Η χαμένη τιμή του πολιτικού νοήματος

Η χαμένη τιμη του πολιτικού νοήματος.

Εδω και τρείς περίπου δεκαετίες, δηλαδή απο την δεκαετία του ’90( απο την πτώση του τείχους του Βερολίνου)ως σήμερα, παρατηρούμε μια σταδιακή αλλα αύξουσα πορεία διάστασης της Πολιτικής γλώσσας ανάμεσα στην ουσία και την χρήση των λέξεων κυρίως. Άλλα δηλαδή λένε κι υπόσχονται και μάλιστα προεκλογικά κι άλλα κάνουν στην πράξη, κυρίως μετεκλογικά. Το φαινόμενο αυτό ήταν σύνηθες στις χώρες του Νότου. Τώρα εχει απλωθεί σ’όλη την Ευρώπη και στον Δυτικό κόσμο, όπου τα λόγια συνήθιζαν να ισοδυναμούν στην πράξη με το νόημα τους. Έτσι βιώνουμε πλέον το φαινόμενο των λεξεων-ready made, δηλαδή, των προκατασκευασμένων εννοιών που χρησιμοποιούνται σαν είναι οροι ,όπως οι όροι πώλησης στα σουπερμάρκετ. Πχ. Φράσεις όπως ” να ζουμε μαζί “, “ισλαμοφοβια”, “ισλαμοαριστερισμος”, “ισοκρατια”κλπ, είναι πλέον γνωστά κλισέ. Πολλοί μάλιστα τις χρησιμοποιούν δίχως να γνωρίζουν τι σημαίνουν. Γιατί γίνεται αυτο;
Απο τοτε ,κυρίως με την παγκοσμιοποίηση, που,αγορά κι επικοινωνία άρχισαν να είναι ισότιμοι ως κυρίαρχοι του πολιτικού παιχνιδιού, η πολιτική άρχισε να παίρνει τις διαστάσεις ενος γεγονότος της αγοραστικής κι επικοινωνιακής δύναμης. Με αποτέλεσμα οροι-ready made , να χρησιμοποιούνται στο πολιτικό λεξιλόγιο, αποσκοπώντας την γητευση η αν θέλετε την αποπλάνηση του κοινού. Πρόκειται για παιχνίδι μιας τεχνητής γοητείας. Λεμε ο,τι θα γοητεύσει. Κι ας μην εχει πραγματικό νόημα. Κι ας γίνεται αποπλάνηση. Αλλωστε στο πολιτικό παιχνίδι που μετρούν πλέον δύναμη, αγορά κι επικοινωνία, το πολιτικό νόημα δεν έχει και τόση αξία. Αυτο που μετρά είναι η επιβολή, η ισχύς, με τον α η β τροπο. Η ηθική έχει τελειώσει.
Συνεπώς κάθε εξουσία χρησιμοποιει ενα ready made λεξιλόγιο, μιας πολιτικής βιομηχανίας, για να κυριαρχήσει. Δηλαδή να κλέψει τους ψήφους των πολιτών και να κυβερνήσει. Κι ας κάνει το αντίθετο με ο,τι αρχικά υποσχέθηκε.
Αυτο όμως το γεγονός της αποπλάνησης οδηγεί σε άδειασμα της γλώσσας απο το νόημα της. Έτσι έχουμε μια πολιτική γλώσσα δίχως νοημα. Έχουμε μια γλωσσα κενή νοήματος, μια γλώσσα που λειτουργεί ως τεχνητό δόλωμα για τους ψηφοφόρους. Κι αν ακόμη οι ψηφοφόροι αντιδράσουν και ψηφίσουν κάποιον άλλον αναζητώντας το χαμένο νόημα της πολιτικής γλώσσας, ακόμη και τότε, η εξουσία αλλάζει εκ νέου το γλωσσικό δόλωμα ,με νέους ready made όρους κι αποπλανα εκ νέου το κοινό. Γι’αυτο κι υπάρχει μεγάλη αποχή στις εκλογές. Γι’αυτο κι υπάρχει συνολική δυσπιστία του ευρωπαϊκού κοινού στο πολιτικό σύστημα. Ο κόσμος απλά αναζητά ξανα το χαμένο πολιτικό νόημα κι ας πάρει αυτο νεες μορφές . Η ουσια είναι η επαναφορά στην πολιτική ζωή του πολιτικού νοήματος. Η ανάσταση του νοήματος. Είναι αυτό που λείπει για να επανακτηθει η εμπιστοσύνη Πολιτικών-πολιτών.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής