«Μια φορά κι έναν καιρό», γράφει ο Γιάννης Ρεβύθης

Θέλοντας να αποδείξει τη θεϊκή του καταγωγή ζητά από τον πατέρα του να οδηγήσει το άρμα του Ήλιου. Παρά ομως τις προειδοποιησεις του πατέρα του, ότι κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να κουμαντάρει τα ουράνια άλογα ο Φαεθοντας επιμένει μέχρι που ο Θεός Ηλιος υποκύπτει.

Παίρνει ο Φαεθοντας το άρμα υψώνεται πολύ ψηλά, μέχρι που χάνει τον έλεγχο του άρματος. Βγαίνει ο Ήλιος από την πορεία του και ότι βρίσκει στο διάβα του το κατακαίει με τις φλογες του. Σκοτώνει ανθρώπους και απειλεί να κατακαψει την ίδια τη γη. Βλέποντας ο Δίας τον κίνδυνο παρεμβαίνει και χτυπά τον Φαεθοντα με τον κεραυνό του. Ο αλαζονικός νέος πέφτει από τον ουρανό και οι θεοί ξαναπαίρνουν τον έλεγχο τού ουρανού και σώζουν τη γη.

Κάπως έτσι έβλεπα και τον νεαρό Αλέξη την προηγούμενη δεκαετία αλλά ευτυχώς και εκει παρενεβησαν οι Θεοί της Ελλάδας και έτσι σώθηκε η χώρα μας.

Πίστευα ότι τα συντρίμμια που άφησε στο πέρασμα του το άρμα του Σύριζα θα είχαν γίνει μάθημα για όσους ασυλλόγιστα και “ελαφρά τη καρδία” τον προετρεπαν να οδηγήσει το άρμα της Ελλάδος. Αλλά δυστυχώς λάθεψα.

Σήμερα αν και δεν έχει εμφανιστεί ακόμα ο νέος Φαέθοντας ψάχνουμε χωρίς να ξέρουμε το γιατί τον άλλο σωτήρα που θα οδηγήσει το Άρμα της Ελλάδας αδιαφορώντας αν κατακάψει στο πέρασμά του ότι έχει απομείνει.

Αυτό που δεν ξέρω ακόμα είναι αν ο Θεός Δίας, έχει όρεξη για άλλη μία φορά, να ρίξει τους κεραυνούς του για να σταματήσει τον νέο Φαέθοντα».