ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Με τον τίτλο Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ ο π.Υπουργος Ευάγγελος Αντώναρος περιγραφει την περιπέτεια που εζησε ως ασθενής του covid-19. Γραφει στο προσωπικό του λιγαριασμο στο φβ:
Εδώ κλείνει η (αναπόφευκτη) συνάντηση μου με τον κόβιντ.
Ελπίζω οριστικά. Και ανώδυνα από τώρα και στο εξής.
Αν κι όχι χωρίς συνέπειες.
Από τη στιγμή που βγήκα από το νοσοκομείο δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου.
“Πιέζομαι” να κινηθώ και να περπατήσω μετά από τοσες μέρες κατάκλισης και υποχρεωτικής οκνηρίας.
Αλλά οι δυνάμεις λιγοστές. Η εξάντληση απερίγραπτα μεγάλη.
Η τάση για βαθύ ύπνο, σχεδόν σε μορφή λήθαργου, τεράστια.
Έχω λοιπόν, όπως καταλαβαίνω, δρόμο ακόμη μπροστά μου. Και αρκετές εξετάσεις που μου έχουν συνταγογραφηθεί.
Αλλά αυτά είναι τα…απόνερα. Ε, που θα πάνε. Θα ξεπεραστούν.
Η διαδρομή μέχρις εδώ και η έξοδος ήταν η μεγάλη δυσκολία. Βουνό αβεβαιότητας.
Μπορεί για τους πολλούς να φαίνεται μια απλή γριπούλα. Να την περνάνε έτσι. Και να νομίζουν πως την άφησαν πίσω τους. Και τους άφησε πίσω της.
Για μένα, και για πολλούς άλλους, δεν ήταν.
Δύσκολη μάχη με συμπτώματα, εν μέρει βαρειά κι επίμονα.
Το αποτέλεσμα για πάνω από 30.300 συμπολίτες μας, δυστυχώς, μοιραίο..
Οι άλλοι που νοσήσαμε βαρειά θα δούμε, σε βαθος χρόνου, αν και τι συνέπειες η “κουσούρια” μας άφησε αυτή η συνάντηση.
Χτυπημένος από την ασθένεια στο αγαπημένο μου, αλλά μικρό νησί, την Πάτμο, είχα την τύχη να βρεθω, με σχεδόν μυθιστορηματικό τρόπο, σ’ ένα απο τα καλύτερα νοσηλευτικά ιδρύματα της χώρας. Το πανεπιστημιακό νοσοκομείο ΠΑΓΝΗ στο Ηράκλειο Κρήτης.
Από την πρώτη στιγμή που έγινε η εισαγωγή μου, το περασμένο Σάββατο τις πρώτες πρωινές ώρες, η νοσηλεία μου υποδειγματική. Γιατροί και νοσηλευτές, αν και κουρασμένοι και εξουθενωμένοι ( σχεδόν όλοι έχουν εδώ και δυόμιση χρόνια να πάρουν μια βδομάδα άδεια) αφοσιωμενοι στο καθήκον τους. Που δεν είναι εύκολο. Πολλοί ασθενείς μεγάλης ηλικίας. Με
δυσκολία ίσως να αντιληφθούν τη σοβαρότητα της κατάστασης. Δύσκολα να ανταποκριθούν σε οδηγίες. Και μάλιστα σ’ ένα περιβάλλον “αποστειρωμένο” από την απαραίτητη συγγενική και φιλική φροντίδα που χρειαζόμαστε όλοι μας, ειδικά τις δύσκολες στιγμές. Οι επισκέψεις απλά απαγορεύονται. Χωρίς καμμία εξαίρεση. Το τμήμα κοβιντ του νοσοκομείου αποκομμένο από τα υπόλοιπα. Ο ιός, βλέπετε, το ξαναλέω, δεν παίζει.
Γιατροι και νοσηλευτές ”μουλιάζουν” στην κυριολεξία μέσα στις ειδικές γαλάζιες προστατευτικές φόρμες. Κινούνται βιαστικά κι αποφασιστικά πάνω κάτω. Να τσεκαρουν τα πάντα. Αν ο κορεσμός του οξυγόνου (κρίσιμο!) εχει επανελθει σε κανονικά επίπεδα κι είναι ο ενδεδειγμένος. Αν έχει πέσει ο πυρετός. Αν η λειτουργία του αναπνευστικού συστήματος αποκαθίσταται, σταδιακά έστω. Αν αν αν…τόσα πολλά αν. Αιμολήψίες, θερμομετρήσεις, μικρά κυπελακια με χαπάκια και ταμπλέτες διαφόρων χρωμάτων. Τα φιαλίδια με τους ορούς (που περιέχουν ό,τι φάρμακο κι αντιβιοτικό μπορεί να διανοηθεί κανείς) στην οροστήλη και τα φάρμακα συνεχώς εκεί.. Ο οργανισμός συνδεδεμένος με πολλά καλώδια που καταλήγουν σ’ ενα γερμανικής κατασκευής μόνιτορ που “σφυρίζει” κι αντιδρά με ήχους σε διαφορετικά οξείς τόνους ανάλογα με το τι καταγράφει. Τα χέρια τρυπημένα σχεδόν παντού για “πεταλούδες” και μελανιασμένα όταν οι φλέβες είναι δυσεύρετες σαν και τις δικές μου.
Ευχαριστώ όλες και όλους που με φρόντισαν. Με ενδιαφέρον, έγνοια και επαγγελματισμό.
Τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες που ήταν 24 ώρες τη μερα στο πλευρό όλων μας.
Τους γιατρούς — γυναίκες και άνδρες — που έσκυψαν πάνω μου από την πρώτη στιγμή και μ’ έκαναν καλά υπό την επίβλεψη του καθηγητή Διαμαντή Κοφτερίδη. Όλο το βοηθητικό προσωπικό. Και φυσικά τη διοίκηση του ΠΑΓΝΗ.
