Σαν σήμερα… Γράφει ο Ιωάννης Ρεβύθης

Απόγευμα της ίδιας μέρας, ξεκίνησα ποδαράτα βεβαίως, που να βρεθούν άλλωστε λεφτά για taxi απο την Παλιά Κοκκινιά, δίπλα στα σίδερα της Θηβών που έμενα, με κατεύθυνση τον σταθμό του ηλεκτρικού του Ν.Φαληρου.

Περπατώντας στήν Αγίου Ελευθέριου, πασχιζα να βρω καποιο μέρος να προφυλακτώ λιγο απο την αφόρητη ζέστη και τις ακτίνες του ήλιου. Η άσφαλτος κυριολεκτικά έκαιγε και οι τοίχοι λειτουργούσαν ως θερμοπομποί. Πολύ λιγοι κυκλοφορούσαν στους δρόμους, και μόνο κάποιοι λιγοστοί στεκόταν εξω απο τη στάση του Τηγανελου.

Παρέμενε κλειστή λόγω του καλοκαιριού η διάσημη αυτή ρεμπετοταβέρνα. Θα άνοιγε όπως κάθε χρόνο στα μέσα του Σεπτέμβρη, έγραφε στο ανορθόγραφο χαρτόνι που ήταν κολλημένο στην πόρτα. Ανυπομονούσα να πάω να ακούσω αυτούς τους αυθεντικούς ρεμπέτες κι ας θύμιζε το μαγαζί το “σεράι” του καραγκιόζη με τη λαμαρινένια σκεπή και τις ψάθινες έτοιμες να διαλυθούν καρέκλες.

Περνώντας την Πειραιώς, απέναντι κοντά στην Ελαΐς, διέκρινα οτι κάτι ασυνήθιστο συνέβαινε. Στα φανάρια έβλεπα οδηγούς να ανοίγουν τα παράθυρα των αυτοκινήτων να μιλάνε έντονα και στη συνέχεια να πατάνε γκάζι και να φεύγουν κορνάροντας χωρίς λόγο και αιτία.

Απο την τότε ΥΕΝΕΔ, το κανάλι του στρατού οπως το λέγαμε οι πληροφορίες που είχαμε ήταν συγκεχυμένες. Ξέραμε αρκετά για την Κύπρο, αλλά τα επίσημα ΜΜΕ, εφημερίδες και περιοδικά δεν είχαν την δυνατότητα λόγω λογοκρισίας για αξιόπιστη ενημέρωση.

Σκεφτόμουν, ότι λίγες μέρες πριν είχα δει στην πλατεία Εξαρχείων κάτι αφίσες που δεν τις καταλάβαινα.

Στην αφίσα υπήρχε η φωτογραφία του Αρχιεπίσκοπου Μακαρίου και από κάτω κείμενο πού σχεδόν τον παρουσίαζε ως προδότη.

Δεν καταλάβαινα γιατί τον παρουσίαζε στην αφίσα ως προδότη αλλά όταν ρώτησα έναν γνωστό μου στο καφενείο στα Καμινια, αυτός με ύφος συνωμοτικό, αλλά από άνθρωπο που “κατέχει” το θέμα με αποστόμωσε.

– Καλά του κάνανε. Είναι Κομμουνιστής και δεν θέλει την Ένωση.

Ήξερα ότι είχε γίνει η επέμβαση των Τούρκων στην Κύπρο, το ραδιόφωνο και τηλεόραση ολη μέρα ειχαν εμβατήρια αλλα το μονο που μαθαίναμε ηταν οτι ο στρατός μας μάχεται γενναία και οτι είχαμε ριξει “του κόσμου” τα αεροπλάνα.

Οι ειδήσεις που έφταναν στά αυτιά μας ήταν συγκεχυμένες και περίεργες.

Ήξερα οτι είχε ξεκινήσει η επιστράτευση αλλά αυτα που μάθαινα δεν ειχαν σχέση με οσα ειχα διαβάσει για τον ενθουσιασμό των στρατιωτών μας στο πόλεμο του 40.

Από το μεσημέρι κυκλοφορούσε έντονα στα καφενεία, και απο στόμα σε στόμα, οτι γίνονται πολιτικές ζυμώσεις και πολιτικές συζητήσεις μεταξύ των Στρατηγών που κυβερνούσαν και των πολιτικών, αλλά τι να πιστέψεις.

Περνούσα κάτω από το γήπεδο Καραϊσκάκη, με τίς άδειες εξέδρες και σκεφτόμουν πότε θα αρχίσουν τα φιλικά παιχνίδια να ξαναδώ το Δεληκαρη το Γιουτσο και τον Γκαιτατζή.

Εκεί καθώς κατέβαινα στην υπογεια διάβαση για να βγάλω εισιτήρια έβλεπα πολύ κόσμο ασυνήθιστα για αυτή την ώρα να ανεβοκατεβαίνει τις σκάλες σχεδόν αναστατωμένος.

Προχωρώ και ξαφνικά βλέπω τα περίπτερα έξω απο τον σταθμό, γεμάτα με την απαγορευμένη τότε Βραδυνή έχοντας στην πρώτη σελίδα την φωτογραφία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και με τεράστια γράμματα τον τίτλο “Ε ρ χ ε τ α ι”..

Πάνω στο υπόστεγο στον σταθμό του ηλεκτρικού “χαμός” απο κίνηση.

Κόσμος πολύς έμπαινε στο ηλεκτρικό. Πολλοι μάλιστα χωρίς εισιτήριο.

Μπήκα κι εγω στριμωγμένος, βρέθηκα σε μια γωνιά του βαγονιού και ταξίδευα χωρίς να ξέρω ουτε που θελω να πάω ουτε και γιατί.

Ένας άλλος που ήταν κολλημένος πάνω μου σαν βδέλλα κάποια στιγμή, φωνάζοντας για να καλύψει τον διαολεμένο θόρυβο που έκαναν οι σιδερένιες ρόδες πάνω στις ράγες με ρωτά:

– Κι εσύ στην Ομόνοια πας;

– Ναι του απαντώ χωρίς να το σκεφτώ.

Φθάσαμε στην Ομόνοια και το “περίεργο” που αμέσως εντόπισα ηταν οτι στις εξόδους αυτη τη φορά δεν διέκρινα τους αστυνομικούς που καθε φορά βρισκόταν εκεί.

Έξω απο το ΝΕΟΝ το γνωστό καφενειο, πιο γνωστό σε μένα ως σκακιστικό στέκι, ήταν μαζεμένοι 100δες άνθρωποι.

Απέναντι έβλεπα πλήθος κόσμου που όπως μου έλεγαν είχε κατέβει στους δρόμους για να πανηγυρίσει το τέλος της δικτατορίας και τον ερχομό του Κωνσταντίνου Καραμανλή.

Απο τους έντονους πανηγυρισμούς, και απο τον κόσμο που συνέρρεε στην Ομόνοια συνειδητοποίησα οτι είχε έλθει η πτώση της χούντας.

Αυτό που δεν κατάλαβαινα κι ας πανηγύριζα τότε τον ερχομό του, ήταν γιατί ο Καραμανλής συμβόλιζε την Δημοκρατία και το τέλος της δικτατορίας.

Βλέπετε τα γεγονότα του 65 και η φυγή του στο εξωτερικό είχαν σημαδέψει την εικόνα του, στους νέους της εποχής μου.

Πέρασαν αρκετά χρονια για να αλλάξω την μεχρι τότε αρνητικη εικόνα που είχα σχηματίσει για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σε θετική σε βαθμό που κάποια στιγμή …να τον θαυμάζω