Κλειστό το Μον Ρεπό, κλειστή και η καρδιά μας. Του Γ. Ρεβύθη

Από τη στιγμή που πατάς το πόδι σου στην Κέρκυρα, περιμένεις να απολαύσεις όχι μόνο τη φύση, αλλά και την πολυσύνθετη ιστορία που “αποπνέει” σε κάθε γωνιά του νησιού.
Ένας από τους πιο εμβληματικούς, αλλα και τούς πιο επισκέψιμους χώρους της πόλης, είναι το Μον Ρεπό. Ενας χώρος που δεν είναι απλώς μια παραλία είναι και ενα κομμάτι της ταυτότητας της πόλης της Κέρκυρας.
Βέβαια, οταν φτάνεις εκεί το τελευταίο πράγμα που περιμένεις, είναι να δεις μια κλειστή πόρτα. Να σταματάς έξω από το ιστορικό προάστιο της πόλης, να θέλεις να απολαύσεις την πανέμορφη παραλία, που στέκει εκεί σιωπηλή και να συναντάς μια άσχημη κακοφτιαγμένη περίφραξη, που μέσα της κλείνει τη σιωπή της απομόνωσης.
Γιατι ολα αυτά; Γιατι ο ωραιότερος χώρος της Κέρκυρας να μην ειναι επισκέψιμος και να μη μπορείς να τον απολαύσεις όπως συνέβαινε αιώνες πριν;
Ενδεχομένως η κλειστή πόρτα να είναι αποτέλεσμα της κακής συμφωνίας του Δήμου με τον ενοικιαστή. Μπορει η κλειστή πόρτα, να είναι αποτέλεσμα μίας κακής σύμβασης.
Οι πολίτες όμως της Κέρκυρας δεν ενδιαφέρονται για τις νομικές λεπτομέρειες που ίσως έχουν οδηγήσει στην παρούσα κατάσταση. Δεν τους νοιάζει ποιος έχει την ευθύνη να καθαρίσει τα φύκια, να φτιάξει τον πόντε, ποιος έχει την επιχείρηση ή ποιος έχει τη σύμβαση. Αυτό που τους νοιάζει είναι να μπορούν να περπατήσουν στην παραλία που ανήκει σε όλους. Να αφήσουν τα παιδιά τους να παίξουν, να δούνε το φεγγάρι να βγαίνει, να νιώσουν την αίσθηση της ελευθερίας που συνδέεται με τη θάλασσα τίς παιδικές μας μνήμες και την τοπική μας ιστορία.

Γιατι η πόρτα πρέπει να είναι “ανοιχτή”, όχι μόνο συμβολικά, αλλά και πραγματικά. Είναι απαράδεκτο να μετατρέπεται ένας δημόσιος χώρος σε ιδιωτικό κλειστό φέουδο, χωρίς να υπάρχει σαφής αιτιολογία, χωρίς να υπάρχει ενημέρωση, χωρίς να υπάρχει σεβασμός στον πολίτη.

Κύριε Δήμαρχε γνωρίζω ότι οι συμβάσεις που αφορούν την παραλία του Μον Ρεπό δεν είναι έργο δικό Σας. Είναι όμως και δική σας υποχρέωση να βοηθήσετε να κατανοήσουν όλοι οτι το Μον Ρεπό δεν είναι απλώς μια παραλία. Είναι το σημείο όπου συναντιούνται η βενετσιάνικη αρχιτεκτονική, η ελληνική παράδοση, η βασιλική ιστορία και η νεοκλασική αισθητική. Ολα αυτά συνυπάρχουν μαζί με τις μνήμες μας και είναι μέσα σ’ εκείνο τον χώρο.

Όταν κλείνει η πόρτα, κλείνει και ένα κομμάτι της ζωής μας, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Κλείνει και η δυνατότητα του πολίτη να νιώσει ότι το νησί του, του ανήκει. Και αυτό είναι πολύ πιο σοβαρό από οποιαδήποτε διοικητική διαφορά.

Και εσύ Κερκυραίε επιτέλους άνοιξε την πόρτα του νου σου και φώναξε δυνατά οτι ήρθε η ώρα οι αρμόδιοι να ξεπεράσουν τις όποιες νομικές διαφορές υπάρχουν, να βάλουν τον πολίτη στην πρώτη θέση και να διασφαλίσουν ότι το Μον Ρεπό θα παραμείνει ανοιχτό, καθαρό, προσβάσιμο για όλους.
Γιατι το Μον Ρεπό δεν ειναι μονο μία παραλία. Είναι η καρδιά της Κέρκυρας.
Και η καρδιά δεν κλείνει.