Για τον Κο Νίκο του Μάνου Ναθαναήλ

Η όσφρηση, σύμφωνα με μελέτες, είναι η αίσθηση που έχει τη στενότερη σύνδεση με τη μνήμη. Πρέπει να ήμουν τεσσάρων χρονών, όταν μπήκα για πρώτη φορά στο “Μινιόν” και ρούφηξα την ευωδιά που ανέδιδαν οι στοιβαγμένες κούτες και τα πακέτα των τσιγάρων. Ακολούθησε η γεύση, καθώς πάντα ο κ. Νίκος κέρναγε εμένα κι τον αδελφό μου με πράσινες και κόκκινες καραμελίτσες μέντας, πασπαλισμένες με κρυσταλλική ζάχαρη. Και η ακοή, με καλωσορίσματα και αστειάκια με τη βραχνάδα στη φωνή που δεν θα τη μπέρδευα με καμία άλλη. Και τέλος αυτό που έβλεπα, το πραγματικό χαμόγελο, τη χαρά που μας έβλεπε. Ο κ. Νίκος (ναι, ξέρω, για τους εκδημήσαντες δε λέμε ‘κύριος’, αλλά για μένα θα είναι πάντα ο κ. Νίκος) είχε δεθεί με στενή φιλία από τα παιδικά τους χρόνια με τον θείο μου Σπύρο Ναθαναήλ, και εύκολα μπορεί να τον αναγνωρίσει κανείς στα δεξιά της εφηβικής τους αναμνηστικής φωτογραφίας. Τα παιδιά (τότε) της πρώτης μεταδικτατορικής περιόδου θα θυμούνται την αυθόρμητη και ενθουσιώδη βοήθεια που -αν και συντηρητικών πεποιθήσεων ο ίδιος- που ειχε δώσει για την κατασκευή των πανώ της διαδήλωσης και πορείας ενάντια στον κατάπλου πλοίου του 6ου Στόλου στο λιμάνι της Κέρκυρας. Και κάτι τελευταίο: χρόνια αργότερα στον τότε πεθερό μου, τον Πίπο Αναγνώστη προτάθηκε από καπνοβιομηχανία που συνεργαζόταν με τον κ. Νίκο να αναθέσουν σε αυτόν την αντιπροσώπευση τους στην Κέρκυρα. “Εγώ να πάρω δουλειά από τον Νίκο τον Αγάθο; Ποτέ!”, τους απάντησε.