Η καταστροφική πανουργία των δημαγωγών. Γράφει ο Κώστας Κούρκουλος

Το ανθρώπινο θαύμα που επιτελέστηκε με τη δημιουργία της νεώτερης Ελλάδας, δηλαδή τη μεταμόρφωση σε δυτικό κράτος μιας επαρχίας της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, οφείλεται – εκτός των άλλων – και σε μία σειρά σπουδαίων «ανθρωπολογικών τύπων», που υπηρέτησαν στο δημόσιο.
Όπως ήταν ο αδιάφθορος δικαστής, ο ευσυνείδητος δημόσιος υπάλληλος, ο αφοσιωμένος στο καθήκον του εκπαιδευτικός ή ο σταθμάρχης των τραίνων που κάνει με αυτοθυσία το καθήκον του, σε σημείο να γίνεται ήρωας της λογοτεχνίας.
Γι’ αυτούς άλλωστε η εκπλήρωση του καθήκοντος ήταν επενδυμένη με σημασίες, που έδιναν νόημα στη ζωή τους και ταυτότητα στην ύπαρξή τους.
Αυτόν ακριβώς τον ανθρωπολογικό τύπο κατέστρεψε η κοινωνία των κρατικών συντεχνιών. Και στη θέση του παρήγαγε τον αντίθετο, χωρίς καθήκοντα και ευθύνες, τύπο ανθρώπου. Αρκεί να σιτίζεται στο δημόσιο.
Αυτόν τον τύπο ως τον “εκλεκτό της ιστορίας”, υιοθέτησε όλη η σταλινογενής αριστερά.
Κάτι όμως που, σε σχήμα φαύλου κύκλου, παρήγαγε και τη μεγάλη διαστροφή που ζούμε συνεχώς: Εφ’ όσον δεν υπάρχουν καθήκοντα απέναντι στην κοινωνία, δεν υπάρχει και υποχρέωση για τήρησή τους.
Φτάσαμε έτσι στο σημείο, ακόμη και ατιμωτικές καταδίκες υπουργών για το έγκλημα της παράβασης καθήκοντος, να μη θεωρούνται καταδίκες.
Η έσχατη χρονικά, αλλά κορυφαία, από άποψη τραγικών αποτελεσμάτων, εκδήλωση της διαστροφής αυτής, είναι όσα παρακολουθούμε με την τραγωδία των Τεμπών.
Όπου, ενώ πρόκειται για τυπική περίπτωση ανθρώπινων λαθών με την μορφή της παράβασης των καθηκόντων όσων είχαν την ευθύνη (εποπτική και εκτελεστική) για την ασφαλή λειτουργία του σιδηροδρομικού δικτύου – από την «Ρυθμιστική Αρχή Σιδηροδρόμων» (ΡΑΣ) που έχει την θεσμική ευθύνη για τον έλεγχο της επιβολής και τήρησης των μέτρων ασφαλείας του δικτύου, μέχρι τους σταθμάρχες που έχουν την ευθύνη για την εφαρμογή τους – οι αυτόχθονες δημαγωγοί διακηρύσσουν ότι αυτοί είναι ανεύθυνοι! Και αυτό στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι ευθύνεται ο «κανένας».
Για να επινοούν και να κατασκευάζουν αυτοί τους «βολικούς ενόχους», με όρους δημαγωγίας.
Τόσο για άμεση προπαγανδιστική χρήση, όσο και για να μην αλλάξει τίποτε. Ούτε μπροστά στον θάνατο. Έτσι ώστε να πραγματωθεί η «Μεγάλη Ιδέα» των δημαγωγών, που είναι η αποτροπή οποιασδήποτε αξιολόγησης στο δημόσιο. Εν ονόματι βεβαίως της «προόδου»….
Διότι οι εραστές της ακινησίας έχουν και ένα ιστορικό προνόμιο: αυτοαποκαλούνται και «προοδευτικές δυνάμεις»…
Υ σ τ ε ρ ό γ ρ α φ ο για τους απαισιόδοξους: Η δημαγωγία έχει έναν φοβερό εχθρό: την αναγνώρισή της ως τέτοιας και την αποκάλυψή της…