Είναι ηρωική πράξη η παραίτηση, η λιποταξία;

Ο σημερινός δήμαρχος Νότιας Κέρκυρας εξελέγη πρόσφατα με την υπόσχεση ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ότι έχει τη βούληση, το σχέδιο και την ικανότητα να δώσει λύσεις στα προβλήματα που ταλαιπωρούν όλη την Κέρκυρα αλλά και και την περιοχή του, κυρίως στο καίριο θέμα της ύδρευσης.

Οι πολίτες τον πίστεψαν και του έδωσαν ισχυρή εντολή. Όμως σήμερα, λίγους μήνες μετά, εκφράζει την πρόθεση του να παραιτηθεί και δηλώνει πως δεν μπορεί να συνεχίσει, καθώς «η κυβέρνηση δεν στηρίζει» και πως «δεν μπορεί να λυθεί το πρόβλημα της ύδρευσης».

Αντιλαμβάνομαι το παράπονο του, άλλωστε είναι το μεγάλο παράπονο όλων των Δημάρχων, η κεντρική εξουσία να δίνει απλόχερα αρμοδιότητες στην Τοπική Αυτοδιοίκηση χωρίς ομως αυτές οι αρμοδιότητες να συνοδεύονται από πόρους.

Η δήλωση όμως αυτή, του Δημάρχου έστω και αν γίνεται με ειλικρίνεια, αφήνει μια έντονη αίσθηση απογοήτευσης.
Διότι δεν είναι μόνο μια προσωπική παραίτηση. Είναι μια παραδοχή ότι οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν δεν ανταποκρίθηκαν στην πράξη.

Η δήλωση αποχώρησης δεν είναι απαραίτητα ένδειξη αδυναμίας. Μπορεί να είναι και αναγνώριση ενός αδιεξόδου. Όμως, όταν κάποιος έχει ζητήσει την ψήφο του κόσμου λέγοντας «εγώ μπορώ», τότε η αποχώρηση δεν γίνεται χωρίς κόστος. Η ενέργεια του αυτή μπορεί να εκλειφθεί κάλλιστα και ως “λιποταξία”.

Η Κέρκυρα σήμερα έχει ανάγκη απο Ηγεσία και οχι από λιποταξία. Εχει ανάγκη από σταθερότητα, σχέδιο, συνεργασίες και επιμονή. Όχι από διαδοχικές αποχωρήσεις από αβασταχτα τέλη και απογοητεύσεις.

Ελπίζουμε το επόμενο βήμα από όποιον κι αν προέλθει να στηριχθεί σε πράξεις με ουσία και όχι μόνο σε λόγια.