικα χάθηκαν το προηγούμενο διάστημα…

Εμείς ας επικαλεστούμε τη χάρη της , όπως ο καθένας το εννοεί, άλλοι από έθιμο, ανάμνηση και νοσταλγία της γιορτής των παιδικών χρόνων, άλλοι από συνήθεια, άλλοι από ανάγκη ,άλλοι από βαθειά πίστη και ευγνωμοσύνη.

Μέσα από την καρδιά μου μοιράζομαι μαζί σας μια ευχή «νόνας από τ’ Αγύρου»… «Από σήμερα να ξεκινήσει ο ύπνος της όποιας δυσκολίας σου και τσου κόρφους του σπιτιού σου να πνέει πάντα ο άνεμος της Παναγίας με εκατόφυλλες ευχές» …με εξήγηση από την ίδια…. Όλα στη ζωή σας να κυλούν αρμονικά και ποθητά… με υγεία . Και ο άνεμος της Παναγίας ….… να γεμίζει το σπίτι και να «σκεπάζει» την οικογένεια σας…. άσπιλος, αμόλυντος, άφθορος, δυνατός, γαλήνιος, άχραντος με κείνο το «θεόνυμφε» που υπόσχεται δόξες –πρόοδο… εκατόφυλλες οι ευχές.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ.
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΟΛΑ.