Η αρρενωπότητα δεν μετριέται με πιστόλια και με 4χ4 γράφει ο Γιάννης Ρεβύθης

Το τραγικό φονικό στα βόρεια της Κρήτης δεν είναι μόνο μια ακόμη ανθρώπινη απώλεια. Είναι και μια σκληρή υπενθύμιση για το πού οδηγεί μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της «αρρενωπότητας» που επιμένει να ριζώνει σε ορισμένα μέρη της χώρας.

Διαβάζω ότι για πολλά παιδιά εκεί, το όνειρο της ζωής τους είναι να αποκτήσουν «ένα αυτοκίνητο “4χ4 και ένα πιστόλι”. Ως σύμβολα δύναμης, κύρους, επιβολής.

Τι να σας πω!!!

Εδώ στην Κέρκυρα, προτιμώ να βλέπω τα παιδιά να μεγαλώνουν με άλλα πρότυπα.
Παιδιά που ονειρεύονται να παίξουν μουσική στις φιλαρμονικές του νησιού, που μαθαίνουν Αγγλικά πριν καν πάνε στο σχολείο, που ο Άγιος Σπυρίδων ειναι ένα οικείο για αυτούς “προσωπο”, που στα ωδεία και στους πολιτιστικους συλλόγους τα μαθαίνουν να μιλούν, να ακούν, να δημιουργούν και όχι να απειλούν.

Παιδιά που μεγαλώσαμε σε οικογένειες όπου το κυνηγετικό όπλο ήταν κάτι που οι μανάδες φρόντιζαν να το κρύβουν, για να μη μαθαινουμε στα οπλα μας έλεγαν και όχι να το επιδεικνύουν.

Απο που ως πού η αληθινή αρρενωπότητα, κρύβεται στη θέα του αίματος η στον κρότο του όπλου;

Αντιθέτως. Κρύβεται στη λεβεντιά που δεν σκοτώνει, στη δύναμη που δεν επιδεικνύεται, στην ευθύνη, στην αξιοπρέπεια.
Κρύβεται στον άντρα που σέβεται την ζωή των άλλων, που προστατεύει χωρίς να απειλεί, που ξέρει να πει «όχι» στο πάθος της στιγμής και «ναι» στην ανθρώπινη ζωή.

Ίσως γι’ αυτό, εδώ στο νησί μας, θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες σε όλους αυτούς που καθημερινά προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά μας, όχι για να επιβληθούν με τη δύναμη του όπλου, αλλά για να σταθούν στη Ζωή με αξία κρατώντας αντί για όπλο, άλλα το φλάουτο με την τρομπετα και άλλα την σχολική τσάντα με τα Αγγλικα βιβλία.