Σ. Ρίκος: Δύο παιδιά από την Πορτογαλία

Δύο (2) παιδιά από την Πορτογαλία, δυο βίοι παράλληλοι, ανατριχιαστικά παράλληλοι. Ο ένας από την Λισαβόνα, ο άλλος από την Γκιμαράες. Ο Ένας γεννημένος το 1988, ο άλλος το 1986.

Κι οι 2 ήρθαν στην Ελλάδα άγνωστοι, άσημοι, παιδιά. Ο Ζέκα στα 21 του ο Βιειρίνια ατσούμπαλος στα 22. Κι οι δυο έγιναν εμβληματικοί σε δύσκολα και προβληματικά χρόνια. Κι οι δυο άνοιξαν τα φτερά τους εδώ.

Ο Αντελίνο πήγε στην Γερμανία, έγραψε ιστορία στην Βόλφσμπουργκ 125 παιχνίδια, ένα κύπελλο, έπαιξε Champions League. Ο Κάρλος πήγε στην Δανία, έγινε εμβληματικός στην Κοπεγχάγη, 140 παιχνίδια, πήρε συνεχόμενα πρωταθλήματα, έπαιξε κι αυτός στην κορυφαία διοργάνωση της Ευρώπης. Δεν έπαιξαν αλλού. Δεν ήταν ποτέ ταξιδευτές, για λιμάνια έψαχναν. Τα χρόνια τους είχαν ρίζες, ήταν δέντρα.

Κι οι δυο επέστρεψαν στην Ελλάδα, στην δεύτερη πατρίδα τους, μετά το ταξίδι τους στις Ευρώπες. Ο ένας για την ΠΑΟΚαρα του, ο άλλος για την Πανάθα του. Προτίμησαν την Ιθάκη τους από ακριβά συμβόλαια στη Μέση Ανατολή. Ο Αντελίνο έφυγε με πίεση από την Θεσσαλονίκη, τότε δεν υπήρχαν λεφτά, γύρισε άλλος, σε άλλη θέση, γύρισε με πείσμα να τα πάρει όλα, όταν κι η ομάδα είχε πια αλλάξει status, και τα πήρε. Νταμπλ αήττητο, πρωτάθλημα ξανά, κύπελλα, ευρωπαϊκές επιτυχίες. Ήταν η πιο ψύχραιμη φωνή όταν έγινε η μπούκα του Σαββίδη, η πιο ευρωπαϊκή εικόνα σε μια στιγμή που βρομούσε Βαλκάνια κι Ανατολική Ευρώπη. Ο Ζέκα δεν ήταν τόσο τυχερός, είδε όμως τον Παναθηναϊκό να παίρνει κύπελλα, να διεκδικεί ξανά πρωτάθλημα, να παίζει σε τελικές φάσεις και νοκ άουτ ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Εκεί που ανήκει δηλαδή κι όχι στη μιζέρια που είχε κι αυτός αναγκαστεί να αφήσει.

Κι οι δυο έμαθαν να μιλούν ελληνικά, άπταιστα. Με τέλεια προφορά. Μοιάζει κι η γλώσσα μας με τις ιβηρικές. Ο Αντελίνο παντρεύτηκε κι Ελληνίδα, ελληνάκια τα παιδιά του, παοκάκια, ο Κάρλος έβαλε και το εθνόσημο, έμαθε την ελληνική ιστορία, τραγούδησε ακόμα και τον Εθνικό ύμνο στην παρουσίαση των ομάδων.

Κι οι δυο έζησαν φρικτούς τραυματισμούς. Ήταν ένα παιχνίδι με την Βίμποργκ όταν ο Κάρλος έπαιζε ακόμα στην Κοπεγχάγη τον Οκτώβρη του 2021 έπαθε χιαστούς, γύρισε για λίγο, τον επόμενο Οκτώβρη, όμως, ξανά τα ίδια. Δε μπόρεσε να επανέλθει. Ήταν Απρίλιος του 2019 όταν ο Αντελίνο σε ένα παιχνίδι εκτός έδρας με τη Λάρισα θα πάθαινε κι αυτός ρήξη χιαστού και μηνίσκου μαζί. Ποτέ δε θα ήταν ξανά ο ίδιος, αλλά είναι αυτός που έβαλε την γκολάρα στον Παναιτωλικό για το πρώτο πρωτάθλημα, το αήττητο, ήταν αυτός που έβαλε την γκολάρα πέρσι στον Παναθηναϊκό, τρέχοντας με τις τελευταίες σταγόνες βενζίνης στο ντεπόζιτό του, για να δώσει το δεύτερο πρωτάθλημα, το πιο επιβλητικό.

Ήταν 11 Μάη του 2025, ο ένας στο ΟΑΚΑ, ο άλλος στην Τούμπα. Στην πατρίδα τους, στα άγια χώματά τους. Κι οι 2 έγιναν αλλαγή λίγο πριν το τέλος, έβαλαν τα περιβραχιόνια, όλο το γήπεδο σηκώθηκε και είπε το όνομά τους με όλη του τη δύναμη. Απόλυτη αποθέωση. Κλάμα, πολύ κλάμα, οι παίχτες, οι προπονητές, ο κόσμος, οι δημοσιογράφοι, εμείς από τα σπίτια μας. Ο Αντελίνο ειδικά εντελώς διαλυμένος πριν καν ξεκινήσει το παιχνίδι, κλαίει γοερά μπροστά στις επικαλαμίδες που έχουν τις φωτογραφίες των παιδιών του. Αυτή τη στιγμή οι παίχτες κινούνται στο γήπεδο αμήχανα κι ο κόσμος τους βάζει σε έναν αιώνιο θρόνο, φεύγουν από το γήπεδο και γίνονται θρύλοι.

Συνήθως οι παίχτες που έρχονται από το εξωτερικό είναι μισθοφόροι, σήμερα εδώ, αύριο εκεί, υποχείρια μανατζαρέων, παρατρεχάμενων και της απληστίας τους. Όμως όλοι οι κανόνες έχουν μια εξαίρεση. Ίσως και δύο.

Αντίο Κάρλος! Αντίο Αντελίνο! Μακάρι να μην φύγετε από το ελληνικό ποδόσφαιρο, μακάρι να έρθουν κι άλλοι σαν εσάς στα μέρη μας!